Verhaal # 18 – Week 9 – Ghanese maaltijden en bruiloften

In mijn vorige verhaaltje zei ik het al… mijn eerste bezigheid deze week was het ophalen van mijn postpakketje! Mijn knaloranje Nike schoenendoos lag op mij te wachten in het postkantoor van Duayaw Nkwanta. Werkelijk geen idee wat er in kan zitten. Ik heb proberen te schudden en te horen wat er mogelijk in zou kunnen zitten, maar hij zit denk ik helemaal volgestouwd, want ik hoor niks.

Mijn oranje vriend staat naast mijn bed. Tot vijf december moet ik wachten met openmaken. Wat een martelgang. Over martelgangen gesproken. Maandagmiddag zaten Daan en ik samen midden in één.

Sunyani. Maandagmiddag. Visumdienst. We moesten onze visum laten verlengen omdat die van ons maar voor 2 maand geldig was.. vorige week zijn we twee keer bij onze vrienden van de visumdienst op bezoek geweest om uiteindelijk niks voor elkaar te krijgen.. We moesten afgelopen maandag terugkomen en hebben nog meer trammelant met de heren gehad dan vorige week maandag en dinsdag bij elkaar. De bureaucratische spelletjes kwamen maandagmiddag weer op tafel en dit maakte me aardig pissig. Omdat ik zeker wist dat het niet de normale gang van zaken was die ze ons wilden aansmeren en omdat ze ons gewoon aan het uitlachen waren, was voor mij de maat meer dan vol. Ik werd boos en begon een tirade over de gemaakte afspraken van vorige week, over het houden aan deze afspraken, over eerlijkheid, over het feit dat er niet gesold moet worden met vrijwilligers die Ghana komen bedienen en dat ze vrijwilligers wel met ene waardigheid mogen behandelen.

En daar werden ze wat stiller van. Én iets actiever, onze visum hadden we die middag binnen. Danielle was bang dat ik zou gaan schelden, maar die woorden bleven nog net binnen. Gelukkig, anders stonden we nu alweer in Nederland! We hebben hier nog veel te doen en af te ronden.. we willen nog wat aan de kust reizen en wat dingen ervaren.

Zoals dat Stella, van de outreach, maandagavond voor ons zou koken. Julliet kwam ook mee en Stella leerde ons een Ghanese maaltijd koken: gekookte Yam (soort aardappel), gekookte red planteen (een soort rode banaan, erg zoet!) en een dipsausje dat ‘stew’ heet. De stew bestond uit Achossy (een soort gesneden selderij-spinazie), ei, tomaten, ui, rode palmolie, tonijn, een maggiblokje met garnalensmaak. Ik was een beetje bang dat ik onder dit eten kokhalsneigingen zou krijgen, aangezien de vorige keer dat er voor ons gekookt werd, ik een week lang aan de dunne was. Het smaakte ons tegen alle verwachtingen in bijzonder goed. We hebben de restjes van de saus zelfs ingevroren om nog eens van te genieten! Met Stella en Julliet was het erg gezellig, volgende week gaan wij voor hen iets Hollands koken en gaan we ze wat woorden Nederlands bijbrengen.

Toen onze culinaire date maandag ten einde kwam, wilde Stella maar al te graag een nieuwe afspraak maken! Prima.. misschien het weekend of volgende week. Stella kwam het liefst de volgende avond al weer langs, maar wij waren te druk.. het weekend kon ze niet, omdat ze de bruiloft van een vriendin van haar organiseerde en zaterdag de grote dag was. Tussen neus en lippen door vroeg ze of we mee wilden.. maar natuurlijk! Een Ghanese bruiloft meemaken, wie wil dat nou niet?!

Onder het koken maandagavond kwam een gezellige Nederlandse dikke man aan ons hek en begroette ons met een goedenavond. Een orthopedisch instrumentenmaker uit Putten met een enorme pens, net uit Nederland ingevlogen om voor drie weken hier te werken, stelde zich voor, maar zijn naam ben ik alweer kwijt. Hij vroeg of hij ’s avonds op de koffie kon komen. Mensen die zichzelf uitnodigen heb ik altijd mijn twijfels bij, maar deze man bleek onder de koffie wel heel aardig te zijn. Misschien ook omdat hij een banketstaaf had meegenomen vanuit Nederland. In Nederland wordt ik niet warm of koud van deze lekkernij, maar hier sta ik al zo lang droog qua dit soort eetbare dingen, dat mijn ogen begonnen te glimmen en mijn speekselklieren iets te hard in werking werden gezet. De beste man is in het huisje van de Utrechtse studenten geplaatst. Een huisje onder de bomen, met veel ongedierte, een lekkend dak en veel ongezelligheid. Zijn ontbijt bestaat uit saaie broodjes jam en omdat ik dat zelf ook heb meegemaakt heb ik hem geholpen om aan ander beleg te komen. De pindakaas heb ik een paar weken geleden ontdekt op de markt. De pindakaas heet eigenlijk brownnutpaste, geplette brownnuts, en wordt in plastic zakjes verkocht. Kun je het voorstellen? Calvé in een boterhamzakje? En weet je waar ze het hier eigenlijk voor gebruiken? Voor brownnutsoep. Ik eet dus bouillon op brood..
En kun je het voorstellen hoe het is om zonder beddengoed op een kaal matras te slapen? Mijn beddengoed en de andere was was heeft namelijk een nachtje bij de wasman gelogeerd. Op zich niet zo erg, we vertrouwen hem wel.. maar mijn bed had ik ook in de was gedaan. whoops! Geen lakens, geen pyama. Dat werd slapen onder een handdoekje.

Woensdag was een heugelijke dag. We kregen om 8 uur ’s ochtends een vergoeding voor ons gestolen eten. Vijfenzestig cedi’s rijker stapten we in een taxi richting Sunyani en stapten uit bij de stofjesmarkt. Op zoek naar een stofje voor mezelf, maar ook voor mijn zus. Na deze uitputtende zoektocht hebben we een taxi naar het Eusbett hotel gepakt en verorberden we samen 1 pizza en 1 bord patat met kip.. oh..wat een heerlijkheid.

De volgende dag heb ik gelijk de stofjes naar de nieuwe naaiman gebracht. Omdat onze eerste naaiman alleen in het engels kon vertellen hoeveel geld hij voor de klus wilde hebben, durfde ik de mijn nieuwe project niet in zijn handen te leggen. Maar de nieuwe naaiman kon bijzonder goed Engels.. YES! En hij snapte precies wat ik wilde! AHH. Homoseksueel? Misschien. Het is hier iets lastiger te zeggen dan in Nederland. Alles is nu in de handen van de nieuwe naaiman. Maandag is het al klaar! Wah! Spannend. Spannend of mijn zus het past, of de Afrikaanse print haar staat.. of ze mijn ontwerp mooi vindt… hmm.. ben ik aan het stressen?

Zaterdag stonden we vroeg op om passende kleding uit te zoeken voor de bruiloft van de vriendin van Stella! Welke jurk moet ik aan?! Mijn groene gebloemde, of mijn retroprintjurkje? Het puistje op mijn decolletee was de doorslaande factor en gaf de beslissing: het werd mijn retroprint jurkje met niet al te veel decolleté. Goede beslissing, het viel in de smaak, verscheidene complimentjes. Zelfs de nieuwe naaiman kon het niet laten toen ik hem op straat tegenkwam.

Aangekomen bij de presbytarian church moesten wij blanken ook even vereeuwigd door een paar kiekjes. Want wie heeft er nou een blanke op zijn bruiloft, das staat wel heel bijzonder in het plakboek. De kerk zag er aan de buitenkant aardig uit, de binnenkant nogal wat minder. Alles van beton. Grijze muren, waar de bouwaantekeningen zelfs nog op stonden! Aangezien het lang duurde voordat de het aanstaand echtpaar aankwam en Laura niet zo lang stil kan zitten en wachten, ging ze maar even wat kiekjes maken van de lieftallige bruidsmeisjes.
Eindelijk. Daar kwamen de trouwauto’s aan. Sister act kwam luidkeels binnen, gevolgd door de bruidsmeisjes, de bruid met haar getuige en de bruidegom met zijn getuige. De kerkdienst was één groot feest. De marching band opende feestend de voorzang. Waarop verschillende preekjes volgden, die door de menigte met ja en amen werd beantwoord. Dansend moesten we ons naar voren verplaatsen in de kerk om de collecte in te leveren. Dit alles zie ik nog niet gebeuren in VEG Oldebroek. Jammer. Het is echt heel leuk!
Het jawoord werd gegeven en de bruidegom tilde heel voorzichtig de sluier op van zijn mooie bruid. Ze sneden een ieniemienie taart aan en veilden de ballonnenboog. And finally… dinner! Daan en ik waren bijna bewusteloos door onze lage bloedsuikers, we zaten en dansten als zo’n 6 uur in de kerk en hadden al zo’n 7 uur niks gegeten of gedronken. We stonden, wankelend op onze benen en bijna omvallend van de hitte en zweetgeuren, in een rij van zo’n 200 man te wachten op een bordje fried chicken met vier soorten rijst, een yam-bal, een visprutje en niet te vergeten het eeuwige scherpe prutje waar vissenkoppen in drijven.

Na het eten genoten we nog even van de dansende menigte en gingen toen met Julliet richting huis.
Onze zaterdagavond was nogal saai en niet een blog waardig. Alleen dan dat we de film Munich hadden gekeken. Die nacht droomden Daan en ik allebei over terroristen en begon onze zondag een beetje verward. Het was sowieso een rare dag zondag. We vierden kerst. Omdat hier in Ghana ons niks doet voorbereiden op de gezellige dagen, moesten we onszelf maar wat voorbereiden. Anders hebben we 23 december zo’n enorme cultuurshock.

Zondagochtend gingen we op weg naar de markt voor onze kerstboodschapjes en wat kwamen we onderweg op straat tegen? Een kalkoen! Wordt dat ons kerstmaaltje?
Nee, ons kerstdiner is uiteindelijk overheerlijke kipkerrie zonder kip uit de vriezer met verse ananas geworden met als toetje chocoladepudding. De film ‘the Holiday’ hadden we bewaard voor deze dag, het engeltje kwam uit de kast en werd op tafel gezet en de kerstliedjes zijn plat gedraaid.

Draaien in Nederland de kerstliedjes ook op volle toeren? Of is het sinterklaas die nu nog alle aandacht opeist? Zijn jullie het al zat? Geniet maar van alle overdrevenheid in Nederland. Hier, Ghana, waar geen sinterklaas of kerstman te bekennen is, is het toch wel aardig saai..