Donderdagochtend 06.45 uur, de wekker ging voor de 2e keer af en toen moest ik er wel echt uit. De laatste keer dat ik mijn warme vertrouwde bedje uit kruip. Mijn laatste boterhammen smeren, de laatste keer gebruik maken van schoon sanitair. ARGH! What am i doing???!! Zal ik mijn ticket op marktplaats zetten?! Nee, er is geen weg meer terug, vandaag ga ik naar Accra toe, hoe dan ook.
Iets voor achten s’ochtends kwamen Rob en Matthijs al aan, zij zouden mee gaan uitzwaaien. Zoals gewoonlijk was ik natuurlijk nog niet klaar met getut en nog drie x naar mijn kamer en bagage checken. Mijn bagage past trouwens niet eens in een backpack, niet in een koffer, maar wel in een legergroene plunjezak. Geen idee waar mijn ouders die van hebben, maar hij lag op zolder en doet tot dusver goede dienst. Alleen is het een kriem om te tillen aan 1 handvat, en dan ook nog eens 30 kilo (om precies te zijn 28.7 kilo, aldus het meisje bij de bagage check-in)!!
De buurtjes Dirk en Evie, en Aad, het vriendje van mijn zusje kwamen s’ ochtends om acht uur nog even langs om een dikke afscheidsknuffel te geven. Mijn eerste afscheid deze dag. De 2,5 uur durende autoreis naar Brussel kon beginnen. Ikzelf was de coureur! We deden er al met al wat langer over dan anderhalf uur omdat ik moest plassen, haha, bij utrecht begonnen de blaaskrampen al en in (ja, IN..) Antwerpen gingen we dan eindelijk ergens de snelweg af. Het kan ook nergens anders dan in belgie, ben je op zoek naar een pompstation MET wc, kom je na weet ik hoeveel kilometer aan bij een pompstation zonder wc. Dan maar verspreid de lokale woonwinkels in en allemaal heel lief kijken naar het personeel. En dat lukte. Mooi. Dat ging aardig snel, Antwerpen weer uitkomen wat minder snel (onder andere een stoplicht dat maar 2 seconden op groen stond en dan weer roder dan rood).
Antwerpen – Brussel was zo gepiept. En het vinden van Danielle (mijn op avontuur-naar-Ghana-compagnon) op het vliegveld ging ook sneller dan gedacht. Nog wat memorabele kiekjes geschoten, tas gedumpt bij de bagage check-in en het moment was daar. Afscheid. Afscheid van papa, mama, Anne, Marjon, Anne Sascha, Rob, Matthijs en de ouders van Daan. Eerst was ik er aardig nuchter onder, en kon ik hen een hart onder de riem steken door te zeggen ‘I’ll be home with christmass’… maar toen ik echt door de paspoortcontrole moest, werd het me echt even te veel.
Dit schrijf ik nu ik op Casablanca Airport zit. In het restaurant in de kelder, uitbuikend van een pizza van de Pizzabox, verhaaltjes voor jullie te tikken. Heb nu al het idee dat mijn haar lichter en blonder is geworden.. :S
In mijn volgende verhaal meer over Casablanca en de verdere reis!
Liefs.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten