Verhaal #17 – Week 8 – Dieven, outreach & huiswerk

Met een dikke kater van de diefstal en een verschrikkelijke spierpijn in mijn kuiten van het dansen, maakte ik maandagochtend een lijst van de met spullen die vermist waren.. van tampons tot chocoladepasta en alles wat zich daar tussenin bevindt (??!). Omdat we dus echt niks meer te eten hadden gingen we die dag vroeg op weg naar Sunyani om onze koelkast opnieuw te vullen. Net voordat we vertrokken kwamen de schilders, van geen kwaad bewust, fluitend binnengewandeld. We vertelden wat er zich het weekend was voorgevallen. Ze waren erg geschrokken en leken de onschuldigheid zelve.

Voordat we in een trotro richting Sunyani sprongen, gingen we nog even langs Charles Mensah om het slechte nieuws te vertellen. Hij leek bijna in shock.. een diefstal op het terrein van het ziekenhuis.. dat was nog niet eerder gebeurd.. samen met sister Mary kwamen ze de keuken inspecteren en ook zij konden niks eetbaars meer aantreffen, behalve dan de twee vastgevroren kipkerrie diepvriesmaaltijden in de vriezer.

In Sunyani kochten we niet als eerste onze vermissingen terug, maar wel een paar handgemaakte slippers bij een lief manneke en op een terras kochten we een warm worstje met een ijskoude Fanta cocktail. Bij terugkomst konden de schilders ons vertellen wie de dieven waren. Sister Mary had het hun verteld. Het waren drie jochies van een jaar of 10 uit het dorp. Misschien waren het wel een paar van de kinderen die vaker aan ons hek komen om te vragen of ze onze afvalzak mogen weggooien (lees: op de kop gooien, plunderen en daarna onopgeruimd achterlaten). Een paar dagen later was het verhaal over de inbrekers opeens drastisch veranderd. De gevangene (1 dus) was van het politiebureau in Duayaw Nkwanta overgebracht naar de gevangenis van Sunyani.. hmm.. volgende week zal het verhaal vast weer een andere wending hebben aangenomen.

De schilders hadden onder het boodschappen doen goed werk verricht. De keuken was voorzien van een nieuw likje verf en we konden de keuken dus lekker schoonmaken en inrichten met onze nieuwe spullen.. de schilders hadden zelfs een nieuw slot op onze keukendeur gezet, omdat we daar geen sleutel van hadden! Als klap op de vuurpijl een nieuw dik hangslot voor op het hek. Heerlijk. Alles weer veilig normaal.

Maandag was dus een bijkomdag. Dinsdag niet. Dinsdag gingen we ons weer nuttig maken op outreach! We gingen weer mee met Stella en Julliet! Dit keer iets verder weg.. langs de kant van de weg richting Sunyani. Moeders met kinderen kwamen zweterig en uitgeput uit de bushbush geklauterd. Ik was zoo benieuwd waar zij helemaal vandaan kwamen gelopen. Stella vertelde me dat we, als de bushbush minder drassig was, we midden door de bushbush waren gegaan om naar de verschillende kampen van hutjes te gaan.. hmm.. maybe next time?

Bernice was dit keer ook mee op outreach en zij vroeg mij of ik serieus op zoek was naar een levenspartner. Ze had nog wel een broer in de aanbieding.. Ik vroeg haar waarom ze me dat vroeg.. zie ik er zo wanhopig uit? Ja, zo zag ik er zeker uit volgens haar. Mijn ring zat om mijn wijsvinger, zoals die daar altijd zit, en dat betekent dat je serieus op zoek bent naar een levenspartner.. Had me dat even een paar weken eerder verteld, dan had het wat huwelijksaanzoeken gescheeld!

Elke vinger heeft zo zijn eigen betekenis. Een ring aan je wijsvinger betekent dus dat je zoekende bent. Als hij aan de middelvinger zit heeft, heet het ‘promissed’, zoiets als verkering. De ringvinger wordt gebruikt door verloofde en getrouwde stelletjes, de pink voor zwangere vrouwen (slim als je door de zwangerschap dikke vingers krijgt en je trouwring niet meer om je ringvinger past!) en als laatste de duimring.. zo moet je in Ghana echt niet over straat gaan! Want het betekent dat je een prostituee bent. Gelukkig heb ik de afgelopen 8 weken op standje ‘zoekend’ rondgelopen.. de aandacht van het dragen van je ring om je duim was denk ik echt dodelijk geweest.

Op outreach leer je dus niet alleen hoe het Ghanese consultatiebureau in elkaar steekt, maar ook hoe je minder aandacht van mannen bereikt. Het ziekenhuis heeft niet alleen 1 outreachgroep, maar heeft een paar keer per jaar extra hulptroepen… en die kwamen donderdagochtend zelfs langs onze deur.. ik stond net buiten bij de wasbak mijn tanden te poetsen toen ze voorbij kwamen. Ze vroegen of ik nog ergens een baby had.. Ehm… nee, helaas niet.. ze gingen van deur tot deur om baby’s te vaccineren voor de jaarlijkse poliocampagne.

Zaterdag had ik eigenlijk voor het eerst een heel sterk verlangen om thuis te zijn.. om wakker te worden onder warme dekens, schone lakens. Dat ik met moeite uit mijn bedje zou kruipen en de trap naar boven zou beklimmen. In de keuken een broodje hagelslag en een kopje earth-thee te maken en in de badkamer mijn lieve zusjes kakelend aan te treffen.
Die zaterdagochtend kwam ik alleen tot het drinken van een kopje earth-thee in een lege woonkamer.. meer zat er niet voor me in.

De rest van de dag bracht me toch meer dan ik verwachtte. De stofjesmarkt in Kumasi deed mij duizelen en helaas zorgde dat er voor dat ik niet kon kiezen. Mijn heimweegevoel slonk bij het eten van een dubbele hamburger, een pizza en een bord frietjes (gedeeld met Daan) en we hadden een gezellige tijd met Neil en Michael, de jongens die we vorig weekend ontmoetten op de touwbrug in Kakum National Park. We oefenden nog eens een keer onze afding-trucjes uit bij de souvenirkraampjes en ik heb geleerd hoe je een sinaasappel op een Ghanese manier eet. Deze manier moet ik jullie echt een keer voordoen. De sinaasappelschil wordt bewerkt met een scherp mes. De schil wordt een beetje afgeraspt, tot het punt dat je net nog wat oranje van de schil ziet.. dan snij je een klein kapje van de bovenkant af en klaar is kees. Je zet de sinaasappel aan je mond, knijpt in de sinaasappel… en slurpen maar!

Die avond kwamen met de trotro rond half negen weer Duayaw Nkwanta binnentuffen. Na ons uit het busje gewringd te hebben streken we nog even neer op het terras van een nieuwe uitgaansgelegenheid in Duayaw! ‘Hang 10’ heet het, en zo smaakt het bier er ook. Lauw. Aan de kust is het uitgaansleven beter geregeld.. nog drie weken..

Zondag was een relaxte dag. We zochten de souvenirs uit, schreven wat, lazen wat, puzzelden wat - welgeteld 11 sudoku’s - en bakten pannenkoeken met cassavemeel. Met heel veel suiker smaakten ze een beetje naar pannenkoek. Tussen de bedrijvigheid door op de relaxte zondag heb ik nog even een tussenstand gemaakt van mijn verblijf hier in Ghana, die toch alweer zo’n 8,5 week duurt:

Mijn verblijf hier dicht bij de evenaar heeft er voor gezorgd dat ik al redelijk bruin ben. Vooral mijn gezicht en armen.. ik hoop toch dat ik aan de kust de rest van mijn lichaam kan bruinen, wil echt nog wel iets meer kleur! Mijn voeten zijn trouwens ook echt heel bruin.. van de onderkant. Ze worden onder de douche niet meer schoon. Wat ook niet meer schoon wil worden is de was. De wasman zet nu zelfs onze witte was, voordat het in de wasmachine gaat, eerst een dag in het chloor om te bleken.
Ik spreek nog geen woord Spaans! Ik wou hier in Ghana, in mijn vrije tijd, een cursus Spaans doen die ik op mijn laptop had gezet, maar daar is nog niet veel van terecht gekomen. Les 1 en 2 zijn beluisterd, maar zijn helaas al weer weg uit mijn hoofd. Misschien moet ik maar weer eens beginnen. Waar ik op dit moment drukker mee ben zijn de souvenirs.. het is echt heel lastig om leuke dingetjes te vinden.. aangezien ik niet houd van beelden, maskers en Afrikaanse schilderijen, blijft er niet veel over.
In Nederland word ik wel eens controlfreak genoemd. In Afrika bestaat deze eigenschap niet omdat deze gewoonweg niet stand kan houden in de cultuur. Mijn controlfreak-gedrag, zoals alles willen plannen, wordt hier drastisch de kop ingedrukt, omdat plannen hier gewoon niet kan, alles loopt anders dan je verwacht. Dit zorgt voor onthutste momenten. Naast onthutst voel ik me ook een beetje wereldvreemd. Het nieuws mis ik! Maar gelukkig doet de Matthijs de Boer mij de hoofdpunten verslag. Hierdoor blijf ik ook nog een beetje op de Hoogte (11).
Ik heb Danielle leren uien snijden op een manier die er voor zorgt dat je hele kleine stukje uit hebt. Ik heb haar ananas leren snijden en leren zuinig te leven met je tandpasta. Daan heeft mij ook wat dingetje geleerd. Namelijk het omgooien van aardappeltjes en Danielle heeft mij iets geleerd wat de badmeester nooit gelukt is: Duiken! Vrijdagmiddag bij Tyco was het bijzondere moment daar, het bewijs staat op film.
Mijn dromen worden steeds levendiger door de bijwerkingen van de Lariam. De dromen houden standaard een uur voor mijn wekker op. Misschien komt het door het tijdsverschil met Nederland en staat mijn biologische klok op Nederlandse tijd, een uur vooruit op de Ghanese tijd..
Mijn fotomap ‘Ghana’ telt al zo’n 1062 foto’s. Hoeveel zullen het worden? 2008? 2110? De kaartenteller staat alweer op 20! En… er is 1 pakketje voor me! Ik kan hem maandag ophalen bij het postkantoor! Spannend!!

Het eerste wat ik maandag ga doen is dus naar het postkantoor! Daarna begint het werken op de afdelingen weer. Voor de tweede keer gaan we een week werken op de afdeling orthopedie. Daan en ik hebben in de planning om twee grote verslagen af te ronden. Maandag gaat onze gezellige Stella voor ons een Ghanese maaltijd koken in onze keuken én moeten we die dag ons visum ophalen..

We hoeven ons dus niet te vervelen. Hoop dat jullie je ook vermaken in het saaie koude Nederland…

liefs.