Verhaal 7 – Weekend No.2 – Techiman, Nkoranza, Boabeng Fiema & Kintampo

Na een week werken op de Emergency Room brak het weekend aan! Ons tweede weekend in Afrika.. we hadden samen met de drie studenten (Anniek, Heleen en Janneke) uit Utrecht plannen gemaakt om met zijn vijven verschillende dingen te bezoeken. Op zaterdag het Hand-in-Hand project in Nkoranza en het monkey sanctuary in Boabeng Fiema, en op zondag de watervallen van Kintampo.

Vrijdagavond rond 18.00 uur hadden we afgesproken om te vertrekken. Bepakt en bezakt (en een beetje zenuwachtig, want dit was onze eerste reis verder dan Sunyani, de stad waar we altijd gaan internetten) liepen we naar het huisje van de andere meiden. De Nederlandse meiden stonden natuurlijk klaar, zoals Nederlanders dat vaker doen dan de gemiddelde Afrikaan. So…Here we go!!! Klaar voor avontuur..

Na wat onderhandelen met taxi- en trotrochauffeuren hadden we een goede deal gesloten met een taxichauffeur, die ons naar Sunyani zou brengen. In Sunyani vonden we na iets langer gezeur een chauffeur die na wat afdingen eindelijk een redelijke prijs vroeg voor de taxirit naar Techiman, waar wij ons weekend zouden verblijven. De rit naar Sunyani was voor ons een bekende route, een goede weg zonder al te veel gevaarlijke dingen. De rit van Sunyani naar Techiman was iets avontuurlijker.. het was pikkedonker, de lichten van de auto leken qua sterke op stadslichten en de weg was bochtig, kronkelig en heuvelig. We zagen steeds maar niet waar de weg heen leidde, de taxichauffeur ook niet, vooral niet wanneer we een tegenligger tegenkwamen! Maar we reden wel mooi zo’n 100km/uur. Het gilgehalte was door al deze factoren aardig hoog. Het hele tafereel was goed vergelijkbaar met een 1 uur durende achtbaanrit in het donker.. AAHHH! Maar goed, we arriveerden heelhuids bij een goedkoop hotel in Techiman. Echt een redelijke kamer: eigen badkamer waarvan het plafond lekte, een ventilator (die alleen op stand 4 werkte..) een aardig bed met een kuil in het matras die nog te doen was en een profesorisch in elkaar getimmerd kluisje zodat we een veilig gevoel zouden hebben over onze waardevolle spullen. Te gek. We gingen nog even een hapje eten in het hotel naast ons en daarna hebben we na de vermoeiende reis ons bedje opgezocht..

De ventilator op stand 4 maakte onze nacht koud. Uiteindelijk had ik maar mijn badlaken om me heen gewikkeld om zo geen kou te vatten. Zaterdagochtend brak aan en ik moest rennen naar de wc… diarree!! Het was al vrijdagmiddag begonnen, maar ik wou niet thuis blijven, ik wou avontuur. Normaliter spoel je het toilet door na zo’n vieze bedoening.. kloenkkloenk. Geen water!! NEE! Niet nu ik net heel vies heb zitten diarreeëren. Danielle kon er gelukkig wel om lachen. Fjieuw. Toen we klaar waren voor het ontbijt liepen we naar de hotelbaas toe en vroegen of we konden plaats nemen in de woonkamer. Maar wat een grap, de man die het ontbijt altijd verzorgde of bracht was niet op komen dagen. De reden hiervan wisten we toen nog niet.. daar zouden we later zelf nog achterkomen…! Dus wij bezochten maar weer eens het buurhotel, nu voor een ontbijtje. Vanaf dat hotel vertrokken we richting Techiman-centrum om op het taxi/trotro-station een taxi of trotro te scoren richting Nkoranza. We liepen in een blanke paradestoet de heuvel van de hotelletjes af, Techiman-centrum ligt wat lager. Halverwege onze wandeling kwam er een jeep al toeterend ons achterop. Hij stopte en we konden met zijn vijven achterin de kleine laadbak (zo’n 2 bij 2,5m) gaan zitten, hij zou ons in het centrum van Techiman wel droppen. Wat aardig! Nouja, elke Afrikaan wil wel 5 blanke meiden in zijn laadbak, alleen al omdat het machtig interessant staat. Maar goed, daar gingen we. Na een paar honderd meter rijden stonden we ineens stil, file! Wat raar, file bij zo’n klein stadje, maar ineens zagen we HET. De weg was overstroomd door de grote regenval van de nacht ervoor. Er stond zo’n 80 cm water over 10 strekkende meters weg, knetters! En het was niet zomaar alleen een weg, er lag ook nog een afgrond naast waar de stroming heen leidde... Wij blij dat die jeep ons had opgepikt! En niet alleen wij profiteerden van deze handige wagen, maar ook nog eens zo’n 20 andere mensen. Toen wij stilstonden in de file om het water over te steken, klommen van alle kanten mensen in de laadbak…aarghhh.. neger in mijn nek, negertje op schoot, big mamma tegen me aangepropt. Dat de weg overstroomd was, was dus ook de reden dat onze ontbijtneger ons ontbijtje niet kwam afleveren.

Met droge pootjes kwamen we de overstroming over! Helaas heb ik het niet kunnen fotograveren, omdat we iets te veel aan het shaken waren achterin die jeep. Wel heeft Danielle wat kunnen filmen geloof ik!

In Techiman-centrum vonden we een taxi die ons naar het Hand in Hand project in Nkoranza kon afleveren. Dit project is opgestart door een vrouwelijke arts uit Nederland die daar nog steeds woont en werkt, al 35 jaren!! Samen met haar joodse gekke man (die de hele tijd Engelse Laura-liedjes ging zingen voor mij..) wonen ze in een tamelijk mooi huisje. Het hele terrein is trouwens erg mooi. Het hand in hand project is een instelling voor verstandelijk gehandicapte kinderen en jongvolwassenen. Voor hen is het terrein echt een paradijsje. Veel mogelijkheden om te spelen, om te ontspannen en om te werken. Ze maken heel veel mooie gekleurde kettingen met glazen kralen die ze zelf gesmolten en gevormd hebben! Na een beetje rondgelopen te hebben, hebben we anderhalf uur daar gewacht op een hapje eten. Maar heerlijk dat het was! Rijst met een groentesausje. Op zich niet heel bijzonder, maar alles supervers! Hierna zijn we met een taxi naar Boabeng Fiema gegaan, the monkey sanctuary! Het dorpje ligt echt midden in de bushbush en is erg slecht te bereiken. In dat dorpje wonen de apen gewoon tussen de mensen… We hebben helaas maar twee apensoorten gespot, de Mona en de Black and White. Check de foto’s!

Na hier een uurtje te hebben rondgelopen gingen we met taxi weer terug naar Techiman-centrum, waar we een hapje wilden gaan eten. Deze rit was echt fantastisch. We werden namelijk verrast met een supermooie zonsondergang.. aangekomen bij het restaurantje Boomers in Techiman ploften we neer en bestelden snel wat eetbaars. Fried rice with chicken voor mij dan maar weer?! Daar kon ik aardig goed tegen voor mijn gevoel. En aangezien mijn darmen nog niet helemaal blij waren koos ik maar voor the save way. Na een kwartiertje kwam helaas de ober weer terug en zei dat er nog maar 1 chicken was en ook de salades waren op. Wat een restaurant. Maargoed, de andere opties die de ober voorstelde waren geitenvlees en vis. Geitenvlees, nooit niet! Vis… liever eigenlijk ook niet.. toch maar voor de vis gekozen omdat ik wel goed wilde eten. Een half uurtje later kwamen onze volle borden eraan.. en ik had vis. Wat had ik spijt. Een hele vis lag daar op mijn bord. Getver.. nog nooit zo zo’n hele vis gegeten en hier in Ghana moet het uitgerekend mijn eerste keer zijn? Na wat onverschillige blikken richting de vis liet Anniek mij zien hoe ik het moest eten. Kop eraf. Velletje er een beetje af en daar zag ik eetbaar witte vis. Grote verbazing, ik vond het heerlijk! Weer wat geleerd, dit ga ik hier vaker eten! Net toen ik mijn heerlijke visje met fried rice op had ging mijn telefoon af.. ‘HUIS’ belde mij :) na zo’n half uur gebeld te hebben toch maar een keer opgehangen en onze reis terug naar het hotel begon. Wat een reis, hemelsbreed zou het nog geen kilometer zijn, maar we moesten wel het overstroomde stuk weg nog over! Daarom hielden we maar weer een taxi aan. Een formaatje Suzuki alto! Daarmee door het water? ja hoor, geen probleem zei de chauffeur. En hup daar gingen we dan. Eerst nog even in de file staan en kijken hoe andere auto’s het er vanaf brachten. Sommige liepen vast, sommige vielen uit en wilden niet meer starten. Gelukkig was het water wat centimeter gezakt, ik denk dat het alsnog iets van 60-70 cm was, maar goed. Op hoop van zegen. Wij waren aan de beurt. Met een flinke vaart gingen we er doorheen, wat gehobbel en gebobbel en we waren er al door! Geen eens water in de auto!! Dus AnneSascha, je suzuki kan door 80 cm water, misschien fijn om te weten voor in de herfst, voor als er in Nederland ook veel regen valt of plots het waterpeil schrikbarend stijgt.

We waren weer bij ons hotel en voordat we hier naar binnen liepen viel ons de heldere sterrenhemel ons op. Zelfs het melkwegstelsel konden we zien. Echt mooi! Na een heerlijke koude douche en het eindelijk door kunnen spoelen van het vieze toilet was er dan nog even tijd voor yathzee! Daarna snel gaan slapen want we waren echt heel erg moe. Deze nacht kozen we er voor om niet weer weggeblazen te worden en hadden we geen ventilator aan, dan maar het iets te warm hebben. Uiteindelijk heb ik het eigenlijk helemaal niet warm gehad die nacht en heb ik heerlijk geslapen. Zondagochtend bij het aankleden en op opfrissen enzo, deden we even de ventilator aan op de kamer omdat we het toch wel weer wat warm kregen… toen we klaar waren voor het ontbijt gooide Daan de deur van onze kamer open en de gordijnen begonnen enorm te wapperen, eentje ervan wapperde in de ventilator! KdENGklingbazzzzz. Kapoet!! Oeps.. ventilator krom, gordijn van de rails gerukt. Ehja.. niks gaat hier normaal.. toen zijn we maar gaan ontbijten. Weer was de meneer er niet en we stonden bijna op het punt om weer naar het buurhotel te lopen toen de hotelbaas voorstelde dat we zelf ontbijt mochten maken.. yeah, hij zou wel even wat eitjes gaan halen. Anniek en Heleen hebben heerlijke scrumbled eggs voor ons gemaakt in de karige keuken met gaten in de vloer, ze hebben er nu zelfs nog blauw plekken van. Na 2 broodjes verorberd te hebben liepen we richting Techiman-centrum om een taxi richting de Kintampo watervallen te nemen. Weer moesten we het water oversteken.. dit keer werden we niet door een jeep opgepikt maar door een schoolbus die kerkgangers vervoerde naar verschillende kerken :) Het water was gelukkig al wat gezakt en daardoor bereikte ook deze grote bus de droge overkant.

De reis van Techiman naar Kintampo was lang, of het leek lang. Ik weet het geen eens hoe lang het was, maar zoals we het hele weekend al doen, zitten we met vijf meiden en een taxichauffeur opgepropt in de taxi. Dat zorgt vaak voor slapende voeten en benen, spierpijn, blauwe plakken en al zo meer.. die blauwe plekken komen trouwens doordat we erg slingeren over de weg, zo ontwijkt de taxi de 10 centimeter diepe gaten in de weg. Onze taxichauffeur was daar aardig goed in, moet ook wel, want anders sta je zo met een lekke band langs de weg, zoals veel vrachtwagens hier staan. We hebben wel 15 vrachtwagens geteld die een lekke band hadden en die een beetje stonden te klungelen met het opzetten van een nieuwe. Op de teller stonden ook nog een stukje of 10 vrachtwagens die wat anders mankeerden… denk weer (net als in eerdere verhalen) aan: omgekanteld, doorgezakt, half hangend in een afgrond… dit alles omdat er van die diepe gaten in het wegdek zitten en ze zo de macht over het stuur verliezen, omdat de ladingen scheef op de vrachtwagens zitten (menig keer was ik blij dat we een scheefgelade tegenligger voorbij waren, wat als die vracht op de suzuki alto zou vallen??!!), de ladingen te zwaar te zijn (de ladingen worden zo hoog opgestapeld dat de vrachtwagens hoger zijn dan dat ze lang zijn.

De Kintampo Falls waren mooi! Er waren 3 watervalletjes waarvan de laatste alleen een beetje noemenswaardig was.. echt heel gaaf om even onder aan de waterval te staan en even betoverd te worden door die enorme waterkracht en het mooie geluid, gelukkig waren we van te voren nog even naar het toilet geweest. De natuur om de waterval heen was echt amazing! We moesten een 156 treden tellende trap af, wilden we bij de laatste waterval komen en daardoor stonden we ook echt helemaal middenin de enormhoge bushbush. Het was echt enorm mooi, het hele weekend trouwens.. Ik wil jullie allemaal zo graag meenemen op mijn rug en Afrika laten zien! Het is zo mooi! Misschien begin ik wel een klein beetje verliefd te worden op Afrika.. :) ik geniet hier!

Week nummer 2 ga ik stage lopen op de general ward, algemene afdeling. En ook gaan we beginnen met de opdrachten van school…. Yeah…

Dag lieve mensen! Volgende week schrijf ik jullie weer :)

Ps. Er kan hier niks normaal gaan, alles hier gaat niet zoals je verwacht, alles is een avontuur.

Ps. Geloven jullie dat ik dit meemaak? Ik ook niet.

Ps. Mijn 1e kaartje is binnen!

Verhaal 6 – Week no.1 – Emergency Room

Onweer.. brr.. het onweert hier nu keihard. Niet zo fijn, jullie weten hoeveel ik van onweer houd. Zit ook nog eens alleen in de woonkamer, want daantje ligt al op bed. Terwijl ik net met mijn voetjes in het sop zat heb ik een aflevering family guy gekeken, om even niet met mijn hoofd in Afrika te zijn (of is dat niet mogelijk??) en nu even ontspannen naar jullie lieve mensen in het mooie maar koude Nederland te schrijven!! Alweer een week zit ik hier in het schitterende Afrika, ik geniet van de prachtige natuur hier, de mooie landschappen, dieren en niet te vergeten de temperatuur.. het leven begint hier een beetje te wennen. Ik mis jullie wel en mis de dingen van thuis.. niet simpelweg je was bij de was te kunnen gooien, maar zelf de handwas moeten doen. Niet even thee drinken met vriendinnetjes, niet onder de wol te kruipen (maar onder een dun zweetlakentje), niet er van uit kunnen gaan dat je een koude douche kunt nemen omdat het water op is. Maar geen drama’s, i’ll survive. Het mooie afrika geeft mij superveel mooie dingen terug :) Trouwens…. Dank voor alle lieve berichtjes, belletjes en smsjes! Het boek met A4-tjes is echt superleuk om te lezen hier!! Heerlijk om ’s avonds in bedje even het boek erbij te pakken en een verhaaltje te lezen! Wat heb ik toch veel lieve mensen om mij heen :) Dank voor jullie steun en gebeden!

Hier in Duayaw Nkwanta gaat het verder goed. We vermaken ons prima met struinen door Duayaw Nkwanta en Sunyani, we relaxen, lezen, schrijven, kijken filmpjes en al zo meer.. Wat betreft het eten gaat het vooruit… menig ontbijt van mij bestond uit raar smakend droog brood met een zakje water. Na een heuse zoektocht in Sunyani en letters op mijn billen (het wc-papier in het openbare toilet in Sunyani was krantenpapier) hebben we dan uiteindelijk een pot overheerlijke aardbeien jam weten te bemachtigen. Blij dat we er mee zijn :) ook hebben we het eten in het Duayaw een beetje ontdekt. Het restaurantje aan de voorkant van het ziekenhuis serveert heerlijke fried rice with chicken. Zo krijg ik toch nog een beetje vlees binnen. Vlees durven we namelijk niet te kopen, het ziet er niet echt smakelijk uit op de markt… en voor het geld dat we voor zo’n maaltijd betalen kunnen we het zelf haast niet klaarmaken. Welgeteld negentig eurocenten! Daarvoor gaan wij dus niet staan zweten boven de pannen..

Zweten.. dat zouden we de eerste stageweek wel gaan doen, we werden namelijk meteen in het diepe gegooid: The Emergency Room! AHHH.. Toeters, bellen, stress, drukte.. Zou het net zo zijn als de serie ER? Knappe dokters, leuke verpleegkundigen en interessante patiënten?

Nee hoor.. geen knappe dokters, alleen een hele aardige (dr. Mo) die ons obruni veel uitleg in het Engels gaf. De verpleegkundigen kletsen veel, dat is gezellig, maar van werken komt niet veel. De helft van de tijd, zelfs meer dan dat, zitten ze op hun kont. En omstebeurt ploffen ze neer op het bed in the nurses office. Doe dat in Nederland en je kunt je biezen pakken. Op de emergency room is het dus niet druk. Het is ook nog eens een ER/OPD. OPD betekent outpatient department, in het nederlands: polikliniek. Een ER gecombineerd met alle poliklinieken in 1! En dan is het ook nog eens rustig. Het hele systeem is niet te vergelijken met het systeem in Nederland. Ook de werkwijzen niet. Ik sta soms versteld van hoe onsteriel en vies er gewerkt wordt. Enorme wonden worden niet steriel schoongemaakt en niet steriel verbonden. Naalden worden meerdere malen gebruikt, zo ook infusen. En wanneer een infuus niet goed loopt, wordt de vloeistof door de buisjes het lichaam ingeduwd, zodat er een bobbel ontstaat onder de huid! Vies verbandmateriaal van een overleden man ligt de hele dag nog rond te slingeren rondom het bed. Glazen ampullen worden niet netjes met een gaasje kapot geknikt, maar ze slaan ze kapot met een liniaal. Het dopje van de ampul vliegt over de afdeling en patiënten zijn daar soms het slachtoffer van… je moet eigenlijk gewoon zelf zien hoe het hier gaat. Niet alleen zulke praktische dingen zijn anders dan in Nederland. Ook de denkwijzen zijn anders. Er lag een paar dagen lang een patient op de ER die osteomyelitis(dat dacht ik iig te verstaan) had. Een megadikke knie, dikker dan een voetbal, mijn knieen zijn er zelfs niks bij. De huid stond enorm strak. Hij had dus een kwaadaardige tumor in zijn knie of in het bot dichtbij de knie. Al een tijd geleden was dit bij hem geconstateerd en de arts had toen geadviseerd om een amputatie te doen. De enige curatieve oplossing die er mogelijk was. Maar nee, dit wilde de patient toen niet. Nu was hij dus terug op de ER omdat het wel heel erg dik werd en omdat hij een breuk bij de tumor had opgelopen. Het botweefsel wordt door de tumor erg zacht en breekt gauw. De arts vertelde dat er verder niet veel aan gedaan zou worden. Geen spalk, geen gips, omdat dat geen nut zou hebben. Misschien dan toch alsnog een amputatie, maar wie weet hoe ver de uitzaaiingen al zijn?! Waarom, vroeg ik me af.. waarom niet gelijk kiezen voor een amputatie als de arts je waarschuwt? Ik weet het nog steeds niet zeker, maar waarschijnlijk omdat het leven met 1 been in Afrika moeilijker is dan in Nederland. Ik vond het zo hard op dat moment.. een hulpeloze jongeman die daar in dat bed lag, een toekomst met 1 been, wie gaat er voor hem zorgen? Wie verdient zijn brood? Of zal hij nu al zo ziek zijn dat hij niet meer zo’n lange toekomst zal hebben? Heftige dingen gebeuren er op de ER. Zo ook een vrouw met immunosupression. Een verlaagde immuniteit simpel vertaald. Maar wat hield dat nou in? Het was voor mij een raadsel. Ze was enorm dun, continue buiten bewustzijn en kreunde soms heel hard, wat door merg en been ging. De verpleegkundigen gingen soms even kijken, duwden haar wat heen en weer, duwden op de borstkas en op de ogen. Maar 1 keer heeft een arts haar gezien en die heeft niet veel gedaan. Ik stond te shaken.. ik wilde actie, ik wilde dat iemand wat ging doen waardoor ze weer bij zou komen.. de enige actie die er kwam is dat ze opgenomen werd op de general ward. Hier overleed ze de volgende dag (uiteindelijk zijn we erachter gekomen dat ‘immunosupression’ en ‘chronic conditions’ termen zijn die gebruikt worden voor het taboewoord HIV en AIDS).

Om even een goede overgang te maken naar de rest van mijn verhaal even wat ontspannends.. Ja, soms is de ER ook nog wel lachen: op de ER wou dr. Mo een lichtbak hebben om de röntgenfoto’s af te lezen en die kwam er al binnen 2 dagen! Wauw. Toen het technische mannetje hem op wilde hangen hield hij de lichtbak tegen de muur en vroeg aan mij of hij zo recht hing! Hahah, wat moest ik lachen. Heerlijk.

Zweten doe je van het werken op deze ER dus niet echt. Ik zweette daarentegen de eerste stagedag, dinsdagochtend, wel enorm. En ik werkte niet eens, ik keek toe en had het benauwd. Bij bed nummer 1 waar de wondverzorging werd gedaan kreeg ik weeïge buikpijn en had sterke behoefte om ergens tegen aan te leunen of ergens overheen te hangen. Omdat het instabiele verbandkarretje die twee dingen niet toeliet, bleef ik maar gewoon op mezelf staan. Bed nummer 1 was klaar, en hup door naar bed nummer 2. Onderweg werd ik een beetje duizelig maar dacht dat het zo wel weer voorbij zou zijn. In bed 2 lag een man met zijn onderarm in het verband. De verpleegkundige waarschuwde dat het een grote wond was, ik was benieuwd hoe die er uit zag. Hij begon met het verwijderen van het verband maar de wond heb ik nooit gezien. Onder het afwikkelen van het verband zag ik en hoorde ik opeens niks meer… AH! Huppakee, door de knieen, dichtbij de gore vloer op zoek naar een beetje zuurstof. Met het beetje lucht dat ik vond liep ik kotsmisselijk zwalkend richting de nurses office, waar ik maar al te blij was met het bed dat daar stond. Gelukkig hoefde ik er niemand uit te kicken en kwam ik 10 minuten en een dextro energy later weer wat bij. Bezorgde sister Mary kwam naast me zitten en wou me het liefst in een bedje stoppen.. ik in zo’n bed.. getver.. en dan ook nog eens een leuk infuusje erbij? No way!!

Zo, dit waren wat ervaringen van de eerste week. Gelukkig gaan we volgende week naar de General ward. Dat is de algemene afdelingen met verschillende soorten ziektebeelden. Ik ben benieuwd of ze daar ook zo rustig aan werken en vaak op hun gat zitten. We gaan volgende week ook een beetje starten met onze opdrachten… yes, hebben we in ieder geval wat te doen! :) Dit weekend gaan we trouwens met de meiden uit Utrecht naar Techiman, Nkoranza, Boabeng Fiema en Kintampo. Daarover meer in mijn volgende verhaal!

Groetjes uit het warme Ghana.

Ps. Mijn schaduw is heel klein. Logisch door de hoge zon, maar toch apart om zo weinig schaduw voort te brengen.

Ps. Dit is de tweede keer dat ik dit hele verhaal schrijf… AH! Mijn USB-stick crashte…

Kennismaking met het ziekenhuis

Zondagavond werd ik nog even gebeld door mijn ouders en zus om me succes te wensen voor de allereerste dag. Want maandagochtend zou mijn eerste dag zijn! Spannend, spannend…. Om 8.00/8.30 maandagochtend hadden we afgesproken met sister Mary. En daar stonden we om 8.00 uur! Maar geen Mary te bekennen. Uiteindelijk kwam zij rond half negen aansjokken. Na een kort gesprek over de afdelingen waar we wilden stage lopen en hoe we het wilde inplannen kregen we van een paar student nurses een rondleiding door het ziekenhuis. We begonnen met het bekijken van de emergency room, gevolgd door de administration (waar de eerste vrijgezel zich al aanprees, genaamd Maikee). Daarna door naar the consulting rooms (soort van spreekuur dat lijkt op een huisartsenspreekuur, er wordt een intake gedaan en gekeken of de zorgvrager opgenomen moet worden of dat ze met medicatie/therapie naar huis kunnen), general ward (algemene afdeling), maternity ward (zwangeren afdeling), orthopedic ward (orthopedie), theatres (geen theaters, maar operatiekamers!)… en nog een public health afdeling (vaccineren van kindjes en geven van voorlichting, maar op die afdeling was niets te bekennen, ze waren op outreach naar de dorpjes.. we gaan hopelijk op veel afdelingen werken.

Tientallen gezichten gezien van docters en nurses, met daarbij horende namen die we echt niet meer voor de geest kunnen halen. Door iedereen werden we heel erg welkom geheten

Morgen gaat het echte werk beginnen!!!

Liefs

Sunyani-avontuur en Lazy Sunday

Het avontuur ‘Sunyani’ is echt het schrijven waard. Wat een avontuur op de 2e dag! Gistermiddag vertrokken Danielle en ik richting Sunyani, de stad die het meest dichtbij ligt (zo’n 20km). We gingen daar heen om verhaaltjes en foto’s op internet te zetten. Maar hoe kom je nou van een klein dorpje als Duayaw Nkwanta naar Sunyani? We hadden 2 opties: de taxi of de trotro. De trotro werd het (omdat ie goedkoper is....ons bint zuunig!!). De trotro is hier meestal een omgebouwde, opengemaakte, gestript Toyota-busje met allemaal bankjes achter elkaar. Ik denk dat er in Nederland 2 bankjes in zouden zitten, hooguit drie, maar hier zaten er 5 in!! Wij waren een van de eersten die instapten en na zo’n 20 minuten wachten was de trotro vol. En vol, is hier overvol, 19 mensen en een baby. Ergens in Sunyani zijn we maar uitgestapt en aan een meisje gevraagd waar het intercafe was.. ze bracht ons erheen in de stromende regen. Omdat het hier in Ghana het internet zo traag gaat als 10 jaar geleden in Nederland, brachten we daar een uur door. Mijn blogspot werkte er niet en mijn foto-site doet mega lang over uploaden (mijn zus zet nu steeds de verhaaltjes er op! (: dus jullie kunnen me blijven volgen!). Ik ga mijn foto’s alsnog maandag proberen te plaatsen.

Het meisje dat ons naar het internetcafé bracht wachtte dat hele uur op ons. We vroegen ons af waarom.. wil ze ook mee boodschappen doen als we klaar zijn met internetten? Want we hadden haar verteld dat we nog boodschappen nodig hadden. Zij had ons verteld dat ze in het zelfde dorpje als ons woont, dus misschien wachtte ze op ons om mee terug te reizen?? We wisten niet zo goed wat me moesten doen en uiteindelijk vroegen waarom ze wachtte… ze wachtte op ons, zodat ze ons aan haar vader en moeder kon voorstellen! Want dan ben je vrienden.. tussen neus en lippen door had ze aan Daniëlle onze adressen gevraagd want ze wilde met ons schrijven.. adressen hebben we niet gegeven, wel zijn we mee geweest naar haar huis. Een groot hoog gebouw met een grote binnenplaats waar een heleboel vrouwen aan het koken en wassen waren. we werden nogal aangestaard door alle vrouwen.. obruni, obruni!!! (blanke, blanke!!!). en daar ergens aan de zijkant zaten haar ouders, we werden hartelijk welkom geheten in Ghana.. Nu heeft zij 2 Obruni-vriendinnetjes en wij 1 Ghanese vriendinnetje! YEAH! :)

Het meisje loodste ons nog even naar de supermarkt en de markt. De markt is onbeschrijfelijk.. ik moet daar gewoon een keer wat foto’s maken. Wat kernwoorden: Druk, smal, schots, scheef, kleurrijk, stinken, blubber..

Blubber, regen, regen, regen.. heel veel regen. Kleddernat stapten we in een taxi. Dit keer een taxi omdat dat het snelste vervoermiddel naar huis is, we wilden voor het donker thuis zijn en dat is al om 18.00 uur. Door al die regen maakte het ons ook niet veel uit dat we met zijn tweeën bij 4 negers in de auto zaten. Niet ongerust worden, dit doen we niet savonds laat of alleen. ;) Wij dachten dat het avontuur nu wel afgelopen zou zijn, maar nee, het regende zo keihard dat de taxichauffeur haast niks kon zien. Hij reed gewoon door met weet ik hoeveel kiliometer per uur.. ik hield mijn hartje wel even vast en het angstzweet brak me uit. We kwamen gelukkig heelhuids uit die taxi en waren precies voor het pikkedonker thuis. Daar viel ik bijna onder het eten (nasi met satesaus..jammie!) in slaap. Dus maar gauw naar bed gegaan en nog even wat mensen gesmst.

Zondag was niet zo avontuurlijk als zaterdag. We hebben niet bijzonder veel gedaan, lekker thuis gebleven en wat aan gerommeld. Natuurlijk begon de dag met een koude douche, gevolgd door een ontbijtje bestaande uit zoetig/kruidig brood, wat soms kokhals-neigingen oproept, maar het vult goed en ik moet het echt eten anders ga ik van mijn stokje. Danielle vond het te goor en is overgestapt op de crackers. We moeten nog even kijken of we iets kunnen vinden voor op brood (had ik nou toch maar die pot Calvé pindakaas meegenomen..). Wat ik wel uit Nederland had meegenomen was een klein pakje pannenkoekenmix. Daar hadden we nog wel melk voor nodig. Gister hadden we in Sunyani oplosmelk gekocht en dat dus door de pannekoekmix gedaan. Het resultaat was dat het wel op pannenkoek leek maar totaal niet naar smaakte. Balen! Toch maar wat pannenkoekstukken opgegeten voor de vulling. Ons avondeten beviel ons beter.. ik knakworstjes op brood en Daan knakworstjes op de crackers (dat noem ik nou niet te eten..). Verder vandaag hebben we de handwas gedaan, stage voorbereid en berekent hoeveel geld we kunnen uitgeven per dag.

Nog even wat statistieken:
Vermoord: 1 kakkerlak, 1 vlinder (sorry rob, Danielle ging er op staan, het was maar een nachtvlinder), plusminus 174 mieren
Huwelijksaanzoeken:Nog geen 1! De trouwringen die we om hebben doen goed hun werk.

19 & 20 september 2008 - Duayaw Nkwanta

Ennn…jaaa… daar is Laura vanuit Duayaw Nkwanta. Hoera goed aangekomen!! Maar dat is natuurlijk niet zomaar even gedaan.. de hele bevalling bij elkaar duurde zo’n 32 uur waarvan we er anderhalf geslapen hebben.

Mijn vorige verhaal eindigde met een volle buik in het rustige Casablanca. De muziek en sfeer was daar geweldig. Helaas werd ‘The final countdown’ iets te vaak gespeeld (3x). Na 5,5 uur eten, slenteren, moe zijn en vervelen werden we beloond met een stoel bij de nooduitgang! Te gek, wat een ruimte. En de buurman die ik er ook bij kreeg.. meneer Hussein uit Beirut op weg naar Benin. Een praatgrage lieve oude man waar Laura’s hart natuurlijk sneller van ging kloppen. Gelukkig kende hij ook zijn grenzen en liet ons uiteindelijk slapen, want het was, jawel zo’n 1 uur ’s nachts Nederlandse tijd. Toen we bijna sliepen werden we nog even lief door de steward wakker gemaakt met de vraag: fish or boeuf.. vooruit boeuf. Het smaakte me allemaal niet zo bijzonder goed, maar fijn om met een volle maag te slapen :)

Uiteindelijk heb ik zo’n anderhalf uur slapend doorgebracht met mijn hoofd op mijn eetplankje! Danielle en ik waren er van overtuigd dat we echt overal konden slapen op dat moment. Rond half 4 ’s ochtends kwamen we aan (Nederlandse tijd: half zes ’s ochtends). Op Accra airport was het ook al zo uitgestorven. Is Ghana dan toch niet zo heel leuk?! Buiten stond onze contactpersoon te wachten, Gabriel. Hij zou ons naar een hotel brengen of ons direct op de bus van 05.00 uur zetten naar Duayaw Nkwanta. We hadden nog geen Ghanees geld en daarom leek het ons beter om maar meteen naar Duayaw Nkwanta door te reizen, Gabriel zou ons buskaartje wel voorschieten. Dus wij met zijn drieën onderweg naar het busstation. Veluwe rond die tijd verroert nog geen poot, misschien alleen de boeren, maar verder geen (marjon de) hond. Maar Accra, Accra leeft!
Mindervaliden rolstoelen enthousiast over straat en de marktkraampjes draaien maximale omzet. Ook bij de bushalte waren veel mensen te bekennen. Veel mensen keken ons aan en boden hulp om onze koffers te tillen. We ploften als enige blanken om 05.00 uur heerlijk neer op de crème-wit leren beklede stoelen. Een aardig luxe bus, met airco. Voor ons zat een vader en moeder met een kindje van zo’n 2 jaar oud, die bijna de hele reis achterste voren zat, ons aan te staren. Zo nu en dan kon ze haar ouders te slim af zijn en kroop ze bij Daan en mij op schoot, zodat ze onze witte huid van dichtbij kon inspecteren. Ook vond ze het witte doorzichtige montuur van mijn bril wel heel interessant. Daan begon een beetje te tikken op iets (van de zenuwen?) waarop our little friend ritmisch begon mee te klappen met een flesje in haar hand. Wauw. Ritme zit er bij hen dus echt in van jongs af aan. We hebben veel gezien tijdens de busreis, namelijk: 2 dvd’s van een slechte Ghanese soap! We hebben natuurlijk veel meer gezien. De gordijnen hadden we opengedaan om zo de 300 kilometer Ghana te bewonderen. Recht door de bush bush! Palmbomen, bananenbomen en nog meer tropisch-achtige bomen, mooie heuvels. De beelden die je op tv ziet worden werkelijkheid. Het idee dat ik in Afrika was begon een beetje te dagen. We zagen kleine dorpjes, huisjes van klei en hout, kinderen die in een uniformpje langs de kant van de weg lopen (hopelijk op weg naar school), moeders aan het koken boven een groot vuur, vrouwen met kilo’s vracht dragend op hun hoofd en auto-ongelukken. We zijn wel zo’n 10 vrachtwagens tegengekomen die wat mankeerden (zoals botsing, in elkaar gezakt door te grote lading, uitgefikt, omgekanteld…).
Na 9 uur in de bus stopte de bus eindelijk in dit dorpje.. het was heet en daar stonden we dan met onze loodzware bagage. Van een vriendelijke Ghanees mocht ik zijn kruiwagen lenen om mijn plunjezak in te vervoeren. Na wat gezoek vonden we dan toch ons huisje op het terrein van het St. John of God hospital. Een paar jaar geleden heeft Charles Mensah, fysiotherapeut en een van de eigenaren(?) van het ziekenhuis, contact gezocht met de Gereformeerde Hogeschool met de vraag of ze geïnteresseerd waren in stageplekken in Ghana. Wij zijn dus de eerste van onze school hier en moeten dus veel nog zelf ontdekken. Hoe het stagelopen er hier aan toe gaat en hoe het wonen hier is. We dachten dat we bij drie andere Nederandse studenten in huis kwamen, maar een ander huisje stond ook leeg en Charles gaf ons daar de sleutels van. We hebben dus onze eigen casa met binnenplaats! Een ruime woonkamer, 2 slaapkamers, een keuken, douche (yes! Een douche, maar dan wel alleen koud water) en wc. Check de foto’s!
Danielle en ik waren erg gesloopt toen we bij het huisje waren. Charles hoorde van Gabriel dat we nog geen geld hadden en hij stelde voor om vijf minuten na onze aankomt gelijk door te gaan naar Sunyani om onze travellerscheques te verzilveren. Huppakee, korte broek en slippers aan en hup, achterin de jeep. Bij de bank in Sunyani was het megadruk dus besloten we maandag terug te komen. Van Charles lenen we op dit moment nog even geld. Hij is echt goed bezig voor ons. Hij wou ook met ons nog even goed brood halen en water, na ongeveer 4 winkeltjes van binnen gezien te hebben en 4 verschillende soorten klef brood, kochten we in het 5e winkeltje normaal uitziend casinobrood en 30 zakjes water. Ook hebben we een simkaart op de kop getikt. Het nummer is 00233 247 64 48 06. Zoals ik in mijn 1e verhaaltje heb verteld kan je mij erg goedkoop bellen via Belbob.nl. Geen idee of het mij veel gaat kosten, maar daar komen we wel achter.
Onze eerste maaltijd bestond uit pasta met een kant en klaar sausje. Heerlijk. Na onze eerste kookkunsten in de keuken (met tot nu toe 1 kakkerlak en verscheidene grote spinnen) hebben we wat dingetjes schoongemaakt. Het aanrecht ontsmet met glorix doekjes, de karige uitzet afgewassen met sunlight zeep en de wc gepoetst. Daarna onze tassen uitgepakt en de woonkamer wat aangepast. We voelden ons gelijk al wat meer thuis. We zijn aardig vroeg gaan slapen. De eerste nacht.. wennen aan de geluiden. De krekels die lijken te fluiten en de ventilator boven mijn bed die in een aritmisch ritme geluiden voortbrengt. Ik heb gelukkig prima geslapen en de klamboe heeft me goed beschermd. Nog maar 2 muggenbulten die ik savonds al eerder had opgelopen. De douche was even wennen vanochtend (zaterdagochtend). Het was echt koud, maar na wat voorzichtig voelen met de tenen toch maar de sprong gewaagd. Lovely! Lekker fris. Douchen moet hier trouwens erg snel gebeuren want het water kan zomaar ineens op zijn. Meiden uit utrecht die hier al 4 weken zijn hadden laatst twee dagen lang geen water, betekent twee dagen lang stinken. Gelukkig ruiken de meeste mensen hier aardig naar transpiratiegeur en zullen we dus niet opvallen. We ruiken onszelf nu al niet eens meer :) gelukkig.
We hebben net het dorpje doorgelopen en hebben sister Mary ontmoet, een verpleegkundige. Maandagochtend hebben we met haar afgesproken in haar office. Dan begint het stageloop-avontuur... wel spannend, ben benieuwd wat hun verwachtingen zijn en hoe ze ons behandelen. De meiden uit utrecht konden pas na 3 weken hoogte krijgen van wat de Ghanesen van hun vinden. Straks gaan we naar Sunyani waar we onze verhaaltjes op internet kunnen zetten en ook wat foto’s uploaden. Hoop dat dit allemaal gaat lukken.

Ps. Nog geen diarree en nog geen geverfde kippen gespot. En het regent hier nog best veel en hard!

18 september 2008 - Departure

Donderdagochtend 06.45 uur, de wekker ging voor de 2e keer af en toen moest ik er wel echt uit. De laatste keer dat ik mijn warme vertrouwde bedje uit kruip. Mijn laatste boterhammen smeren, de laatste keer gebruik maken van schoon sanitair. ARGH! What am i doing???!! Zal ik mijn ticket op marktplaats zetten?! Nee, er is geen weg meer terug, vandaag ga ik naar Accra toe, hoe dan ook.
Iets voor achten s’ochtends kwamen Rob en Matthijs al aan, zij zouden mee gaan uitzwaaien. Zoals gewoonlijk was ik natuurlijk nog niet klaar met getut en nog drie x naar mijn kamer en bagage checken. Mijn bagage past trouwens niet eens in een backpack, niet in een koffer, maar wel in een legergroene plunjezak. Geen idee waar mijn ouders die van hebben, maar hij lag op zolder en doet tot dusver goede dienst. Alleen is het een kriem om te tillen aan 1 handvat, en dan ook nog eens 30 kilo (om precies te zijn 28.7 kilo, aldus het meisje bij de bagage check-in)!!

De buurtjes Dirk en Evie, en Aad, het vriendje van mijn zusje kwamen s’ ochtends om acht uur nog even langs om een dikke afscheidsknuffel te geven. Mijn eerste afscheid deze dag. De 2,5 uur durende autoreis naar Brussel kon beginnen. Ikzelf was de coureur! We deden er al met al wat langer over dan anderhalf uur omdat ik moest plassen, haha, bij utrecht begonnen de blaaskrampen al en in (ja, IN..) Antwerpen gingen we dan eindelijk ergens de snelweg af. Het kan ook nergens anders dan in belgie, ben je op zoek naar een pompstation MET wc, kom je na weet ik hoeveel kilometer aan bij een pompstation zonder wc. Dan maar verspreid de lokale woonwinkels in en allemaal heel lief kijken naar het personeel. En dat lukte. Mooi. Dat ging aardig snel, Antwerpen weer uitkomen wat minder snel (onder andere een stoplicht dat maar 2 seconden op groen stond en dan weer roder dan rood).

Antwerpen – Brussel was zo gepiept. En het vinden van Danielle (mijn op avontuur-naar-Ghana-compagnon) op het vliegveld ging ook sneller dan gedacht. Nog wat memorabele kiekjes geschoten, tas gedumpt bij de bagage check-in en het moment was daar. Afscheid. Afscheid van papa, mama, Anne, Marjon, Anne Sascha, Rob, Matthijs en de ouders van Daan. Eerst was ik er aardig nuchter onder, en kon ik hen een hart onder de riem steken door te zeggen ‘I’ll be home with christmass’… maar toen ik echt door de paspoortcontrole moest, werd het me echt even te veel.

Dit schrijf ik nu ik op Casablanca Airport zit. In het restaurant in de kelder, uitbuikend van een pizza van de Pizzabox, verhaaltjes voor jullie te tikken. Heb nu al het idee dat mijn haar lichter en blonder is geworden.. :S

In mijn volgende verhaal meer over Casablanca en de verdere reis!
Liefs.

Akwaaba

Akwaaba vrienden, familie, collega’s, kennissen, studiegenoten, leraren en toevallige bezoekers van deze site!! Akwaaba betekent welkom.. Welkom op mijn blogspot! De meesten van jullie zullen wel een beetje weten wat ik de aankomende drie maanden ga doen en veel mensen vroegen mij of ik een site bij zou houden. En ja, hier is ie dan, eindelijk!

Voor degenen die niet precies weten wat ik ga doen zal ik even kort vertellen waar het avontuur mij heen leidt en wat ik de komende drie maanden ga uitspoken…

…het derde jaar van mijn studie verpleegkunde is alweer aangebroken en in dit jaar heb ik de mogelijkheid om op buitenlandstage te gaan. DE mogelijkheid mijn nursing-skills te oefenen EN heerlijk in het buitenland te zijn. Deze stage wil ik gelijk ook nagaan of het werken in het buitenland mij bevalt en of het werken in/met een ontwikkelingsland wat voor mij is. Ik kon kiezen uit een paar landen en uiteindelijk heb ik gekozen voor Ghana, omdat dit land een ontwikkelingsland is en omdat het een aardig veilig en vriendelijk land is. Maar waar ga ik nu precies heen in Ghana? Ik ga naar Duayaw Nkwanta, een klein dorpje liggend in de laatste delen tropisch regenwoud in the Western Region, het midden westen van Ghana. Dit hele kleine dorpje heeft een erg bekend ziekenhuis, het St. John of God Hospital. Het ziekenhuis is gespecialiseerd in orthopedie. Er komen in het ziekenhuis veel patiënten binnen uit omringende landen om geopereerd te worden en een goede behandeling te krijgen. Daarnaast liggen er in het ziekenhuis veel slachtoffers van verkeersongevallen, kinderen met aangeboren afwijkingen en andere orthopedische afwijkingen/aandoeningen. Het St. John of God Hospital bestaat uit een redelijk grote OPD (Out Patients Department oftewel een polikliniek), een Emergency Ward, een General Ward, Special Ward, Orthopaedic Ward, Maternity Ward, Child Ward, een Public Health Ward (voorlichting & preventie) en een OK. Ik ben heel benieuwd naar hoe het ziekenhuis er uit ziet, hoe ze er werken en hoe ze tegen mij als kritische blanke westerse student aan zullen kijken.

Een half jaar geleden begonnen de eerste voorbereidingen al met het kopen van een vliegticket. Mijn belangrijke papieren en geldzaken zijn geregeld. Heb vaccinaties gehad tegen buiktyfus, gele koorts, DTP en hepatitis A, een verklaring ontvangen van cholera-vrij zijn en ik slik al drie weken de malariaprofylaxe. Nu alleen nog van de verkoudheid afkomen, het ijzergehalte in mijn bloed verhogen en mijn backpack inpakken.

Naast het werken in het ziekenhuis en het werken aan onze opdrachten wil ik ook veel gaan zien van het land, weekendtripjes naar verschillende nationale parken, steden en resorten. Ook wil ik leren surfen! Dit alles ga ik niet alleen doen. Ik ga samen met Daniëlle (danielleenlaura.waarbenjij.nu) uit Nunspeet dit avontuur beleven. Het avontuur begint al over drie nachtjes slapen!

Ik probeer jullie via dit blog op de hoogte te houden van de avonturen die ik beleef tijdens mijn verblijf in Ghana. Check www.flickr.com/laurabuning voor foto’s!

Tot in Ghana lieve mensen!


Ps. Het lijkt me leuk om ook van jullie te horen via post of mail!

Of eventueel een belletje, het kost maar 8 ct per minuut!
Bel eerst: 0900 07 09 (BelBob) 8ct/minuut
Toets dan: 00233-247644806 #