Verhaal 19 – week 10 – General ward

Deze week stonden we voor de tweede keer op General ward en de week begon gezellig. Op de vroege ochtend waren we al melig onder het vertalen van onze verpleegkundige visie van het Nederlands naar het Engels. Een te saaie klus, die er gewoon om vroeg verstoord te woorden. Onder andere door de kerstkaarten die op de tafel in de zusterpost stonden.. Het waren verschrikkelijke kerstkaarten met verschrikkelijke slijmende teksten. Deze teksten voorlezen op een zware mannenstem en je komt niet meer bij. Om wat te bedaren ging ik maar wat ijsberen door de zusterpost en ik kwam uit bij het prikbord. Om af te koelen ging ik de advertenties maar eens lezen. De A5-advertentie met daarin het woord ‘killed’ trok natuurlijk mijn aandacht:

Subject: elimination of stray birds/chicken from the hospital premises.
“blablabla….Because of the noise all stray birds/chicken on the hospital premises will be arrested and killed….bla bla”

Zie je het al voor je? Een gearresteerde geverfde kip?Je raadt het al. Ik kwam niet meer bij.

Stella en Julliet kwamen ’s avonds bij ons eten. We zouden iets Hollands voor hen bereiden, maar dat zat er helaas niet in. Met nasi kwamen we het meest in de buurt van de gemiddelde Hollandse keuken. Ze vonden het op fried rice lijken en smulden alles op. We lieten nog wat foto’s zien op onze laptop, zetten een muziekje op en bedachten een dansje voor in de kerk voor aankomende zondag.. JA! We waren uitgenodigd voor een kerkdienst! Mijn groene jurkje met legging eronder is goedgekeurd voor de dienst. Een sjaal moest in mijn haar geknoopt worden en toen was ik bijna een echte Ghanees.

Woensdags kochten Daan en ik een stofje voor een jurk die we wilden laten maken. Met de stof en met Stella, zijn we donderdag naar een nieuwe naaivrouw geweest. Ze gaat een zwarte strapless getailleerde jurk voor me maken. Nadat ik met handen en voeten (letterlijk) had uitgelegd hoe ik mijn jurk wilde hebben vroeg Stella welk model ik nog meer leuk vond.. nou eh.. tja. Ik wil mijn jurk gewoon zoals ik net heb uitgelegd.. en niet anders.. Maar zo bedoelde Stella het niet. Ze wou dat ik naast mijn westerse galajurk een Afrikaanse jurk zou hebben. En dat wou ze mij als cadeau geven! Ik voelde me een beetje bezwaard over wat het zou kosten.. is het niet te duur voor haar? Maar ze bleef aanhouden en het aanbod kon ik gewoon niet weigeren. Een complete handgemaakte Afrikaanse jurk. Te gek! Misschien zal ik hem maar 1 keer aandoen, maar het is gewoon zo supermooi om er een te hebben! Daan en ik breken onze hersens over wat we haar kunnen geven als afscheidscadeau. Suggesties?

Het weekend vulde zich stukje bij beetje met leuke dingen. Behalve één ding dan. Er stak helaas een gigantische urineweginfectie de kop op en moest ik gebruik maken van mijn uit voorzorg meegenomen amoxicillinekuur. Vrijdagavond hebben we even bij de uitgaansgelegenheid van Duayaw Nkwanta, Hang 10, wat gedronken. De muziek stond op zijn Ghanees veel te hard. Ze kennen hier geen decibellimiet. De kerkdienst van 10 uur ‘s avonds op het veldje tegenover hang 10 probeerde er gewoon bovenuit te komen door de volumeknop nog iets verder te draaien. Zaterdagochtend stonden we vroeg in de sportschool van Tyco om onze overtollige vetrilletjes om te toveren in spieren. Inmiddels zit ik, door al het ontdekte lekkere eten hier in Ghana, alweer op mijn oude gewicht. En daarom kon een half uurtje sporten geen kwaad. Door de warmte in de sportzaal gutste het zweet van me af en was de verfrissende duik in het zwembad meer dan welkom. Zondag begon ook vroeg, maar nu wel heel vroeg. Ik kom in Nederland zondags altijd al een beetje moeilijk uit mijn bed als om half negen de wekker gaat, maar nu was het echt TE vroeg. Half zeven! We gingen met Stella en Julliet mee naar hun kerk, de Pentacost Church. De buurman had zichzelf voor de tweede keer zelf uitgenodigd en wilde mee naar de kerk. Prima, kan hij mooi filmpjes maken van het robbertje dansen van ons. Maar uiteindelijk bleef hij toch thuis omdat zijn pas ingevlogen vrouw hevige buikklachten en diarree had, net als wij dat menigmaal doorgemaakt hebben. Om negen uur ’s ochtends begon de kerkdienst en daarom hadden we om acht uur ’s ochtends met Stella afgesproken bij het taxistation in Duayaw Nkwanta. Want, zei Stella, het is een aardig eindje lopen. Met nog geen 5 minuten waren we er, wachten geblazen dus. En om negen uur begon de dienst niet.. nee hoor, toen kwamen de eerste mensen de kerk binnendruppelen.

De kerk was nog niet helemaal af. Met ‘niet helemaal af’ bedoel ik: alleen een betonnen vloer en een geraamte van betonnen palen, dus: geen dak en geen muren. Eigenlijk mocht dit bouwsel dus ook geen kerk genoemd worden. Om te voorkomen dat de Afrikaanse hete zon en de tropische regenbuien de kerkdienst zouden verpesten waren er partytenten opgezet in ‘de kerk’. De partytent voorin werd onder andere door dr.Mo pontificaal bezet. Niet alleen in het ziekenhuis een man met aanzien, maar dus ook een hoge (zwarte) piet in de kerk. Het geluid werd met enorme knallen, piepen en gekraak getest. Daan en ik ergeren ons dood aan de afstelling van het geluid. Alles staat op maximaal volume waardoor zelfs de mooiste zangstem vergald wordt omdat de geluidsboxen het geluid niet aan kunnen. Een glazen vitrinekast werd naar voren gedragen en ik had werkelijk geen idee wat ze daar mee gingen doen. Normaliter wordt uit zo’n kast meatpie of yam op straat verkocht, maar nu werd de kitschkast opgevuld met nepbloemen en kerstlichtjes. En ja hoor, de preekstoel was klaar. En toen.. toen opeens bedacht ik mij dat dit ‘kerkgebouw’ dus ook geen enkele wc gelegenheid had. Geen muurtje om achter te hurken, geen gat in de grond.. ik met mijn blaasontsteking, minimaal 1 keer in het half uur nodig moetend. Wat nu?

Van een paar minuten over 8 tot 1 uur ’s middags heb ik het uitgehouden met mijn blaas en heb ik mijn ogen uitgekeken. Zoveel mooie aangeklede Afrikaanse mensen. Heel stiekem heb ik er foto’s van kunnen maken. Honderden beestjes liepen over mijn voeten, we dansten veel, swingden, hebben onze handen kapot geklapt en hebben zitten luisteren naar preken, getuigenissen en oproepen in het Twi. Waaronder de iets te lang durende oproep om geld te geven. De hele kerk is 4 keer dansend naar voren geweest om wat in de collecte-emmer te gooien. Om 1 uur ’s middags vond de voorganger de opbrengst groot genoeg en breidde een eind aan de hele happening.

En honger dat we hadden. Zwevend op onze benen vertrokken we naar Stella’s huisje. Ze woonde alleen had ze ons al eerder verteld. We dachten dus dat ze beschikte over een huis, maar niks was minder waar. In een huis dat ongeveer net zo groot is als ons huis woonde ze met nog zo’n 7 andere mensen. Ze had dus haar eigen slaapkamer, haar keuken is de gaspit op de gang naast haar kamerdeur. De douche en toilet worden gedeeld en zo ook de ziektes als je op die wc zou gaan zitten. Omdat ik al uren niet geweest was en mijn aangedane blaas aan het verkrampen was moest ik wel naar die wc. De douche en wc zaten in dezelfde ruimte, maar waren door een wandje gescheiden. Eerst zag ik de douche, waarvan ik eerst dacht dat het de wc was. De douche bestond uit een aflopende grond richting de achtermuur en in die achtermuur zat een gat. Daar liep alles dus heen… maar gelukkig redde een klein meisje mij van mijn onervarenheid. Ze had zelf net een boodschap gedaan op de wc, de andere kant van de muur. Ze wees me de wc en liet me alleen. Een groot vierkant blok beton met een rond gat erin. Alle smerigheid die je kunt bedenken zat op dat blok. Modder, haren, mieren, kevers, vliegen en ziektes. Een minuut heb ik staan kijken naar het blok en heb nagedacht over een techniek. Een techniek die mijn billen niet vies zouden maken, mijn kleren onbevlekt zou laten en last but not least: ik geen soa’s zou oplopen. Oke, legging naar beneden, boven het toilet hangen en steunen met mijn armen tegen de aardig schone achtermuur. Doe het maar eens na! De missie was geslaagd en mijn blaas was weer een beetje blij.

Na deze wc-ervaring en twee Nigeriaans-Ghanese films getiteld ‘Lost treasure’, had Stella het eten klaar. Spaghetti! Niet op een westerse manier, maar op een Ghanese. Een halve liter olie, paar tomaatjes, wortel, sla en tonijn uit blik er door heen. Vet. Maar het smaakte.

Stella en Julliet liepen met ons mee naar huis. Onderweg kwamen we langs de fotograaf die vorige week zaterdag foto’s van ons had gemaakt op de bruiloft. We kochten allebei een kopietje en Stella liep met ons verder richting ziekenhuis. We vroegen ons af waarom ze helemaal met ons mee liep. Een jongen was het. Er was een vriend van haar aan het werk in de apotheek. Hij had weekenddienst. En aangezien er in het weekend niet heel veel gebeurd in het ziekenhuis zat hij de hele dag films te kijken. George was de eerste Ghanese jongen die ik ontmoette die van westerse films houdt! Goede films van Phonebooth tot The Notebook adoreert hij. Hij is daarmee ook de eerste man die ik ken die wegzwijmelt bij The Notebook. ‘Is ie dan wel man?’ zal menig van jullie je wel afvragen. Jazeker, want volgens Daan en mij heeft hij een oogje op Stella. Ze zijn echt te leuk bij elkaar. In de ziekenhuisapotheek keken we stukjes film, luisterden we muziek van de Bee Gee’s tot en met Sean Paul en las ik ze voor uit de Nederlandse bijbel. Het werd tijd voor ons om te gaan en samen met Stella liepen we verder naar ons huis. Natuurlijk konden we onze monden niet dichthouden over wat we hadden gemerkt tussen die twee. En Stella gaf uiteindelijk toe dat ze er misschien wel serieus over na gaat denken of die George wat voor haar is.

Niet dat Daan en ik nog een belangrijk afspraak hadden staan ofzo. Maar we wilden ook graag naar huis om aan onze in-Ghana-opgelopen-filmverslaving toe te geven. The matrix, de film waarvan mijn moeder zegt: ‘wat een rare film..’, lag op ons te wachten. Deel 1 hadden we vrijdag al gezien, deel 2 en half deel 3 op zaterdagavond en finally op zondagavond het eind van de marathon..

De tijd gaat veel te snel. Dit is waarschijnlijk mijn laatste verhaal die ik vanuit Sunyani op internet zet. Argh! De tijd zie ik wegglijden, de dagen raken op en het aftellen komt steeds dichterbij. Met al mijn zintuigen probeer ik hier de laatste dingen op te nemen en ze te onthouden. Klinkt dramatisch. Aan de andere kant ook erg zin om weer thuis op de Veluwe te zijn. Bevrijd van alle beestjes en smerigheid.. de hoeveelheden kakkerlakken die ik ‘s nachts doodsla met mijn slippers, de eeuwige mieren in ons eten die ons verscheidene grammetjes gratis vlees opgeleverd hebben, de agressieve blanke mensenschuwende honden die naar mijn handen happen als ik ze lieflijk wil aaien en de altijd vieze voeten die niet meer schoon willen worden.

Het avontuur in Duayaw Nkwanta is een beetje op en de verhalen worden korter. Het leven in het dorp is gewend. Niet dat het niet meer leuk is.. maar het is gewoon gewend.. alles went. Zelfs de kleinste kindjes uit het dorp zijn na deze 10 weken aan ons gewend. Eerst waren ze bang, bang voor mijn witheid. Maar ze zijn nu eraan gewend, dat is te merken. Ze klemmen zich om mijn benen en houden mijn broek vast. De hele kleintje hangen zelfs aan mijn broek, wat niet echt heel relaxt is.. aangezien mijn broeken wat flubberiger zijn geworden door de ziekenhuiswasmachine en mijn kont misschien wat platter door het Afrikaanse vegetarische dieet. Met beide handen moet ik mijn broek dan vasthouden, terwijl Daan de schattige puppy’s van me aftrekt.

Dus niet meer van die spannende verhalen als in het begin van mijn verblijf. Het avontuur waar ik soms een dag op moet teren is de shuffle stand van windows media player.. welk muziekje zal na dit muziekje komen?! Ik weet het. Het is te zielig. Afrika kan dus ook gewoontjes zijn, net als Nederland. Wie had dat gedacht?! Van gewend Afrika avontuur ga ik naar een nieuw avontuur in januari. Ik heb vanuit hier in Ghana gesolliciteerd naar een stageplek in het VU Amsterdam. En ik sta op de voorlopige indeling! AH! Van het ene avontuur in het andere. I love it.

De laatste week ga ik nu in. Officieel staan we op de kinderafdeling, maar we gaan dinsdag sowieso mee op outreach en daarnaast willen we nog een keer op General Ward werken met verpleegkundige Bernard. Maar vrijdag.. vrijdag 5 december, dan gaan we zeker naar de kinderafdeling. Bepakt met ballonnen en misschien nog wel iets lekkers. Wie weet wat er in de zak van Sinterklaas zit? En….die dag is het dus ook de dag van mijn knaloranje pakketje uit Nederland!