In mijn vorige verhaaltje zei ik het al… mijn eerste bezigheid deze week was het ophalen van mijn postpakketje! Mijn knaloranje Nike schoenendoos lag op mij te wachten in het postkantoor van Duayaw Nkwanta. Werkelijk geen idee wat er in kan zitten. Ik heb proberen te schudden en te horen wat er mogelijk in zou kunnen zitten, maar hij zit denk ik helemaal volgestouwd, want ik hoor niks.
Mijn oranje vriend staat naast mijn bed. Tot vijf december moet ik wachten met openmaken. Wat een martelgang. Over martelgangen gesproken. Maandagmiddag zaten Daan en ik samen midden in één.
Sunyani. Maandagmiddag. Visumdienst. We moesten onze visum laten verlengen omdat die van ons maar voor 2 maand geldig was.. vorige week zijn we twee keer bij onze vrienden van de visumdienst op bezoek geweest om uiteindelijk niks voor elkaar te krijgen.. We moesten afgelopen maandag terugkomen en hebben nog meer trammelant met de heren gehad dan vorige week maandag en dinsdag bij elkaar. De bureaucratische spelletjes kwamen maandagmiddag weer op tafel en dit maakte me aardig pissig. Omdat ik zeker wist dat het niet de normale gang van zaken was die ze ons wilden aansmeren en omdat ze ons gewoon aan het uitlachen waren, was voor mij de maat meer dan vol. Ik werd boos en begon een tirade over de gemaakte afspraken van vorige week, over het houden aan deze afspraken, over eerlijkheid, over het feit dat er niet gesold moet worden met vrijwilligers die Ghana komen bedienen en dat ze vrijwilligers wel met ene waardigheid mogen behandelen.
En daar werden ze wat stiller van. Én iets actiever, onze visum hadden we die middag binnen. Danielle was bang dat ik zou gaan schelden, maar die woorden bleven nog net binnen. Gelukkig, anders stonden we nu alweer in Nederland! We hebben hier nog veel te doen en af te ronden.. we willen nog wat aan de kust reizen en wat dingen ervaren.
Zoals dat Stella, van de outreach, maandagavond voor ons zou koken. Julliet kwam ook mee en Stella leerde ons een Ghanese maaltijd koken: gekookte Yam (soort aardappel), gekookte red planteen (een soort rode banaan, erg zoet!) en een dipsausje dat ‘stew’ heet. De stew bestond uit Achossy (een soort gesneden selderij-spinazie), ei, tomaten, ui, rode palmolie, tonijn, een maggiblokje met garnalensmaak. Ik was een beetje bang dat ik onder dit eten kokhalsneigingen zou krijgen, aangezien de vorige keer dat er voor ons gekookt werd, ik een week lang aan de dunne was. Het smaakte ons tegen alle verwachtingen in bijzonder goed. We hebben de restjes van de saus zelfs ingevroren om nog eens van te genieten! Met Stella en Julliet was het erg gezellig, volgende week gaan wij voor hen iets Hollands koken en gaan we ze wat woorden Nederlands bijbrengen.
Toen onze culinaire date maandag ten einde kwam, wilde Stella maar al te graag een nieuwe afspraak maken! Prima.. misschien het weekend of volgende week. Stella kwam het liefst de volgende avond al weer langs, maar wij waren te druk.. het weekend kon ze niet, omdat ze de bruiloft van een vriendin van haar organiseerde en zaterdag de grote dag was. Tussen neus en lippen door vroeg ze of we mee wilden.. maar natuurlijk! Een Ghanese bruiloft meemaken, wie wil dat nou niet?!
Onder het koken maandagavond kwam een gezellige Nederlandse dikke man aan ons hek en begroette ons met een goedenavond. Een orthopedisch instrumentenmaker uit Putten met een enorme pens, net uit Nederland ingevlogen om voor drie weken hier te werken, stelde zich voor, maar zijn naam ben ik alweer kwijt. Hij vroeg of hij ’s avonds op de koffie kon komen. Mensen die zichzelf uitnodigen heb ik altijd mijn twijfels bij, maar deze man bleek onder de koffie wel heel aardig te zijn. Misschien ook omdat hij een banketstaaf had meegenomen vanuit Nederland. In Nederland wordt ik niet warm of koud van deze lekkernij, maar hier sta ik al zo lang droog qua dit soort eetbare dingen, dat mijn ogen begonnen te glimmen en mijn speekselklieren iets te hard in werking werden gezet. De beste man is in het huisje van de Utrechtse studenten geplaatst. Een huisje onder de bomen, met veel ongedierte, een lekkend dak en veel ongezelligheid. Zijn ontbijt bestaat uit saaie broodjes jam en omdat ik dat zelf ook heb meegemaakt heb ik hem geholpen om aan ander beleg te komen. De pindakaas heb ik een paar weken geleden ontdekt op de markt. De pindakaas heet eigenlijk brownnutpaste, geplette brownnuts, en wordt in plastic zakjes verkocht. Kun je het voorstellen? Calvé in een boterhamzakje? En weet je waar ze het hier eigenlijk voor gebruiken? Voor brownnutsoep. Ik eet dus bouillon op brood..
En kun je het voorstellen hoe het is om zonder beddengoed op een kaal matras te slapen? Mijn beddengoed en de andere was was heeft namelijk een nachtje bij de wasman gelogeerd. Op zich niet zo erg, we vertrouwen hem wel.. maar mijn bed had ik ook in de was gedaan. whoops! Geen lakens, geen pyama. Dat werd slapen onder een handdoekje.
Woensdag was een heugelijke dag. We kregen om 8 uur ’s ochtends een vergoeding voor ons gestolen eten. Vijfenzestig cedi’s rijker stapten we in een taxi richting Sunyani en stapten uit bij de stofjesmarkt. Op zoek naar een stofje voor mezelf, maar ook voor mijn zus. Na deze uitputtende zoektocht hebben we een taxi naar het Eusbett hotel gepakt en verorberden we samen 1 pizza en 1 bord patat met kip.. oh..wat een heerlijkheid.
De volgende dag heb ik gelijk de stofjes naar de nieuwe naaiman gebracht. Omdat onze eerste naaiman alleen in het engels kon vertellen hoeveel geld hij voor de klus wilde hebben, durfde ik de mijn nieuwe project niet in zijn handen te leggen. Maar de nieuwe naaiman kon bijzonder goed Engels.. YES! En hij snapte precies wat ik wilde! AHH. Homoseksueel? Misschien. Het is hier iets lastiger te zeggen dan in Nederland. Alles is nu in de handen van de nieuwe naaiman. Maandag is het al klaar! Wah! Spannend. Spannend of mijn zus het past, of de Afrikaanse print haar staat.. of ze mijn ontwerp mooi vindt… hmm.. ben ik aan het stressen?
Zaterdag stonden we vroeg op om passende kleding uit te zoeken voor de bruiloft van de vriendin van Stella! Welke jurk moet ik aan?! Mijn groene gebloemde, of mijn retroprintjurkje? Het puistje op mijn decolletee was de doorslaande factor en gaf de beslissing: het werd mijn retroprint jurkje met niet al te veel decolleté. Goede beslissing, het viel in de smaak, verscheidene complimentjes. Zelfs de nieuwe naaiman kon het niet laten toen ik hem op straat tegenkwam.
Aangekomen bij de presbytarian church moesten wij blanken ook even vereeuwigd door een paar kiekjes. Want wie heeft er nou een blanke op zijn bruiloft, das staat wel heel bijzonder in het plakboek. De kerk zag er aan de buitenkant aardig uit, de binnenkant nogal wat minder. Alles van beton. Grijze muren, waar de bouwaantekeningen zelfs nog op stonden! Aangezien het lang duurde voordat de het aanstaand echtpaar aankwam en Laura niet zo lang stil kan zitten en wachten, ging ze maar even wat kiekjes maken van de lieftallige bruidsmeisjes.
Eindelijk. Daar kwamen de trouwauto’s aan. Sister act kwam luidkeels binnen, gevolgd door de bruidsmeisjes, de bruid met haar getuige en de bruidegom met zijn getuige. De kerkdienst was één groot feest. De marching band opende feestend de voorzang. Waarop verschillende preekjes volgden, die door de menigte met ja en amen werd beantwoord. Dansend moesten we ons naar voren verplaatsen in de kerk om de collecte in te leveren. Dit alles zie ik nog niet gebeuren in VEG Oldebroek. Jammer. Het is echt heel leuk!
Het jawoord werd gegeven en de bruidegom tilde heel voorzichtig de sluier op van zijn mooie bruid. Ze sneden een ieniemienie taart aan en veilden de ballonnenboog. And finally… dinner! Daan en ik waren bijna bewusteloos door onze lage bloedsuikers, we zaten en dansten als zo’n 6 uur in de kerk en hadden al zo’n 7 uur niks gegeten of gedronken. We stonden, wankelend op onze benen en bijna omvallend van de hitte en zweetgeuren, in een rij van zo’n 200 man te wachten op een bordje fried chicken met vier soorten rijst, een yam-bal, een visprutje en niet te vergeten het eeuwige scherpe prutje waar vissenkoppen in drijven.
Na het eten genoten we nog even van de dansende menigte en gingen toen met Julliet richting huis.
Onze zaterdagavond was nogal saai en niet een blog waardig. Alleen dan dat we de film Munich hadden gekeken. Die nacht droomden Daan en ik allebei over terroristen en begon onze zondag een beetje verward. Het was sowieso een rare dag zondag. We vierden kerst. Omdat hier in Ghana ons niks doet voorbereiden op de gezellige dagen, moesten we onszelf maar wat voorbereiden. Anders hebben we 23 december zo’n enorme cultuurshock.
Zondagochtend gingen we op weg naar de markt voor onze kerstboodschapjes en wat kwamen we onderweg op straat tegen? Een kalkoen! Wordt dat ons kerstmaaltje?
Nee, ons kerstdiner is uiteindelijk overheerlijke kipkerrie zonder kip uit de vriezer met verse ananas geworden met als toetje chocoladepudding. De film ‘the Holiday’ hadden we bewaard voor deze dag, het engeltje kwam uit de kast en werd op tafel gezet en de kerstliedjes zijn plat gedraaid.
Draaien in Nederland de kerstliedjes ook op volle toeren? Of is het sinterklaas die nu nog alle aandacht opeist? Zijn jullie het al zat? Geniet maar van alle overdrevenheid in Nederland. Hier, Ghana, waar geen sinterklaas of kerstman te bekennen is, is het toch wel aardig saai..
woensdag 26 november 2008
dinsdag 18 november 2008
Verhaal #17 – Week 8 – Dieven, outreach & huiswerk
Met een dikke kater van de diefstal en een verschrikkelijke spierpijn in mijn kuiten van het dansen, maakte ik maandagochtend een lijst van de met spullen die vermist waren.. van tampons tot chocoladepasta en alles wat zich daar tussenin bevindt (??!). Omdat we dus echt niks meer te eten hadden gingen we die dag vroeg op weg naar Sunyani om onze koelkast opnieuw te vullen. Net voordat we vertrokken kwamen de schilders, van geen kwaad bewust, fluitend binnengewandeld. We vertelden wat er zich het weekend was voorgevallen. Ze waren erg geschrokken en leken de onschuldigheid zelve.
Voordat we in een trotro richting Sunyani sprongen, gingen we nog even langs Charles Mensah om het slechte nieuws te vertellen. Hij leek bijna in shock.. een diefstal op het terrein van het ziekenhuis.. dat was nog niet eerder gebeurd.. samen met sister Mary kwamen ze de keuken inspecteren en ook zij konden niks eetbaars meer aantreffen, behalve dan de twee vastgevroren kipkerrie diepvriesmaaltijden in de vriezer.
In Sunyani kochten we niet als eerste onze vermissingen terug, maar wel een paar handgemaakte slippers bij een lief manneke en op een terras kochten we een warm worstje met een ijskoude Fanta cocktail. Bij terugkomst konden de schilders ons vertellen wie de dieven waren. Sister Mary had het hun verteld. Het waren drie jochies van een jaar of 10 uit het dorp. Misschien waren het wel een paar van de kinderen die vaker aan ons hek komen om te vragen of ze onze afvalzak mogen weggooien (lees: op de kop gooien, plunderen en daarna onopgeruimd achterlaten). Een paar dagen later was het verhaal over de inbrekers opeens drastisch veranderd. De gevangene (1 dus) was van het politiebureau in Duayaw Nkwanta overgebracht naar de gevangenis van Sunyani.. hmm.. volgende week zal het verhaal vast weer een andere wending hebben aangenomen.
De schilders hadden onder het boodschappen doen goed werk verricht. De keuken was voorzien van een nieuw likje verf en we konden de keuken dus lekker schoonmaken en inrichten met onze nieuwe spullen.. de schilders hadden zelfs een nieuw slot op onze keukendeur gezet, omdat we daar geen sleutel van hadden! Als klap op de vuurpijl een nieuw dik hangslot voor op het hek. Heerlijk. Alles weer veilig normaal.
Maandag was dus een bijkomdag. Dinsdag niet. Dinsdag gingen we ons weer nuttig maken op outreach! We gingen weer mee met Stella en Julliet! Dit keer iets verder weg.. langs de kant van de weg richting Sunyani. Moeders met kinderen kwamen zweterig en uitgeput uit de bushbush geklauterd. Ik was zoo benieuwd waar zij helemaal vandaan kwamen gelopen. Stella vertelde me dat we, als de bushbush minder drassig was, we midden door de bushbush waren gegaan om naar de verschillende kampen van hutjes te gaan.. hmm.. maybe next time?
Bernice was dit keer ook mee op outreach en zij vroeg mij of ik serieus op zoek was naar een levenspartner. Ze had nog wel een broer in de aanbieding.. Ik vroeg haar waarom ze me dat vroeg.. zie ik er zo wanhopig uit? Ja, zo zag ik er zeker uit volgens haar. Mijn ring zat om mijn wijsvinger, zoals die daar altijd zit, en dat betekent dat je serieus op zoek bent naar een levenspartner.. Had me dat even een paar weken eerder verteld, dan had het wat huwelijksaanzoeken gescheeld!
Elke vinger heeft zo zijn eigen betekenis. Een ring aan je wijsvinger betekent dus dat je zoekende bent. Als hij aan de middelvinger zit heeft, heet het ‘promissed’, zoiets als verkering. De ringvinger wordt gebruikt door verloofde en getrouwde stelletjes, de pink voor zwangere vrouwen (slim als je door de zwangerschap dikke vingers krijgt en je trouwring niet meer om je ringvinger past!) en als laatste de duimring.. zo moet je in Ghana echt niet over straat gaan! Want het betekent dat je een prostituee bent. Gelukkig heb ik de afgelopen 8 weken op standje ‘zoekend’ rondgelopen.. de aandacht van het dragen van je ring om je duim was denk ik echt dodelijk geweest.
Op outreach leer je dus niet alleen hoe het Ghanese consultatiebureau in elkaar steekt, maar ook hoe je minder aandacht van mannen bereikt. Het ziekenhuis heeft niet alleen 1 outreachgroep, maar heeft een paar keer per jaar extra hulptroepen… en die kwamen donderdagochtend zelfs langs onze deur.. ik stond net buiten bij de wasbak mijn tanden te poetsen toen ze voorbij kwamen. Ze vroegen of ik nog ergens een baby had.. Ehm… nee, helaas niet.. ze gingen van deur tot deur om baby’s te vaccineren voor de jaarlijkse poliocampagne.
Zaterdag had ik eigenlijk voor het eerst een heel sterk verlangen om thuis te zijn.. om wakker te worden onder warme dekens, schone lakens. Dat ik met moeite uit mijn bedje zou kruipen en de trap naar boven zou beklimmen. In de keuken een broodje hagelslag en een kopje earth-thee te maken en in de badkamer mijn lieve zusjes kakelend aan te treffen.
Die zaterdagochtend kwam ik alleen tot het drinken van een kopje earth-thee in een lege woonkamer.. meer zat er niet voor me in.
De rest van de dag bracht me toch meer dan ik verwachtte. De stofjesmarkt in Kumasi deed mij duizelen en helaas zorgde dat er voor dat ik niet kon kiezen. Mijn heimweegevoel slonk bij het eten van een dubbele hamburger, een pizza en een bord frietjes (gedeeld met Daan) en we hadden een gezellige tijd met Neil en Michael, de jongens die we vorig weekend ontmoetten op de touwbrug in Kakum National Park. We oefenden nog eens een keer onze afding-trucjes uit bij de souvenirkraampjes en ik heb geleerd hoe je een sinaasappel op een Ghanese manier eet. Deze manier moet ik jullie echt een keer voordoen. De sinaasappelschil wordt bewerkt met een scherp mes. De schil wordt een beetje afgeraspt, tot het punt dat je net nog wat oranje van de schil ziet.. dan snij je een klein kapje van de bovenkant af en klaar is kees. Je zet de sinaasappel aan je mond, knijpt in de sinaasappel… en slurpen maar!
Die avond kwamen met de trotro rond half negen weer Duayaw Nkwanta binnentuffen. Na ons uit het busje gewringd te hebben streken we nog even neer op het terras van een nieuwe uitgaansgelegenheid in Duayaw! ‘Hang 10’ heet het, en zo smaakt het bier er ook. Lauw. Aan de kust is het uitgaansleven beter geregeld.. nog drie weken..
Zondag was een relaxte dag. We zochten de souvenirs uit, schreven wat, lazen wat, puzzelden wat - welgeteld 11 sudoku’s - en bakten pannenkoeken met cassavemeel. Met heel veel suiker smaakten ze een beetje naar pannenkoek. Tussen de bedrijvigheid door op de relaxte zondag heb ik nog even een tussenstand gemaakt van mijn verblijf hier in Ghana, die toch alweer zo’n 8,5 week duurt:
Mijn verblijf hier dicht bij de evenaar heeft er voor gezorgd dat ik al redelijk bruin ben. Vooral mijn gezicht en armen.. ik hoop toch dat ik aan de kust de rest van mijn lichaam kan bruinen, wil echt nog wel iets meer kleur! Mijn voeten zijn trouwens ook echt heel bruin.. van de onderkant. Ze worden onder de douche niet meer schoon. Wat ook niet meer schoon wil worden is de was. De wasman zet nu zelfs onze witte was, voordat het in de wasmachine gaat, eerst een dag in het chloor om te bleken.
Ik spreek nog geen woord Spaans! Ik wou hier in Ghana, in mijn vrije tijd, een cursus Spaans doen die ik op mijn laptop had gezet, maar daar is nog niet veel van terecht gekomen. Les 1 en 2 zijn beluisterd, maar zijn helaas al weer weg uit mijn hoofd. Misschien moet ik maar weer eens beginnen. Waar ik op dit moment drukker mee ben zijn de souvenirs.. het is echt heel lastig om leuke dingetjes te vinden.. aangezien ik niet houd van beelden, maskers en Afrikaanse schilderijen, blijft er niet veel over.
In Nederland word ik wel eens controlfreak genoemd. In Afrika bestaat deze eigenschap niet omdat deze gewoonweg niet stand kan houden in de cultuur. Mijn controlfreak-gedrag, zoals alles willen plannen, wordt hier drastisch de kop ingedrukt, omdat plannen hier gewoon niet kan, alles loopt anders dan je verwacht. Dit zorgt voor onthutste momenten. Naast onthutst voel ik me ook een beetje wereldvreemd. Het nieuws mis ik! Maar gelukkig doet de Matthijs de Boer mij de hoofdpunten verslag. Hierdoor blijf ik ook nog een beetje op de Hoogte (11).
Ik heb Danielle leren uien snijden op een manier die er voor zorgt dat je hele kleine stukje uit hebt. Ik heb haar ananas leren snijden en leren zuinig te leven met je tandpasta. Daan heeft mij ook wat dingetje geleerd. Namelijk het omgooien van aardappeltjes en Danielle heeft mij iets geleerd wat de badmeester nooit gelukt is: Duiken! Vrijdagmiddag bij Tyco was het bijzondere moment daar, het bewijs staat op film.
Mijn dromen worden steeds levendiger door de bijwerkingen van de Lariam. De dromen houden standaard een uur voor mijn wekker op. Misschien komt het door het tijdsverschil met Nederland en staat mijn biologische klok op Nederlandse tijd, een uur vooruit op de Ghanese tijd..
Mijn fotomap ‘Ghana’ telt al zo’n 1062 foto’s. Hoeveel zullen het worden? 2008? 2110? De kaartenteller staat alweer op 20! En… er is 1 pakketje voor me! Ik kan hem maandag ophalen bij het postkantoor! Spannend!!
Het eerste wat ik maandag ga doen is dus naar het postkantoor! Daarna begint het werken op de afdelingen weer. Voor de tweede keer gaan we een week werken op de afdeling orthopedie. Daan en ik hebben in de planning om twee grote verslagen af te ronden. Maandag gaat onze gezellige Stella voor ons een Ghanese maaltijd koken in onze keuken én moeten we die dag ons visum ophalen..
We hoeven ons dus niet te vervelen. Hoop dat jullie je ook vermaken in het saaie koude Nederland…
liefs.
Voordat we in een trotro richting Sunyani sprongen, gingen we nog even langs Charles Mensah om het slechte nieuws te vertellen. Hij leek bijna in shock.. een diefstal op het terrein van het ziekenhuis.. dat was nog niet eerder gebeurd.. samen met sister Mary kwamen ze de keuken inspecteren en ook zij konden niks eetbaars meer aantreffen, behalve dan de twee vastgevroren kipkerrie diepvriesmaaltijden in de vriezer.
In Sunyani kochten we niet als eerste onze vermissingen terug, maar wel een paar handgemaakte slippers bij een lief manneke en op een terras kochten we een warm worstje met een ijskoude Fanta cocktail. Bij terugkomst konden de schilders ons vertellen wie de dieven waren. Sister Mary had het hun verteld. Het waren drie jochies van een jaar of 10 uit het dorp. Misschien waren het wel een paar van de kinderen die vaker aan ons hek komen om te vragen of ze onze afvalzak mogen weggooien (lees: op de kop gooien, plunderen en daarna onopgeruimd achterlaten). Een paar dagen later was het verhaal over de inbrekers opeens drastisch veranderd. De gevangene (1 dus) was van het politiebureau in Duayaw Nkwanta overgebracht naar de gevangenis van Sunyani.. hmm.. volgende week zal het verhaal vast weer een andere wending hebben aangenomen.
De schilders hadden onder het boodschappen doen goed werk verricht. De keuken was voorzien van een nieuw likje verf en we konden de keuken dus lekker schoonmaken en inrichten met onze nieuwe spullen.. de schilders hadden zelfs een nieuw slot op onze keukendeur gezet, omdat we daar geen sleutel van hadden! Als klap op de vuurpijl een nieuw dik hangslot voor op het hek. Heerlijk. Alles weer veilig normaal.
Maandag was dus een bijkomdag. Dinsdag niet. Dinsdag gingen we ons weer nuttig maken op outreach! We gingen weer mee met Stella en Julliet! Dit keer iets verder weg.. langs de kant van de weg richting Sunyani. Moeders met kinderen kwamen zweterig en uitgeput uit de bushbush geklauterd. Ik was zoo benieuwd waar zij helemaal vandaan kwamen gelopen. Stella vertelde me dat we, als de bushbush minder drassig was, we midden door de bushbush waren gegaan om naar de verschillende kampen van hutjes te gaan.. hmm.. maybe next time?
Bernice was dit keer ook mee op outreach en zij vroeg mij of ik serieus op zoek was naar een levenspartner. Ze had nog wel een broer in de aanbieding.. Ik vroeg haar waarom ze me dat vroeg.. zie ik er zo wanhopig uit? Ja, zo zag ik er zeker uit volgens haar. Mijn ring zat om mijn wijsvinger, zoals die daar altijd zit, en dat betekent dat je serieus op zoek bent naar een levenspartner.. Had me dat even een paar weken eerder verteld, dan had het wat huwelijksaanzoeken gescheeld!
Elke vinger heeft zo zijn eigen betekenis. Een ring aan je wijsvinger betekent dus dat je zoekende bent. Als hij aan de middelvinger zit heeft, heet het ‘promissed’, zoiets als verkering. De ringvinger wordt gebruikt door verloofde en getrouwde stelletjes, de pink voor zwangere vrouwen (slim als je door de zwangerschap dikke vingers krijgt en je trouwring niet meer om je ringvinger past!) en als laatste de duimring.. zo moet je in Ghana echt niet over straat gaan! Want het betekent dat je een prostituee bent. Gelukkig heb ik de afgelopen 8 weken op standje ‘zoekend’ rondgelopen.. de aandacht van het dragen van je ring om je duim was denk ik echt dodelijk geweest.
Op outreach leer je dus niet alleen hoe het Ghanese consultatiebureau in elkaar steekt, maar ook hoe je minder aandacht van mannen bereikt. Het ziekenhuis heeft niet alleen 1 outreachgroep, maar heeft een paar keer per jaar extra hulptroepen… en die kwamen donderdagochtend zelfs langs onze deur.. ik stond net buiten bij de wasbak mijn tanden te poetsen toen ze voorbij kwamen. Ze vroegen of ik nog ergens een baby had.. Ehm… nee, helaas niet.. ze gingen van deur tot deur om baby’s te vaccineren voor de jaarlijkse poliocampagne.
Zaterdag had ik eigenlijk voor het eerst een heel sterk verlangen om thuis te zijn.. om wakker te worden onder warme dekens, schone lakens. Dat ik met moeite uit mijn bedje zou kruipen en de trap naar boven zou beklimmen. In de keuken een broodje hagelslag en een kopje earth-thee te maken en in de badkamer mijn lieve zusjes kakelend aan te treffen.
Die zaterdagochtend kwam ik alleen tot het drinken van een kopje earth-thee in een lege woonkamer.. meer zat er niet voor me in.
De rest van de dag bracht me toch meer dan ik verwachtte. De stofjesmarkt in Kumasi deed mij duizelen en helaas zorgde dat er voor dat ik niet kon kiezen. Mijn heimweegevoel slonk bij het eten van een dubbele hamburger, een pizza en een bord frietjes (gedeeld met Daan) en we hadden een gezellige tijd met Neil en Michael, de jongens die we vorig weekend ontmoetten op de touwbrug in Kakum National Park. We oefenden nog eens een keer onze afding-trucjes uit bij de souvenirkraampjes en ik heb geleerd hoe je een sinaasappel op een Ghanese manier eet. Deze manier moet ik jullie echt een keer voordoen. De sinaasappelschil wordt bewerkt met een scherp mes. De schil wordt een beetje afgeraspt, tot het punt dat je net nog wat oranje van de schil ziet.. dan snij je een klein kapje van de bovenkant af en klaar is kees. Je zet de sinaasappel aan je mond, knijpt in de sinaasappel… en slurpen maar!
Die avond kwamen met de trotro rond half negen weer Duayaw Nkwanta binnentuffen. Na ons uit het busje gewringd te hebben streken we nog even neer op het terras van een nieuwe uitgaansgelegenheid in Duayaw! ‘Hang 10’ heet het, en zo smaakt het bier er ook. Lauw. Aan de kust is het uitgaansleven beter geregeld.. nog drie weken..
Zondag was een relaxte dag. We zochten de souvenirs uit, schreven wat, lazen wat, puzzelden wat - welgeteld 11 sudoku’s - en bakten pannenkoeken met cassavemeel. Met heel veel suiker smaakten ze een beetje naar pannenkoek. Tussen de bedrijvigheid door op de relaxte zondag heb ik nog even een tussenstand gemaakt van mijn verblijf hier in Ghana, die toch alweer zo’n 8,5 week duurt:
Mijn verblijf hier dicht bij de evenaar heeft er voor gezorgd dat ik al redelijk bruin ben. Vooral mijn gezicht en armen.. ik hoop toch dat ik aan de kust de rest van mijn lichaam kan bruinen, wil echt nog wel iets meer kleur! Mijn voeten zijn trouwens ook echt heel bruin.. van de onderkant. Ze worden onder de douche niet meer schoon. Wat ook niet meer schoon wil worden is de was. De wasman zet nu zelfs onze witte was, voordat het in de wasmachine gaat, eerst een dag in het chloor om te bleken.
Ik spreek nog geen woord Spaans! Ik wou hier in Ghana, in mijn vrije tijd, een cursus Spaans doen die ik op mijn laptop had gezet, maar daar is nog niet veel van terecht gekomen. Les 1 en 2 zijn beluisterd, maar zijn helaas al weer weg uit mijn hoofd. Misschien moet ik maar weer eens beginnen. Waar ik op dit moment drukker mee ben zijn de souvenirs.. het is echt heel lastig om leuke dingetjes te vinden.. aangezien ik niet houd van beelden, maskers en Afrikaanse schilderijen, blijft er niet veel over.
In Nederland word ik wel eens controlfreak genoemd. In Afrika bestaat deze eigenschap niet omdat deze gewoonweg niet stand kan houden in de cultuur. Mijn controlfreak-gedrag, zoals alles willen plannen, wordt hier drastisch de kop ingedrukt, omdat plannen hier gewoon niet kan, alles loopt anders dan je verwacht. Dit zorgt voor onthutste momenten. Naast onthutst voel ik me ook een beetje wereldvreemd. Het nieuws mis ik! Maar gelukkig doet de Matthijs de Boer mij de hoofdpunten verslag. Hierdoor blijf ik ook nog een beetje op de Hoogte (11).
Ik heb Danielle leren uien snijden op een manier die er voor zorgt dat je hele kleine stukje uit hebt. Ik heb haar ananas leren snijden en leren zuinig te leven met je tandpasta. Daan heeft mij ook wat dingetje geleerd. Namelijk het omgooien van aardappeltjes en Danielle heeft mij iets geleerd wat de badmeester nooit gelukt is: Duiken! Vrijdagmiddag bij Tyco was het bijzondere moment daar, het bewijs staat op film.
Mijn dromen worden steeds levendiger door de bijwerkingen van de Lariam. De dromen houden standaard een uur voor mijn wekker op. Misschien komt het door het tijdsverschil met Nederland en staat mijn biologische klok op Nederlandse tijd, een uur vooruit op de Ghanese tijd..
Mijn fotomap ‘Ghana’ telt al zo’n 1062 foto’s. Hoeveel zullen het worden? 2008? 2110? De kaartenteller staat alweer op 20! En… er is 1 pakketje voor me! Ik kan hem maandag ophalen bij het postkantoor! Spannend!!
Het eerste wat ik maandag ga doen is dus naar het postkantoor! Daarna begint het werken op de afdelingen weer. Voor de tweede keer gaan we een week werken op de afdeling orthopedie. Daan en ik hebben in de planning om twee grote verslagen af te ronden. Maandag gaat onze gezellige Stella voor ons een Ghanese maaltijd koken in onze keuken én moeten we die dag ons visum ophalen..
We hoeven ons dus niet te vervelen. Hoop dat jullie je ook vermaken in het saaie koude Nederland…
liefs.
dinsdag 11 november 2008
Verhaal 16 – Weekend 8 – Cape coast, bomen en voetjes van de vloer
Vrijdag vroeg in de middag namen we afscheid van onze schilders.. we wensten ze succes want ze wilden proberen de keuken in het weekend af te krijgen, zodat we volgende week weer konden koken.. Dat zou heel fijn zijn.. alleen zou ons hek van ons binnenplein niet op slot kunnen in verband met de schilders. Maar ach ja.. het is hier bewaakt terrein. Vast geen dieven.. zonder enig gevoel van stress begonnen we aan de reis.
We reisden via Kumasi af naar Cape Coast. Zo’n 6 uur na ons vertrek stonden we voor Sammo’s guesthouse, een aanrader van onze travel guide. Op de breezy rooftop aten we om half 10 nog een bord met kip en patat. De eerste echt patatten sinds een heel heel hele lange tijd! Zelf de luidruchtige blanken (Engelsen) op het dak konden mijn eetlust niet verstoren!
Sammo’s Guesthouse schonk ons tegen een ietwat hoge prijs (4 euro p.p.p.n.) een redelijke kamer met balkon! En een wc die niet goed doorspoelde, een enorme spiegel en een douche waarvan de waterstraal alleen op knetterhard kon staan. De horde Mexicanen voor onze deur kregen we er gratis bij. Gezellig! Ze zaten er van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht.
Zaterdagochtend begon erg goed.. pancakes for breakfast! Dat was ook lang geleden.. na deze met suiker (want de sinaasappelstroop heb ik maar laten staan) verorberd te hebben gingen we op de goedkoopste manier richting Kakum National Park: by trotro! Een heenweg trotro is 1,50.. een taxi die ook op je wacht bij het park en je weer terug bent naar het hotel: 30 cedi’s. We zijn niet van het fonds dus gaan we altijd voor de meest goedkope manier. Daarmee kozen we ook voor de meest avontuurlijke optie, want de terugweg uit Kakum is nogal moeilijk te regelen.. maar ons Ghana-motto ‘We’ll survive’ heeft altijd nog gewerkt en dat zal hier in het zuiden ook vast zo zijn.
Bij aankomst in Kakum National Park waren we blij verrast. Het was de eerste goed verzorgde toeristenattractie zoals wij dat in Nederland gewend zijn. Daan kreeg zelfs associaties met het kabouterpad in Nunspeet.. ik hoopte toch echt dat Kakum iets meer spanning en sensatie zou geven dan het kabouterpad.. Bradt travel guide beloofde ons hoge bomen en een spannende touwbrug daartussen. Na onze tickets bij Kofi gehaald te hebben werden we door een gids meegesleurd richting touwbrug. Na wat klimwerk waren we aangekomen bij het begin van de canopy. Mijn eerste stapjes waren wat onwennig en wantrouwend, niet gek, want waar je op liep waren aan elkaar gesoldeerde ladders met plankjes over de spijlen heen. En die constructie hing dan op 40 meter hoogte tussen nog hogere bomen! Na mijn balans gevonden te hebben durfde ik zelfs mijn camera erbij te pakken en bijzonder mooi plaatjes te schieten. Toen Daan ‘het lijkt wel indiana Jones’ riep, reageerden 2 jongens voor ons. Neil, een Engelsman, en Michael, een Chinese Amerikaan met fotocamera op zijn buik, vrijwilligers in een ziekenhuis in het oosten van Ghana. Vanaf deze ontmoeting waren we onafscheidelijk.
De mannen waren nog niet zo lang in Ghana en wisten niet dat een taxi voor 30 cedi wel heel duur was.. Zij hadden dus een peperdure taxi van 30 cedi’s betaald, die op hen zou wachten bij de uitgang van het park. Mooi, daar konden wij dus gratis bij in. Stomtoevallig zaten zij ook in Sammo’s Guesthouse! Zij hadden het plan om die middag nog naar Elmina Castle te gaan en aangezien Daan en ik daar dit weekend ook een keer heen wilden besloten we met zijn viertjes te gaan.
Elmina bereikten we met een shared taxi. Door de afding-kunsten van Daan en mij, kostte deze taxi nog maar 50 pesuas (30 eurocent) per persoon. Hopelijk zouden de mannen hier wat van leren, anders zou hun verblijf in Ghana wel heel duur worden.. Voor de ophaalbrug van Fort st. George in Elmina werden we er uit gezet. St. George is een slavenfort dat voor het grootste gedeelte van zijn glorietijd door de Nederlanders werd bestuurd. In de veilingkamer kon je slaven uitkiezen en op ze bieden. Na een lang verblijf in de kerkers gingen ze naar de ‘room with no return’. Vanaf daar werden de negers op de boot gezet richting verschillende oorden. Naast deze grote gruweldaad werden de slaven ook nog eens extreem slecht behandeld. Met zijn honderdvijftigen in een te kleine ruimte, zonder licht, zonder toilet, zonder stromend water.. en daarnaast nog het feit dat de Nederlanders hun handen niet van de vrouwen konden houden. Wat heb ik mij geschaamd voor het gedrag van onze voorouders. Wie heeft ooit met zijn stomme hoofd bedacht dat ze mensen konden verhandelen?
In de kerkers ontmoetten we nog 2 Engelse meiden en 1 Amerikaanse. Zij werken in Accra voor een Aids-project en beschikten over een privé-trotro van dat project. Aangezien ook zijn in Sammo’s Guesthouse verbleven, konden wij gratis meerijden!
Omdat onze maaltijd de vorige avond zo goed had gesmaakt, klommen Daan, ik en de mannen weer op het dak om kip met patat te eten. Ik leerde ze ginnen, zij leerden mij een kaartspel dat verdacht veel op klaverjassen leek. De meiden nodigden ons uit om met de gratis trotro nog even ergens wat te gaan drinken en dansen. Daan en ik keken elkaar met een schuin oog aan, en we wisten gelijk dat we niet al te lang wilden uitgaan. We spraken af om gewoon even een uurtje er te spenderen.
De trotro bracht ons naar La Hacienda. Een grote partytent met links en rechts tafels en stoelen. In het midden een gangpad, dat ook als dansvloer werd gebruikt.. Omdat Daan en ik geen uitgaanskleding bij ons hadden, gingen we maar in ons toeristische kloffie. Lange broek, slippers, hemdje en een band in mijn haar. Geen idee hoe de uitgaande dames hier gekleed zijn.
Ik weet nog steeds niet hoe uitgaande dames er hier uitzien. We waren namelijk de enige vrouwen op de dansvloer. Op slippers zweette ik net zo hard mee als de mannen. Mijn kleren waren doorweekt. Mijn lichtpaarse hemdje was donkerpaars, mijn haar was kleddernat en mijn broek plakte aan alle kanten. Het dansen was geweldig. Dansen met mannen met een enorm gevoel voor ritme. De ene danst nog gekker dan de ander.. Echt een te gekke ervaring om zo tussen al die energie te staan..eh… ik bedoel dansen.
Op de dansvloer werden we door een vriendelijke man gewaarschuwd voor zakkenrollers. Daan en ik hadden allebei ons mobiel in onze broekzak en Daan gaat altijd over het geld, dus Daan had daar haar andere broekzak mee gevuld. Na deze waarschuwing heb ik zowaar drie keer iemand betrapt die mijn mobiel probeerde te jatten. Maar omdat mijn broek aardig plakkerig aan mijn been zat vastgeplakt voelde ik dus heel goed wie zijn handen niet thuis kon houden. Waaháá! Karatekick in zijn face. Neil, onze Engelsman had er geen erg in dat hij door een neger werd betast en was dus zijn telefoon kwijt!
We lieten ons door deze domper niet van de wijs brengen en dansten vrolijk verder. Om drie uur ’s nachts lag ik dan toch eindelijk in bed. Nog even snel gedoucht en toen bij Daan in bed gekropen.. zij lag al uitgebreid dwars slapend in bed, en daar moest ik me nog maar eens naast zien te wurmen. Met wat elleboogwerk lag Daan op de ene helft en ik aan de andere. Woelend van linkerzij, naar rechterzij, van foetushouding naar mijn buik.. geen één houding liet mij lekker inslapen. Niet kunnen slapen, en dan nog harder denken dat je echt heel graag wilt slapen. Wat er altijd voor zorgt dat je hele nacht geen oog dicht doet. Te druk. Net als wanneer ik een bruiloft heb gehad, of een ander groot feest.. hoeveel verdovende middelen je me dan ook geeft: ik slaap gewoon NIET die nacht.
Met een brak hoofd stapte ik om acht uur uit bed, want om half negen zouden we als afscheid ontbijten met de mannen op het dak. Maar toen we net onze kamer op slot deden, kwamen ze al aangelopen.. Ze hadden geen geld genoeg meer om te ontbijten.. ze hadden nog zo’n 10 cedi, 6 euro, om vanaf Cape Coast naar Ho te reizen.. zo’n 300 kilometer verderop. Na het aanbieden van wat geld zijn we toen maar met zijn tweetjes het dak opgeklommen en de pannenkoeken naar binnen gewerkt. Het was weer verrukkelijk! Onze tas pakten we in en hup, op naar het strand! Na een frisse duik in het wilde water genomen te hebben, klommen we op een barkruk van het Oasis Beach Resort. Hier hebben we nog een uurtje gezeten om te genieten van het uitzicht en natuurlijk om mensen te kijken.
Onder dat mensen kijken moest ik gewoon van 1 iemand een foto maken. niet dat het om die ene iemand ging, nee, het ging om zijn shirt! Hij had een brulshirt aan! Ze hebben hier in Ghana wel vaker lachwekkende shirts aan, waarvan zij meestal geen idee hebben wat het betekend. Zoals een man met een shirt van de Orange County Choppers.. voor zo ver ik weet zijn dat een stelletje Amerikaanse motormuizen.. deze beste man kon zich denk ik een motor niet veroorloven. Een onschuldig meisje met een Lonsdale-shirt, als zij eens wist wat dat betekende... Big mama’s gehuld in het bekende skate-merk Dickies. En de wasman gehuld in het uniform van de stadwacht Eindhoven. Eindhoven de gekste!! Maar dat snapte de wasman niet.
Na een geweldig leuk weekend begonnen we aan onze terugreis van 6 uur. Normaliter kun je vanuit de trotro een hele boel eten van de straat kopen. Maar op het trotro-station in Cape Coast was er geen één vrouwtje te bekennen die mij een overheerlijk meatpie vanaf haar hoofd wilde verkopen.. Na het ontbijt leefde ik op 3 appels en uiteindelijk om 6 uur ’s avonds stopte de trotro bij een tolhuisje en kon ik de meatpie van iemands hoofd af kopen. De ondertussen ontwikkelde hoofdpijn trok weg. In de trotro zaten mijn benen ongeveer ingevlochten en mijn linkerbil had al mijn gewicht en het zuurstoftekort bijna niet overleefd. De hele tijd kwamen Ghanese hits in me op die de vorige avond op de dansvloer voorbijkwamen. Ik moet toegeven dat ik het nog niet eens heel vervelend vind.. begin de liedjes leuk te vinden.. AH.
Het was echt een te gek weekend! De kust heeft ons betoverd met haar zoute zeelucht en feestsferen. Het heeft onze reisplannen zelfs overhoop gehaald. We gaan de laatste twee weken fulltime langs de kust reizen. Onze eerdere plannen waren om het oosten te bezoeken, maar dit gaan we waarschijnlijk in een lang weekend doen. We gaan dan in Ho gelijk onze vrijwillige-Chinees Michael opzoeken!
Helaas eindigde onze trip wat minder leuk.. toen we thuiskwamen stond het hek open van ons binnenplein.. hmm..raar..want de schilder trekt meestal het hek wel achter zijn kont dicht. Voorzichtig inspecteerden de ruimtes die niet afgesloten konden worden, de keuken en de wc.. De keuken was een grote bende! Alles overhoop gehaald en al wat eetbaar was: meegenomen… zelfs onze zelfgekookte diepvriesmaaltijden!!! Werk je als vrijwilliger hier in het ziekenhuis, betaal je je eigen onderhoud en zelfs huur voor je huis… word je ook nog eens even beroofd. Lekker dan.
Gelukkig zijn het (naast de tampons, maandverband, vochtige toiletdoekjes en toiletpapier) alleen de etenswaren. En dus is alles vervangbaar en opnieuw te kopen. Ownee.. niet alles! De tampons niet..die verkopen en gebruiken ze in Ghana gewoonweg niet. AH! Nouja, dat overleven we ook wel weer.
Ik ben benieuwd hoe dit gedoe volgende week af zal lopen. Of dit muisje nog een staartje zal krijgen. Ben benieuwd of we nog iets te weten komen over wie, wat, waar en wanneer.. misschien waren het de schilders die wij compleet vertrouwden.. of de tot-vervelends-toe-aandachtvragende-buurkinderen… We gaan morgen in alle vroegte op zoek naar Charles Mensah om dit te melden en om onze lijst van vermissingen door te geven, maar nu eerst: slapen! Zzz. Dat lukt nu vast wel na een te korte nacht en een te lange terugreis. Welterusten.
We reisden via Kumasi af naar Cape Coast. Zo’n 6 uur na ons vertrek stonden we voor Sammo’s guesthouse, een aanrader van onze travel guide. Op de breezy rooftop aten we om half 10 nog een bord met kip en patat. De eerste echt patatten sinds een heel heel hele lange tijd! Zelf de luidruchtige blanken (Engelsen) op het dak konden mijn eetlust niet verstoren!
Sammo’s Guesthouse schonk ons tegen een ietwat hoge prijs (4 euro p.p.p.n.) een redelijke kamer met balkon! En een wc die niet goed doorspoelde, een enorme spiegel en een douche waarvan de waterstraal alleen op knetterhard kon staan. De horde Mexicanen voor onze deur kregen we er gratis bij. Gezellig! Ze zaten er van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht.
Zaterdagochtend begon erg goed.. pancakes for breakfast! Dat was ook lang geleden.. na deze met suiker (want de sinaasappelstroop heb ik maar laten staan) verorberd te hebben gingen we op de goedkoopste manier richting Kakum National Park: by trotro! Een heenweg trotro is 1,50.. een taxi die ook op je wacht bij het park en je weer terug bent naar het hotel: 30 cedi’s. We zijn niet van het fonds dus gaan we altijd voor de meest goedkope manier. Daarmee kozen we ook voor de meest avontuurlijke optie, want de terugweg uit Kakum is nogal moeilijk te regelen.. maar ons Ghana-motto ‘We’ll survive’ heeft altijd nog gewerkt en dat zal hier in het zuiden ook vast zo zijn.
Bij aankomst in Kakum National Park waren we blij verrast. Het was de eerste goed verzorgde toeristenattractie zoals wij dat in Nederland gewend zijn. Daan kreeg zelfs associaties met het kabouterpad in Nunspeet.. ik hoopte toch echt dat Kakum iets meer spanning en sensatie zou geven dan het kabouterpad.. Bradt travel guide beloofde ons hoge bomen en een spannende touwbrug daartussen. Na onze tickets bij Kofi gehaald te hebben werden we door een gids meegesleurd richting touwbrug. Na wat klimwerk waren we aangekomen bij het begin van de canopy. Mijn eerste stapjes waren wat onwennig en wantrouwend, niet gek, want waar je op liep waren aan elkaar gesoldeerde ladders met plankjes over de spijlen heen. En die constructie hing dan op 40 meter hoogte tussen nog hogere bomen! Na mijn balans gevonden te hebben durfde ik zelfs mijn camera erbij te pakken en bijzonder mooi plaatjes te schieten. Toen Daan ‘het lijkt wel indiana Jones’ riep, reageerden 2 jongens voor ons. Neil, een Engelsman, en Michael, een Chinese Amerikaan met fotocamera op zijn buik, vrijwilligers in een ziekenhuis in het oosten van Ghana. Vanaf deze ontmoeting waren we onafscheidelijk.
De mannen waren nog niet zo lang in Ghana en wisten niet dat een taxi voor 30 cedi wel heel duur was.. Zij hadden dus een peperdure taxi van 30 cedi’s betaald, die op hen zou wachten bij de uitgang van het park. Mooi, daar konden wij dus gratis bij in. Stomtoevallig zaten zij ook in Sammo’s Guesthouse! Zij hadden het plan om die middag nog naar Elmina Castle te gaan en aangezien Daan en ik daar dit weekend ook een keer heen wilden besloten we met zijn viertjes te gaan.
Elmina bereikten we met een shared taxi. Door de afding-kunsten van Daan en mij, kostte deze taxi nog maar 50 pesuas (30 eurocent) per persoon. Hopelijk zouden de mannen hier wat van leren, anders zou hun verblijf in Ghana wel heel duur worden.. Voor de ophaalbrug van Fort st. George in Elmina werden we er uit gezet. St. George is een slavenfort dat voor het grootste gedeelte van zijn glorietijd door de Nederlanders werd bestuurd. In de veilingkamer kon je slaven uitkiezen en op ze bieden. Na een lang verblijf in de kerkers gingen ze naar de ‘room with no return’. Vanaf daar werden de negers op de boot gezet richting verschillende oorden. Naast deze grote gruweldaad werden de slaven ook nog eens extreem slecht behandeld. Met zijn honderdvijftigen in een te kleine ruimte, zonder licht, zonder toilet, zonder stromend water.. en daarnaast nog het feit dat de Nederlanders hun handen niet van de vrouwen konden houden. Wat heb ik mij geschaamd voor het gedrag van onze voorouders. Wie heeft ooit met zijn stomme hoofd bedacht dat ze mensen konden verhandelen?
In de kerkers ontmoetten we nog 2 Engelse meiden en 1 Amerikaanse. Zij werken in Accra voor een Aids-project en beschikten over een privé-trotro van dat project. Aangezien ook zijn in Sammo’s Guesthouse verbleven, konden wij gratis meerijden!
Omdat onze maaltijd de vorige avond zo goed had gesmaakt, klommen Daan, ik en de mannen weer op het dak om kip met patat te eten. Ik leerde ze ginnen, zij leerden mij een kaartspel dat verdacht veel op klaverjassen leek. De meiden nodigden ons uit om met de gratis trotro nog even ergens wat te gaan drinken en dansen. Daan en ik keken elkaar met een schuin oog aan, en we wisten gelijk dat we niet al te lang wilden uitgaan. We spraken af om gewoon even een uurtje er te spenderen.
De trotro bracht ons naar La Hacienda. Een grote partytent met links en rechts tafels en stoelen. In het midden een gangpad, dat ook als dansvloer werd gebruikt.. Omdat Daan en ik geen uitgaanskleding bij ons hadden, gingen we maar in ons toeristische kloffie. Lange broek, slippers, hemdje en een band in mijn haar. Geen idee hoe de uitgaande dames hier gekleed zijn.
Ik weet nog steeds niet hoe uitgaande dames er hier uitzien. We waren namelijk de enige vrouwen op de dansvloer. Op slippers zweette ik net zo hard mee als de mannen. Mijn kleren waren doorweekt. Mijn lichtpaarse hemdje was donkerpaars, mijn haar was kleddernat en mijn broek plakte aan alle kanten. Het dansen was geweldig. Dansen met mannen met een enorm gevoel voor ritme. De ene danst nog gekker dan de ander.. Echt een te gekke ervaring om zo tussen al die energie te staan..eh… ik bedoel dansen.
Op de dansvloer werden we door een vriendelijke man gewaarschuwd voor zakkenrollers. Daan en ik hadden allebei ons mobiel in onze broekzak en Daan gaat altijd over het geld, dus Daan had daar haar andere broekzak mee gevuld. Na deze waarschuwing heb ik zowaar drie keer iemand betrapt die mijn mobiel probeerde te jatten. Maar omdat mijn broek aardig plakkerig aan mijn been zat vastgeplakt voelde ik dus heel goed wie zijn handen niet thuis kon houden. Waaháá! Karatekick in zijn face. Neil, onze Engelsman had er geen erg in dat hij door een neger werd betast en was dus zijn telefoon kwijt!
We lieten ons door deze domper niet van de wijs brengen en dansten vrolijk verder. Om drie uur ’s nachts lag ik dan toch eindelijk in bed. Nog even snel gedoucht en toen bij Daan in bed gekropen.. zij lag al uitgebreid dwars slapend in bed, en daar moest ik me nog maar eens naast zien te wurmen. Met wat elleboogwerk lag Daan op de ene helft en ik aan de andere. Woelend van linkerzij, naar rechterzij, van foetushouding naar mijn buik.. geen één houding liet mij lekker inslapen. Niet kunnen slapen, en dan nog harder denken dat je echt heel graag wilt slapen. Wat er altijd voor zorgt dat je hele nacht geen oog dicht doet. Te druk. Net als wanneer ik een bruiloft heb gehad, of een ander groot feest.. hoeveel verdovende middelen je me dan ook geeft: ik slaap gewoon NIET die nacht.
Met een brak hoofd stapte ik om acht uur uit bed, want om half negen zouden we als afscheid ontbijten met de mannen op het dak. Maar toen we net onze kamer op slot deden, kwamen ze al aangelopen.. Ze hadden geen geld genoeg meer om te ontbijten.. ze hadden nog zo’n 10 cedi, 6 euro, om vanaf Cape Coast naar Ho te reizen.. zo’n 300 kilometer verderop. Na het aanbieden van wat geld zijn we toen maar met zijn tweetjes het dak opgeklommen en de pannenkoeken naar binnen gewerkt. Het was weer verrukkelijk! Onze tas pakten we in en hup, op naar het strand! Na een frisse duik in het wilde water genomen te hebben, klommen we op een barkruk van het Oasis Beach Resort. Hier hebben we nog een uurtje gezeten om te genieten van het uitzicht en natuurlijk om mensen te kijken.
Onder dat mensen kijken moest ik gewoon van 1 iemand een foto maken. niet dat het om die ene iemand ging, nee, het ging om zijn shirt! Hij had een brulshirt aan! Ze hebben hier in Ghana wel vaker lachwekkende shirts aan, waarvan zij meestal geen idee hebben wat het betekend. Zoals een man met een shirt van de Orange County Choppers.. voor zo ver ik weet zijn dat een stelletje Amerikaanse motormuizen.. deze beste man kon zich denk ik een motor niet veroorloven. Een onschuldig meisje met een Lonsdale-shirt, als zij eens wist wat dat betekende... Big mama’s gehuld in het bekende skate-merk Dickies. En de wasman gehuld in het uniform van de stadwacht Eindhoven. Eindhoven de gekste!! Maar dat snapte de wasman niet.
Na een geweldig leuk weekend begonnen we aan onze terugreis van 6 uur. Normaliter kun je vanuit de trotro een hele boel eten van de straat kopen. Maar op het trotro-station in Cape Coast was er geen één vrouwtje te bekennen die mij een overheerlijk meatpie vanaf haar hoofd wilde verkopen.. Na het ontbijt leefde ik op 3 appels en uiteindelijk om 6 uur ’s avonds stopte de trotro bij een tolhuisje en kon ik de meatpie van iemands hoofd af kopen. De ondertussen ontwikkelde hoofdpijn trok weg. In de trotro zaten mijn benen ongeveer ingevlochten en mijn linkerbil had al mijn gewicht en het zuurstoftekort bijna niet overleefd. De hele tijd kwamen Ghanese hits in me op die de vorige avond op de dansvloer voorbijkwamen. Ik moet toegeven dat ik het nog niet eens heel vervelend vind.. begin de liedjes leuk te vinden.. AH.
Het was echt een te gek weekend! De kust heeft ons betoverd met haar zoute zeelucht en feestsferen. Het heeft onze reisplannen zelfs overhoop gehaald. We gaan de laatste twee weken fulltime langs de kust reizen. Onze eerdere plannen waren om het oosten te bezoeken, maar dit gaan we waarschijnlijk in een lang weekend doen. We gaan dan in Ho gelijk onze vrijwillige-Chinees Michael opzoeken!
Helaas eindigde onze trip wat minder leuk.. toen we thuiskwamen stond het hek open van ons binnenplein.. hmm..raar..want de schilder trekt meestal het hek wel achter zijn kont dicht. Voorzichtig inspecteerden de ruimtes die niet afgesloten konden worden, de keuken en de wc.. De keuken was een grote bende! Alles overhoop gehaald en al wat eetbaar was: meegenomen… zelfs onze zelfgekookte diepvriesmaaltijden!!! Werk je als vrijwilliger hier in het ziekenhuis, betaal je je eigen onderhoud en zelfs huur voor je huis… word je ook nog eens even beroofd. Lekker dan.
Gelukkig zijn het (naast de tampons, maandverband, vochtige toiletdoekjes en toiletpapier) alleen de etenswaren. En dus is alles vervangbaar en opnieuw te kopen. Ownee.. niet alles! De tampons niet..die verkopen en gebruiken ze in Ghana gewoonweg niet. AH! Nouja, dat overleven we ook wel weer.
Ik ben benieuwd hoe dit gedoe volgende week af zal lopen. Of dit muisje nog een staartje zal krijgen. Ben benieuwd of we nog iets te weten komen over wie, wat, waar en wanneer.. misschien waren het de schilders die wij compleet vertrouwden.. of de tot-vervelends-toe-aandachtvragende-buurkinderen… We gaan morgen in alle vroegte op zoek naar Charles Mensah om dit te melden en om onze lijst van vermissingen door te geven, maar nu eerst: slapen! Zzz. Dat lukt nu vast wel na een te korte nacht en een te lange terugreis. Welterusten.
Verhaal 15 – Week 7 – Fysiotherapie, outreach, Nederlandse chirurgen en zwetende gespierde mannen op onze binnenplaats..
De titel zegt het al, een drukke gevarieerde en spannende week! Maandagochtend half negen ’s ochtends begon onze stageweek door middel van een bijeenkomst in een klaslokaal op de afdeling fysiotherapie. Charles Mensah, die deze buitenlandstage mogelijk heeft gemaakt, opende de week met een gebed in de streektaal Twi, waarop ik goedgelovig amen zei. Charles is hoofd fysiotherapie en las in een recordtijd de status van de patiënten van de orthopedische afdeling op. Vijfenveertig patiënten stonden deze week op de operatielijst en dus ook vijfenveertig nieuwe patiënten op de afdeling fysiotherapie, die na de operatie behandeling en begeleiding nodig hebben.
Na de bijeenkomst waren alle fysiotherapeuten en leerling fysiotherapeuten vrij om te gaan waar ze wilden. En wij? Wij ook. We moesten maar ergens achteraan hobbelen. Justice ving mij op. Hij kon vorige week moeilijk afscheid nemen van Heleen, een meisje uit Utrecht, en probeert nu dus troost bij ons te zoeken… Natuurlijk ben ik al verloofd Justice.. maar vrienden worden, tuurlijk, waarom niet. Justice liet ons zien wat er op de afdeling fysiotherapie te doen was. ’s Ochtends een inloopspreekuur in de gymzaal. Daar komen de patiënten binnendruppelen en gaan ze onder begeleiding van een (leerling)fysiotherapeut oefeningen doen. Er is een ruimte voor elektrotherapie om spieren en gewrichten te verwarmen en te masseren. Ook is er voor kinderen een speciaal hoekje. Daar worden kinderen met aangeboren afwijkingen behandeld en kindjes die om wat voor reden niet kunnen of niet hebben leren lopen, wordt dat geleerd. Na het inloopspreekuur gaan de fysiotherapeuten naar de afdelingen in het ziekenhuis. Daar geven ze op de afdelingen behandeling. En wanneer ze klaar zijn gaan ze naar huis. De ene keer om 1 uur ’s middags, de andere keer om 7 uur ’s avonds. Dat noemen ze hier in Afrika flexibele werktijden.
Maandag was ook de heuglijke dag dat Daan weer naar haar eigen bedje vertrok, zodat ik niet meer halve nachten op de doorgezakte bank hoefde door te brengen. Het bed was namelijk echt te klein voor ons tweetjes.. de chirurg die in Daans bed sliep is naar ons buurhuisje verhuist. Mooi. We dachten dat onze geheimzinnige ex-huischirurg geen tong had. Maar maandagavond kwam daar enigszins verandering in. Maandagavond ging ik bij dr. Rumpa en dr. Napoleon op de koffie. Daan had een moeheidaanval en zou een saai bezoek aan 2 orthopedisch chirurgen niet overleven. De koffie was heerlijk. En de daaropvolgende wandeling met dokter Rumpa was gezellig. Hij is besmet met het Afrika-virus, zoals hij het zelf omschrijft. Ah! Ik ben gewaarschuwd.
Zo’n tweeënhalf uur was ik heb ik doorgebracht met dr. Rumpa. Danielle werd ongerust en stuurde heel lief een smsje of ik nog leefde en of ik nog het plan had om naar huis te komen. Dat was maar beter ja, want het was laat. En dinsdag moesten we fris en fruitig zijn voor de outreach!
Om half negen ’s ochtends vertrokken we samen met Stella (Interpol zat de hele dag in mijn hoofd) en Julliet richting Susuaho. De volgepropte Unicef-tas en de veerunster werden in de laadbak van de jeep geslingerd en gaan met die banaan. Langs de kant van de weg installeerden we twee tafels met materialen en we hingen de weegschaal in de boom. Rijen moeders met kinderen en baby’s op de arm kwamen aangelopen. Daan en ik konden ons erg nuttig maken met het wegen van de kindjes en het invullen van groeidiagrammen. En het was niet alleen nuttig. Het was ook enorm gezellig met Stella en Julliet. Stella heeft zelfs beloofd een keer voor ons te koken. Maar dan niet diezelfde avond.. want dat zou een feestje van Daan en mij worden. We zaten dinsdag precies op de helft van onze tijd in Ghana en dat feit was een feestmaal waardig. Het diner bestond uit een superdunne McDonaldssmaakachtige hamburger met patat (yam) en een groenteprutje van tomaten, paprika en een uitje! Jammie!
We sloten de dag af met het uitzoeken van onze kleren en spullen, die we wel of niet terug naar huis wilden nemen. Ik heb drie dingen van Daan overgenomen.. gratis shoppen hier. Besef me dat ik geen eens tijd heb om iets degelijks voor kerst te kopen. En schoenen.. ik heb helemaal geen winterschoenen meer. Kom ik de koude kerst door met mijn ballerina’s? Of moet ik dan toch die oude Uggs met bont uit de kast trekken?
Misschien wel.. want Daantje was woensdag al voor de tweede keer snotverkouden in het warme Ghana. Daan in bed en ik boodschappen op de markt doen, de was ophalen, de postbode stalken en voor school aan de slag. Wat een werk. Ik was niet de enige die het er warm van kreeg. Op onze binnenplaats waren gespierde zwetende negers hard aan het werk, ze kwamen rechtstreeks uit de Coca-Cola reclame: de schilders, wat een mannen! Het wordt met de week erger hier.. Daan en ik werden vorige week giebelig van een 25-jarige Nederlandse jongen.. deze week sloeg de giebeligheid over in kriebels voor de schilder..
Aangezien de schilders veel vocht verloren, geen druppel water bij zich hadden en ik geen zin had in nog meer ziekte, zwakte of misselijkheid in mijn huis, bood ik ze regelmatig een zakje ijskoud water, peperdure appels en gesneden ananas aan. Ze lustten er wel pap van.
De donderdag was spannender. We keken met operaties mee van de Nederlandse chirurgen. Wat een gekraak van botten en pezen!! Net een horrorfilm. De operaties die wij meekeken, ging het om krom staande voetjes. En die moesten recht worden gezet. Dus een enorm geruk en getrek.
Toen dr. Rumpa daar zo stond te opereren, met zijn mondkapje voor, hoofdkapje op.. dikke witte borstelige wenkbrauwen die uitstaken, toen pas.. toen pas zag ik het! Waar ik maandagavond niet op kon komen… hij leek op iemand.. Sinterklaas! Dus Sinterklaas verzorgd niet alleen cadeaus op 5 december, maar opereert ook scheve pootjes in Ghana! Achter mijn mondkapje verscheen een brede glimlach. Maar die verdween weer toen ik mij bedacht dat ik nog een gedicht moet schrijven voor thuis.. JEK.
Mijn hoofd staat er gewoon nog niet naar. Ook niet gek met een weekendje Cape Coast in het vooruitzicht.. we gaan naar Cape coast, Elmina, Kakum National Park en parkeren onze kont vast nog wel even aan de kust…
Na de bijeenkomst waren alle fysiotherapeuten en leerling fysiotherapeuten vrij om te gaan waar ze wilden. En wij? Wij ook. We moesten maar ergens achteraan hobbelen. Justice ving mij op. Hij kon vorige week moeilijk afscheid nemen van Heleen, een meisje uit Utrecht, en probeert nu dus troost bij ons te zoeken… Natuurlijk ben ik al verloofd Justice.. maar vrienden worden, tuurlijk, waarom niet. Justice liet ons zien wat er op de afdeling fysiotherapie te doen was. ’s Ochtends een inloopspreekuur in de gymzaal. Daar komen de patiënten binnendruppelen en gaan ze onder begeleiding van een (leerling)fysiotherapeut oefeningen doen. Er is een ruimte voor elektrotherapie om spieren en gewrichten te verwarmen en te masseren. Ook is er voor kinderen een speciaal hoekje. Daar worden kinderen met aangeboren afwijkingen behandeld en kindjes die om wat voor reden niet kunnen of niet hebben leren lopen, wordt dat geleerd. Na het inloopspreekuur gaan de fysiotherapeuten naar de afdelingen in het ziekenhuis. Daar geven ze op de afdelingen behandeling. En wanneer ze klaar zijn gaan ze naar huis. De ene keer om 1 uur ’s middags, de andere keer om 7 uur ’s avonds. Dat noemen ze hier in Afrika flexibele werktijden.
Maandag was ook de heuglijke dag dat Daan weer naar haar eigen bedje vertrok, zodat ik niet meer halve nachten op de doorgezakte bank hoefde door te brengen. Het bed was namelijk echt te klein voor ons tweetjes.. de chirurg die in Daans bed sliep is naar ons buurhuisje verhuist. Mooi. We dachten dat onze geheimzinnige ex-huischirurg geen tong had. Maar maandagavond kwam daar enigszins verandering in. Maandagavond ging ik bij dr. Rumpa en dr. Napoleon op de koffie. Daan had een moeheidaanval en zou een saai bezoek aan 2 orthopedisch chirurgen niet overleven. De koffie was heerlijk. En de daaropvolgende wandeling met dokter Rumpa was gezellig. Hij is besmet met het Afrika-virus, zoals hij het zelf omschrijft. Ah! Ik ben gewaarschuwd.
Zo’n tweeënhalf uur was ik heb ik doorgebracht met dr. Rumpa. Danielle werd ongerust en stuurde heel lief een smsje of ik nog leefde en of ik nog het plan had om naar huis te komen. Dat was maar beter ja, want het was laat. En dinsdag moesten we fris en fruitig zijn voor de outreach!
Om half negen ’s ochtends vertrokken we samen met Stella (Interpol zat de hele dag in mijn hoofd) en Julliet richting Susuaho. De volgepropte Unicef-tas en de veerunster werden in de laadbak van de jeep geslingerd en gaan met die banaan. Langs de kant van de weg installeerden we twee tafels met materialen en we hingen de weegschaal in de boom. Rijen moeders met kinderen en baby’s op de arm kwamen aangelopen. Daan en ik konden ons erg nuttig maken met het wegen van de kindjes en het invullen van groeidiagrammen. En het was niet alleen nuttig. Het was ook enorm gezellig met Stella en Julliet. Stella heeft zelfs beloofd een keer voor ons te koken. Maar dan niet diezelfde avond.. want dat zou een feestje van Daan en mij worden. We zaten dinsdag precies op de helft van onze tijd in Ghana en dat feit was een feestmaal waardig. Het diner bestond uit een superdunne McDonaldssmaakachtige hamburger met patat (yam) en een groenteprutje van tomaten, paprika en een uitje! Jammie!
We sloten de dag af met het uitzoeken van onze kleren en spullen, die we wel of niet terug naar huis wilden nemen. Ik heb drie dingen van Daan overgenomen.. gratis shoppen hier. Besef me dat ik geen eens tijd heb om iets degelijks voor kerst te kopen. En schoenen.. ik heb helemaal geen winterschoenen meer. Kom ik de koude kerst door met mijn ballerina’s? Of moet ik dan toch die oude Uggs met bont uit de kast trekken?
Misschien wel.. want Daantje was woensdag al voor de tweede keer snotverkouden in het warme Ghana. Daan in bed en ik boodschappen op de markt doen, de was ophalen, de postbode stalken en voor school aan de slag. Wat een werk. Ik was niet de enige die het er warm van kreeg. Op onze binnenplaats waren gespierde zwetende negers hard aan het werk, ze kwamen rechtstreeks uit de Coca-Cola reclame: de schilders, wat een mannen! Het wordt met de week erger hier.. Daan en ik werden vorige week giebelig van een 25-jarige Nederlandse jongen.. deze week sloeg de giebeligheid over in kriebels voor de schilder..
Aangezien de schilders veel vocht verloren, geen druppel water bij zich hadden en ik geen zin had in nog meer ziekte, zwakte of misselijkheid in mijn huis, bood ik ze regelmatig een zakje ijskoud water, peperdure appels en gesneden ananas aan. Ze lustten er wel pap van.
De donderdag was spannender. We keken met operaties mee van de Nederlandse chirurgen. Wat een gekraak van botten en pezen!! Net een horrorfilm. De operaties die wij meekeken, ging het om krom staande voetjes. En die moesten recht worden gezet. Dus een enorm geruk en getrek.
Toen dr. Rumpa daar zo stond te opereren, met zijn mondkapje voor, hoofdkapje op.. dikke witte borstelige wenkbrauwen die uitstaken, toen pas.. toen pas zag ik het! Waar ik maandagavond niet op kon komen… hij leek op iemand.. Sinterklaas! Dus Sinterklaas verzorgd niet alleen cadeaus op 5 december, maar opereert ook scheve pootjes in Ghana! Achter mijn mondkapje verscheen een brede glimlach. Maar die verdween weer toen ik mij bedacht dat ik nog een gedicht moet schrijven voor thuis.. JEK.
Mijn hoofd staat er gewoon nog niet naar. Ook niet gek met een weekendje Cape Coast in het vooruitzicht.. we gaan naar Cape coast, Elmina, Kakum National Park en parkeren onze kont vast nog wel even aan de kust…
maandag 3 november 2008
Verhaal 14 – Week # 6 – Maternity Ward
Baby’s!!! Deze week hebben Daan en ik veel kersverse, net opgedroogde, baby’s bewonderd.. Opborrelende moedergevoelens, klepperende eierstokken… en… weer heel veel op onze gat zitten. Dit keer niet wachten totdat het etenspauze zou zijn, maar nu was het wachten totdat iemand zou gaan bevallen.
Meestal waren twee van de drie baartafels bezet door puffende uitgeputte vrouwen. Over de baartafels zou ik een heel blog vol kunnen schrijven.. ten eerste vies... Ten tweede veel te smal.. ik had er met zo’n buik al lang naast gelegen. Het resultaat na 1 week baby’s kijken, rondjes lopen, bedden verschonen, medicijnen delen en met de nieuwe dokter (Nomen Nescio, nog steeds) de artsenronde doen: 1 halve natuurlijke bevalling en 1 keizersnee.
Omdat we op ons werk nog steeds veel stilzitten, is onze enige beweging naar het ziekenhuis lopen en weer naar huis. En van de bank, naar de keuken of naar de wc. We vonden het maar eens tijd om naar een sportschool te gaan.
Tyco, een club-restaurant-supermarkt-pompstation-zwembad-en-sportschool in een, werd aangeraden door onze Utrechtse medestagiaires. Donderdag hebben we ons er voor het eerst in het zweet gewerkt. Een kwartier op maximale snelheid gefietst! Zo dat was wennen.. En onder begeleiding van Joseph de sportman heb ik mijn buikspieren flink mishandeld. Zo voelt het in ieder geval. Nog even op de trilplaat, om mijn vet weg te laten trillen. Maar gelukkig vonden ze dat ik er niet lang op hoefde te staan. Mooi, uit dat ding, ik kon mijn maaginhoud al bijna niet meer binnenhouden.. toen klom 1 van de 2 gespierde gorilla’s op de plaat en lichtte toe dat hij de lijntjes van zijn 6pack iets wou uitdiepen..yeah yeah.. na ons een uurtje in het zweet gewerkt te hebben sprongen we in het heerlijk koele zwembad. Voor herhaling vatbaar. En dat is maar goed ook, want we hebben een maandabonnement!
Nergens, maar dan ook nergens in Ghana kun je iets in de trant van diepvriesmaaltijden kopen. Ook niet zo gek natuurlijk. Maar omdat wij niet elke dag zin hebben om te koken of om onze warme hap op de markt te halen. Hebben we deze diepvriesmaaltijden zelf maar geproduceerd: 4x Nederlandse gehaktschotel, 3x kip kerrie, 3x nasi, 4x chili con carne.. hmm!! Onder het koken, konden we vanuit onze keuken de schilders te werk zien bij onze buren. Aangezien de schilder bij ons in huis de kleuren op de muur had bekeken, was voor mij 1 en 1 twee. Spaans benauwd kreeg ik het, dat hij ook even ons huisje wilde doen.. ondertussen heeft hij zich al op onze binnenplaats weten te infiltreren!! Hij is over ons hek heen geklommen en heeft er alvast wat verfspullen neergezet. Ah… no way.
Vrijdag kwam Charles Mensah naar ons toe met een serieuze blik in zijn ogen. Hij meldde ons dat we uit ons huisje moesten. De reden dat we weg moesten was niet eens dat de schilder zijn ding moest doen. De reden was dat twee Nederlandse chirurgen (waarvan 1 inclusief gezin) een onderdak nodig hadden. Het ene gezin kon in het net geschilderde buurhuis, de chirurg die alleen was moest in ons huis. Met hebben en houden (van kledingkasten uitruimen tot het slopen van onze mooie kaartenmuur) zouden we naar het huisje van de drie Utrechtse meiden moeten verhuizen. Zij zijn namelijk al op weg naar Nederland… Daan en ik hadden al eerder tegen elkaar gezegd dat we om geen enkele reden ons huisje zouden verlaten. We voelen ons er net zo lekker thuis.. dit zeggende tegen Charles en kijkend met mijn Ally McBeal pruilgezicht kregen we het gedaan. We mochten blijven, maar dan zou Daan bij mij in bed moeten en de zoon van de ene chirurg in Daans bed.
Ok, vooruit met de geit. Daan bij mij in bed. Hoe dat gelukt is weet ik ook niet. want ik pas al niet eens in mijn eigen bed. Ik lig altijd dwars ’s nachts. Ongemak. Maar ja. Die jongen zal er waarschijnlijk ook niet om staan te springen om met ons onder 1 dak te wonen.. want ja, Daan en ik zijn allebei deze week ongesteld en we hebben het de hele dag over de vorm van onze ontlasting.
Daan en ik zijn van vrijdagmiddag tot zaterdagavond laat continue giebelig geweest over het feit dat er aankomende week een blanke 25-jarige jongen in zijn handdoekje over onze binnenplaats naar de douche zal lopen. We verzinnen dure dubbele namen, gokken naar een accent, schatten hoe lang hij is. Hoe desperite zijn we nou.. we zijn zes en een halve week uit Nederland en zijn nu al helemaal over onze toeren nu we uitzicht hebben op blanke Nederlandse mannelijkheid. Mannen in Nederland, jullie zijn gewaarschuwd met kerst!
Zaterdagochtend, voordat de chirurgen aankwamen, zijn we nog even ons buurhuis binnengeslopen dat van een nieuw likje verf was voorzien. Niet alleen de verf, maar ook het zeil was vernieuwd, een mand vol boodschappen stond op tafel en een krat STAR-bier.. Toen wij hier kwamen: niks van dat alles! Verwende chirurgen..
Zaterdagavond hadden we geen zin om te koken, zelfs niet om eten op te warmen! We worden echt te lui hier. Dus op naar de markt om eten te halen. Onderweg kwamen we enorme vrolijkheid tegen op straat, enorme hordes mensen, parades, getrommel.. borrel in mijn buik: dit is Afrika! Zelfs onze postbode Alex Ossei Bouison was in traditionele kleren gewaad. Ik herkende hem gelukkig net op tijd, net voor het moment dat het rare situaties zou opleveren. Ik bewonderde zijn kleding en vroeg wat er aan de hand was. De burgemeester zat 40 jaar op zijn stoel! Wow! Wat lang.. te lang!
We haastten ons uit de opslokkende menigte, omdat ons eten aan het afkoelen was.. ik had rijst met saus (saus uit een pan, waar ook vissenkoppen en gekookte eieren in lagen..goh.. je hebt soms last van diarree?! Maarnee…) en ik had planteen, gebakken banaan, sla en bruine bonen. Owja.. ik had ook nog kip… had kip. Maar heb die na 1 hap met afschuw de vuilnisbak ingemieterd. Net toen ik met een enorme drang naar vlees mijn tanden in het stukje overheerlijkheid zette, zag ik er een of ander insect op mijn kip zitten die dezelfde vleesdrang had.
Nog meer vieze beestjes zaten er in de douche die avond.. een dikke grote spin! Hm.. op zich is het me gelukt om in complete harmonie te leven met mijn slaapkamerspinnen, maar een spin in de douche.. wordt me toch iets te krap. Maar goed, deze keer kon hij in het hoekje blijven zitten toekijken. Halverwege mijn douchebeurt kwam er opeens een kakkerlak uit het gordijntje gekropen.. gatver hoorde ik mezelf hardop zeggen. De rillingen over mijn rug. Snel de kraan dichtgedraaid. En toen ik me omdraaide om mijn handdoekje te pakken… voelde ik voelsprieten op mijn rug… AAAAAHHHH!!!
We wilden allebei één ding.. uit deze ruimte!! En aangezien de kakkerlak niet het geduld had om te wachten tot ik eindelijk de deur van de haak kon krijgen, ging die maar rondjes vliegen en tegen me aanbeuken met zijn vieze lichaam.. mijn geschreeuw en gegil was ongeveer in heel West-Afrika te horen en Daan kreeg zowat een hartverzakking. Daan en ik besloten: alle beesten die we deze week tegenkomen zijn voor onze mannelijke landgenoot.
Tegen alle verwachtingen in, kwam niet de zoon, maar de chirurg bij ons in huis wonen. Weg avontuur. Deze chirurg heeft zich twee nachten in ons huis doorgebracht zonder zich voor te stellen. Wat een rare.. en wat nog gekker was, was dat hij zich na een douchebeurt heeft afgedroogd met onze keukenhanddoek. Oke, je handdoekje vergeten en dan onze keukenhanddoek met kippenprint gebruiken, prima! Maar dan net doen alsof je neus bloed? We hebben dat ding maar uitgekookt. De handdoek is nu van rood naar roze gegaan..
De zoon vroegen we zondag nog mee te zwemmen, maar hij had zijn afspraken al staan. Wij onze sociale plicht ook weer gedaan en met zijn tweeen vertrokken we richting Tyco. Bij Tyco aangekomen werd ons eerst de toegang geweigerd omdat er een feest was.. ja, maar wat is een feest zou zonder twee blanke dames? Dus wij mochten alsnog naar binnen. Te gek! Dansende Afrikanen aan de rand van het zwembad, dansende Afrikanen in het zwembad. De volumeknop op 10 of 11. Echt knetterhard! Maar we hebben heerlijk in het water gedreven en heerlijk gerelaxt op de luie stoelen. De zon werd me alleen een beetje te veel voor mijn hoofd.. hoofdpijn! En mijn ongesteldheid hielp daar ook nog eens een handje bij mee: om 20.00 uur lag ik in bed. Maandagochtend was het 07.30 dat ik mijn bed uitkwam, zonder hoofdpijn.
Aankomende week zijn er dus twee chirurgen aan het werk met bijzondere gevallen. Er staan 45 patienten op de operatielijst. Druk druk! Wij lopen mee op de afdeling fysiotherapie en zullen dinsdag en woensdag op outreach gaan naar dorpjes.
Well, mensen, dit was het weer. Volgende keer meer…
Liefs, Yaa-Laura Sarah
Ps. Yaa is mijn nieuwe voorste voornaam. Hier in Ghana is het gebruik om kinderen te vernoemen naar de dag dat ze geboren zijn. En aangezien ik op een mooie donderdag in augustus ’87 uit de buik van mijn moeder kwam heet ik Yaa. Jaa! En dan willen jullie ook vast weten wat jullie voorste voornaam zou zijn als jullie in Ghana waren geboren…
De eerste naam is vrouwelijk, de tweede is de mannelijke vorm:
Maandag: Aduoa, Kwaduro
Dinsdag: Abenas, Kwabena
Woensdag: Akua, Kwaku
Donderdag: Yaa, Yaw
Vrijdag: Afia, Kofi
Zaterdag: Amma, Kwame
Zondag: Akosua, Akwasi
En Sarah.. Laura Sarah noemden ze me in Mole. Ik vind het wel mooi.
Ps. Nog 2 weken kunnen jullie kaartjes naar me sturen.. want over zo’n 4,5 week vertrek ik uit dit huisje richting kust!
Meestal waren twee van de drie baartafels bezet door puffende uitgeputte vrouwen. Over de baartafels zou ik een heel blog vol kunnen schrijven.. ten eerste vies... Ten tweede veel te smal.. ik had er met zo’n buik al lang naast gelegen. Het resultaat na 1 week baby’s kijken, rondjes lopen, bedden verschonen, medicijnen delen en met de nieuwe dokter (Nomen Nescio, nog steeds) de artsenronde doen: 1 halve natuurlijke bevalling en 1 keizersnee.
Omdat we op ons werk nog steeds veel stilzitten, is onze enige beweging naar het ziekenhuis lopen en weer naar huis. En van de bank, naar de keuken of naar de wc. We vonden het maar eens tijd om naar een sportschool te gaan.
Tyco, een club-restaurant-supermarkt-pompstation-zwembad-en-sportschool in een, werd aangeraden door onze Utrechtse medestagiaires. Donderdag hebben we ons er voor het eerst in het zweet gewerkt. Een kwartier op maximale snelheid gefietst! Zo dat was wennen.. En onder begeleiding van Joseph de sportman heb ik mijn buikspieren flink mishandeld. Zo voelt het in ieder geval. Nog even op de trilplaat, om mijn vet weg te laten trillen. Maar gelukkig vonden ze dat ik er niet lang op hoefde te staan. Mooi, uit dat ding, ik kon mijn maaginhoud al bijna niet meer binnenhouden.. toen klom 1 van de 2 gespierde gorilla’s op de plaat en lichtte toe dat hij de lijntjes van zijn 6pack iets wou uitdiepen..yeah yeah.. na ons een uurtje in het zweet gewerkt te hebben sprongen we in het heerlijk koele zwembad. Voor herhaling vatbaar. En dat is maar goed ook, want we hebben een maandabonnement!
Nergens, maar dan ook nergens in Ghana kun je iets in de trant van diepvriesmaaltijden kopen. Ook niet zo gek natuurlijk. Maar omdat wij niet elke dag zin hebben om te koken of om onze warme hap op de markt te halen. Hebben we deze diepvriesmaaltijden zelf maar geproduceerd: 4x Nederlandse gehaktschotel, 3x kip kerrie, 3x nasi, 4x chili con carne.. hmm!! Onder het koken, konden we vanuit onze keuken de schilders te werk zien bij onze buren. Aangezien de schilder bij ons in huis de kleuren op de muur had bekeken, was voor mij 1 en 1 twee. Spaans benauwd kreeg ik het, dat hij ook even ons huisje wilde doen.. ondertussen heeft hij zich al op onze binnenplaats weten te infiltreren!! Hij is over ons hek heen geklommen en heeft er alvast wat verfspullen neergezet. Ah… no way.
Vrijdag kwam Charles Mensah naar ons toe met een serieuze blik in zijn ogen. Hij meldde ons dat we uit ons huisje moesten. De reden dat we weg moesten was niet eens dat de schilder zijn ding moest doen. De reden was dat twee Nederlandse chirurgen (waarvan 1 inclusief gezin) een onderdak nodig hadden. Het ene gezin kon in het net geschilderde buurhuis, de chirurg die alleen was moest in ons huis. Met hebben en houden (van kledingkasten uitruimen tot het slopen van onze mooie kaartenmuur) zouden we naar het huisje van de drie Utrechtse meiden moeten verhuizen. Zij zijn namelijk al op weg naar Nederland… Daan en ik hadden al eerder tegen elkaar gezegd dat we om geen enkele reden ons huisje zouden verlaten. We voelen ons er net zo lekker thuis.. dit zeggende tegen Charles en kijkend met mijn Ally McBeal pruilgezicht kregen we het gedaan. We mochten blijven, maar dan zou Daan bij mij in bed moeten en de zoon van de ene chirurg in Daans bed.
Ok, vooruit met de geit. Daan bij mij in bed. Hoe dat gelukt is weet ik ook niet. want ik pas al niet eens in mijn eigen bed. Ik lig altijd dwars ’s nachts. Ongemak. Maar ja. Die jongen zal er waarschijnlijk ook niet om staan te springen om met ons onder 1 dak te wonen.. want ja, Daan en ik zijn allebei deze week ongesteld en we hebben het de hele dag over de vorm van onze ontlasting.
Daan en ik zijn van vrijdagmiddag tot zaterdagavond laat continue giebelig geweest over het feit dat er aankomende week een blanke 25-jarige jongen in zijn handdoekje over onze binnenplaats naar de douche zal lopen. We verzinnen dure dubbele namen, gokken naar een accent, schatten hoe lang hij is. Hoe desperite zijn we nou.. we zijn zes en een halve week uit Nederland en zijn nu al helemaal over onze toeren nu we uitzicht hebben op blanke Nederlandse mannelijkheid. Mannen in Nederland, jullie zijn gewaarschuwd met kerst!
Zaterdagochtend, voordat de chirurgen aankwamen, zijn we nog even ons buurhuis binnengeslopen dat van een nieuw likje verf was voorzien. Niet alleen de verf, maar ook het zeil was vernieuwd, een mand vol boodschappen stond op tafel en een krat STAR-bier.. Toen wij hier kwamen: niks van dat alles! Verwende chirurgen..
Zaterdagavond hadden we geen zin om te koken, zelfs niet om eten op te warmen! We worden echt te lui hier. Dus op naar de markt om eten te halen. Onderweg kwamen we enorme vrolijkheid tegen op straat, enorme hordes mensen, parades, getrommel.. borrel in mijn buik: dit is Afrika! Zelfs onze postbode Alex Ossei Bouison was in traditionele kleren gewaad. Ik herkende hem gelukkig net op tijd, net voor het moment dat het rare situaties zou opleveren. Ik bewonderde zijn kleding en vroeg wat er aan de hand was. De burgemeester zat 40 jaar op zijn stoel! Wow! Wat lang.. te lang!
We haastten ons uit de opslokkende menigte, omdat ons eten aan het afkoelen was.. ik had rijst met saus (saus uit een pan, waar ook vissenkoppen en gekookte eieren in lagen..goh.. je hebt soms last van diarree?! Maarnee…) en ik had planteen, gebakken banaan, sla en bruine bonen. Owja.. ik had ook nog kip… had kip. Maar heb die na 1 hap met afschuw de vuilnisbak ingemieterd. Net toen ik met een enorme drang naar vlees mijn tanden in het stukje overheerlijkheid zette, zag ik er een of ander insect op mijn kip zitten die dezelfde vleesdrang had.
Nog meer vieze beestjes zaten er in de douche die avond.. een dikke grote spin! Hm.. op zich is het me gelukt om in complete harmonie te leven met mijn slaapkamerspinnen, maar een spin in de douche.. wordt me toch iets te krap. Maar goed, deze keer kon hij in het hoekje blijven zitten toekijken. Halverwege mijn douchebeurt kwam er opeens een kakkerlak uit het gordijntje gekropen.. gatver hoorde ik mezelf hardop zeggen. De rillingen over mijn rug. Snel de kraan dichtgedraaid. En toen ik me omdraaide om mijn handdoekje te pakken… voelde ik voelsprieten op mijn rug… AAAAAHHHH!!!
We wilden allebei één ding.. uit deze ruimte!! En aangezien de kakkerlak niet het geduld had om te wachten tot ik eindelijk de deur van de haak kon krijgen, ging die maar rondjes vliegen en tegen me aanbeuken met zijn vieze lichaam.. mijn geschreeuw en gegil was ongeveer in heel West-Afrika te horen en Daan kreeg zowat een hartverzakking. Daan en ik besloten: alle beesten die we deze week tegenkomen zijn voor onze mannelijke landgenoot.
Tegen alle verwachtingen in, kwam niet de zoon, maar de chirurg bij ons in huis wonen. Weg avontuur. Deze chirurg heeft zich twee nachten in ons huis doorgebracht zonder zich voor te stellen. Wat een rare.. en wat nog gekker was, was dat hij zich na een douchebeurt heeft afgedroogd met onze keukenhanddoek. Oke, je handdoekje vergeten en dan onze keukenhanddoek met kippenprint gebruiken, prima! Maar dan net doen alsof je neus bloed? We hebben dat ding maar uitgekookt. De handdoek is nu van rood naar roze gegaan..
De zoon vroegen we zondag nog mee te zwemmen, maar hij had zijn afspraken al staan. Wij onze sociale plicht ook weer gedaan en met zijn tweeen vertrokken we richting Tyco. Bij Tyco aangekomen werd ons eerst de toegang geweigerd omdat er een feest was.. ja, maar wat is een feest zou zonder twee blanke dames? Dus wij mochten alsnog naar binnen. Te gek! Dansende Afrikanen aan de rand van het zwembad, dansende Afrikanen in het zwembad. De volumeknop op 10 of 11. Echt knetterhard! Maar we hebben heerlijk in het water gedreven en heerlijk gerelaxt op de luie stoelen. De zon werd me alleen een beetje te veel voor mijn hoofd.. hoofdpijn! En mijn ongesteldheid hielp daar ook nog eens een handje bij mee: om 20.00 uur lag ik in bed. Maandagochtend was het 07.30 dat ik mijn bed uitkwam, zonder hoofdpijn.
Aankomende week zijn er dus twee chirurgen aan het werk met bijzondere gevallen. Er staan 45 patienten op de operatielijst. Druk druk! Wij lopen mee op de afdeling fysiotherapie en zullen dinsdag en woensdag op outreach gaan naar dorpjes.
Well, mensen, dit was het weer. Volgende keer meer…
Liefs, Yaa-Laura Sarah
Ps. Yaa is mijn nieuwe voorste voornaam. Hier in Ghana is het gebruik om kinderen te vernoemen naar de dag dat ze geboren zijn. En aangezien ik op een mooie donderdag in augustus ’87 uit de buik van mijn moeder kwam heet ik Yaa. Jaa! En dan willen jullie ook vast weten wat jullie voorste voornaam zou zijn als jullie in Ghana waren geboren…
De eerste naam is vrouwelijk, de tweede is de mannelijke vorm:
Maandag: Aduoa, Kwaduro
Dinsdag: Abenas, Kwabena
Woensdag: Akua, Kwaku
Donderdag: Yaa, Yaw
Vrijdag: Afia, Kofi
Zaterdag: Amma, Kwame
Zondag: Akosua, Akwasi
En Sarah.. Laura Sarah noemden ze me in Mole. Ik vind het wel mooi.
Ps. Nog 2 weken kunnen jullie kaartjes naar me sturen.. want over zo’n 4,5 week vertrek ik uit dit huisje richting kust!
Abonneren op:
Posts (Atom)