19 & 20 september 2008 - Duayaw Nkwanta

Ennn…jaaa… daar is Laura vanuit Duayaw Nkwanta. Hoera goed aangekomen!! Maar dat is natuurlijk niet zomaar even gedaan.. de hele bevalling bij elkaar duurde zo’n 32 uur waarvan we er anderhalf geslapen hebben.

Mijn vorige verhaal eindigde met een volle buik in het rustige Casablanca. De muziek en sfeer was daar geweldig. Helaas werd ‘The final countdown’ iets te vaak gespeeld (3x). Na 5,5 uur eten, slenteren, moe zijn en vervelen werden we beloond met een stoel bij de nooduitgang! Te gek, wat een ruimte. En de buurman die ik er ook bij kreeg.. meneer Hussein uit Beirut op weg naar Benin. Een praatgrage lieve oude man waar Laura’s hart natuurlijk sneller van ging kloppen. Gelukkig kende hij ook zijn grenzen en liet ons uiteindelijk slapen, want het was, jawel zo’n 1 uur ’s nachts Nederlandse tijd. Toen we bijna sliepen werden we nog even lief door de steward wakker gemaakt met de vraag: fish or boeuf.. vooruit boeuf. Het smaakte me allemaal niet zo bijzonder goed, maar fijn om met een volle maag te slapen :)

Uiteindelijk heb ik zo’n anderhalf uur slapend doorgebracht met mijn hoofd op mijn eetplankje! Danielle en ik waren er van overtuigd dat we echt overal konden slapen op dat moment. Rond half 4 ’s ochtends kwamen we aan (Nederlandse tijd: half zes ’s ochtends). Op Accra airport was het ook al zo uitgestorven. Is Ghana dan toch niet zo heel leuk?! Buiten stond onze contactpersoon te wachten, Gabriel. Hij zou ons naar een hotel brengen of ons direct op de bus van 05.00 uur zetten naar Duayaw Nkwanta. We hadden nog geen Ghanees geld en daarom leek het ons beter om maar meteen naar Duayaw Nkwanta door te reizen, Gabriel zou ons buskaartje wel voorschieten. Dus wij met zijn drieën onderweg naar het busstation. Veluwe rond die tijd verroert nog geen poot, misschien alleen de boeren, maar verder geen (marjon de) hond. Maar Accra, Accra leeft!
Mindervaliden rolstoelen enthousiast over straat en de marktkraampjes draaien maximale omzet. Ook bij de bushalte waren veel mensen te bekennen. Veel mensen keken ons aan en boden hulp om onze koffers te tillen. We ploften als enige blanken om 05.00 uur heerlijk neer op de crème-wit leren beklede stoelen. Een aardig luxe bus, met airco. Voor ons zat een vader en moeder met een kindje van zo’n 2 jaar oud, die bijna de hele reis achterste voren zat, ons aan te staren. Zo nu en dan kon ze haar ouders te slim af zijn en kroop ze bij Daan en mij op schoot, zodat ze onze witte huid van dichtbij kon inspecteren. Ook vond ze het witte doorzichtige montuur van mijn bril wel heel interessant. Daan begon een beetje te tikken op iets (van de zenuwen?) waarop our little friend ritmisch begon mee te klappen met een flesje in haar hand. Wauw. Ritme zit er bij hen dus echt in van jongs af aan. We hebben veel gezien tijdens de busreis, namelijk: 2 dvd’s van een slechte Ghanese soap! We hebben natuurlijk veel meer gezien. De gordijnen hadden we opengedaan om zo de 300 kilometer Ghana te bewonderen. Recht door de bush bush! Palmbomen, bananenbomen en nog meer tropisch-achtige bomen, mooie heuvels. De beelden die je op tv ziet worden werkelijkheid. Het idee dat ik in Afrika was begon een beetje te dagen. We zagen kleine dorpjes, huisjes van klei en hout, kinderen die in een uniformpje langs de kant van de weg lopen (hopelijk op weg naar school), moeders aan het koken boven een groot vuur, vrouwen met kilo’s vracht dragend op hun hoofd en auto-ongelukken. We zijn wel zo’n 10 vrachtwagens tegengekomen die wat mankeerden (zoals botsing, in elkaar gezakt door te grote lading, uitgefikt, omgekanteld…).
Na 9 uur in de bus stopte de bus eindelijk in dit dorpje.. het was heet en daar stonden we dan met onze loodzware bagage. Van een vriendelijke Ghanees mocht ik zijn kruiwagen lenen om mijn plunjezak in te vervoeren. Na wat gezoek vonden we dan toch ons huisje op het terrein van het St. John of God hospital. Een paar jaar geleden heeft Charles Mensah, fysiotherapeut en een van de eigenaren(?) van het ziekenhuis, contact gezocht met de Gereformeerde Hogeschool met de vraag of ze geïnteresseerd waren in stageplekken in Ghana. Wij zijn dus de eerste van onze school hier en moeten dus veel nog zelf ontdekken. Hoe het stagelopen er hier aan toe gaat en hoe het wonen hier is. We dachten dat we bij drie andere Nederandse studenten in huis kwamen, maar een ander huisje stond ook leeg en Charles gaf ons daar de sleutels van. We hebben dus onze eigen casa met binnenplaats! Een ruime woonkamer, 2 slaapkamers, een keuken, douche (yes! Een douche, maar dan wel alleen koud water) en wc. Check de foto’s!
Danielle en ik waren erg gesloopt toen we bij het huisje waren. Charles hoorde van Gabriel dat we nog geen geld hadden en hij stelde voor om vijf minuten na onze aankomt gelijk door te gaan naar Sunyani om onze travellerscheques te verzilveren. Huppakee, korte broek en slippers aan en hup, achterin de jeep. Bij de bank in Sunyani was het megadruk dus besloten we maandag terug te komen. Van Charles lenen we op dit moment nog even geld. Hij is echt goed bezig voor ons. Hij wou ook met ons nog even goed brood halen en water, na ongeveer 4 winkeltjes van binnen gezien te hebben en 4 verschillende soorten klef brood, kochten we in het 5e winkeltje normaal uitziend casinobrood en 30 zakjes water. Ook hebben we een simkaart op de kop getikt. Het nummer is 00233 247 64 48 06. Zoals ik in mijn 1e verhaaltje heb verteld kan je mij erg goedkoop bellen via Belbob.nl. Geen idee of het mij veel gaat kosten, maar daar komen we wel achter.
Onze eerste maaltijd bestond uit pasta met een kant en klaar sausje. Heerlijk. Na onze eerste kookkunsten in de keuken (met tot nu toe 1 kakkerlak en verscheidene grote spinnen) hebben we wat dingetjes schoongemaakt. Het aanrecht ontsmet met glorix doekjes, de karige uitzet afgewassen met sunlight zeep en de wc gepoetst. Daarna onze tassen uitgepakt en de woonkamer wat aangepast. We voelden ons gelijk al wat meer thuis. We zijn aardig vroeg gaan slapen. De eerste nacht.. wennen aan de geluiden. De krekels die lijken te fluiten en de ventilator boven mijn bed die in een aritmisch ritme geluiden voortbrengt. Ik heb gelukkig prima geslapen en de klamboe heeft me goed beschermd. Nog maar 2 muggenbulten die ik savonds al eerder had opgelopen. De douche was even wennen vanochtend (zaterdagochtend). Het was echt koud, maar na wat voorzichtig voelen met de tenen toch maar de sprong gewaagd. Lovely! Lekker fris. Douchen moet hier trouwens erg snel gebeuren want het water kan zomaar ineens op zijn. Meiden uit utrecht die hier al 4 weken zijn hadden laatst twee dagen lang geen water, betekent twee dagen lang stinken. Gelukkig ruiken de meeste mensen hier aardig naar transpiratiegeur en zullen we dus niet opvallen. We ruiken onszelf nu al niet eens meer :) gelukkig.
We hebben net het dorpje doorgelopen en hebben sister Mary ontmoet, een verpleegkundige. Maandagochtend hebben we met haar afgesproken in haar office. Dan begint het stageloop-avontuur... wel spannend, ben benieuwd wat hun verwachtingen zijn en hoe ze ons behandelen. De meiden uit utrecht konden pas na 3 weken hoogte krijgen van wat de Ghanesen van hun vinden. Straks gaan we naar Sunyani waar we onze verhaaltjes op internet kunnen zetten en ook wat foto’s uploaden. Hoop dat dit allemaal gaat lukken.

Ps. Nog geen diarree en nog geen geverfde kippen gespot. En het regent hier nog best veel en hard!