Verhaal 16 – Weekend 8 – Cape coast, bomen en voetjes van de vloer

Vrijdag vroeg in de middag namen we afscheid van onze schilders.. we wensten ze succes want ze wilden proberen de keuken in het weekend af te krijgen, zodat we volgende week weer konden koken.. Dat zou heel fijn zijn.. alleen zou ons hek van ons binnenplein niet op slot kunnen in verband met de schilders. Maar ach ja.. het is hier bewaakt terrein. Vast geen dieven.. zonder enig gevoel van stress begonnen we aan de reis.

We reisden via Kumasi af naar Cape Coast. Zo’n 6 uur na ons vertrek stonden we voor Sammo’s guesthouse, een aanrader van onze travel guide. Op de breezy rooftop aten we om half 10 nog een bord met kip en patat. De eerste echt patatten sinds een heel heel hele lange tijd! Zelf de luidruchtige blanken (Engelsen) op het dak konden mijn eetlust niet verstoren!

Sammo’s Guesthouse schonk ons tegen een ietwat hoge prijs (4 euro p.p.p.n.) een redelijke kamer met balkon! En een wc die niet goed doorspoelde, een enorme spiegel en een douche waarvan de waterstraal alleen op knetterhard kon staan. De horde Mexicanen voor onze deur kregen we er gratis bij. Gezellig! Ze zaten er van ’s ochtends vroeg tot diep in de nacht.

Zaterdagochtend begon erg goed.. pancakes for breakfast! Dat was ook lang geleden.. na deze met suiker (want de sinaasappelstroop heb ik maar laten staan) verorberd te hebben gingen we op de goedkoopste manier richting Kakum National Park: by trotro! Een heenweg trotro is 1,50.. een taxi die ook op je wacht bij het park en je weer terug bent naar het hotel: 30 cedi’s. We zijn niet van het fonds dus gaan we altijd voor de meest goedkope manier. Daarmee kozen we ook voor de meest avontuurlijke optie, want de terugweg uit Kakum is nogal moeilijk te regelen.. maar ons Ghana-motto ‘We’ll survive’ heeft altijd nog gewerkt en dat zal hier in het zuiden ook vast zo zijn.

Bij aankomst in Kakum National Park waren we blij verrast. Het was de eerste goed verzorgde toeristenattractie zoals wij dat in Nederland gewend zijn. Daan kreeg zelfs associaties met het kabouterpad in Nunspeet.. ik hoopte toch echt dat Kakum iets meer spanning en sensatie zou geven dan het kabouterpad.. Bradt travel guide beloofde ons hoge bomen en een spannende touwbrug daartussen. Na onze tickets bij Kofi gehaald te hebben werden we door een gids meegesleurd richting touwbrug. Na wat klimwerk waren we aangekomen bij het begin van de canopy. Mijn eerste stapjes waren wat onwennig en wantrouwend, niet gek, want waar je op liep waren aan elkaar gesoldeerde ladders met plankjes over de spijlen heen. En die constructie hing dan op 40 meter hoogte tussen nog hogere bomen! Na mijn balans gevonden te hebben durfde ik zelfs mijn camera erbij te pakken en bijzonder mooi plaatjes te schieten. Toen Daan ‘het lijkt wel indiana Jones’ riep, reageerden 2 jongens voor ons. Neil, een Engelsman, en Michael, een Chinese Amerikaan met fotocamera op zijn buik, vrijwilligers in een ziekenhuis in het oosten van Ghana. Vanaf deze ontmoeting waren we onafscheidelijk.

De mannen waren nog niet zo lang in Ghana en wisten niet dat een taxi voor 30 cedi wel heel duur was.. Zij hadden dus een peperdure taxi van 30 cedi’s betaald, die op hen zou wachten bij de uitgang van het park. Mooi, daar konden wij dus gratis bij in. Stomtoevallig zaten zij ook in Sammo’s Guesthouse! Zij hadden het plan om die middag nog naar Elmina Castle te gaan en aangezien Daan en ik daar dit weekend ook een keer heen wilden besloten we met zijn viertjes te gaan.

Elmina bereikten we met een shared taxi. Door de afding-kunsten van Daan en mij, kostte deze taxi nog maar 50 pesuas (30 eurocent) per persoon. Hopelijk zouden de mannen hier wat van leren, anders zou hun verblijf in Ghana wel heel duur worden.. Voor de ophaalbrug van Fort st. George in Elmina werden we er uit gezet. St. George is een slavenfort dat voor het grootste gedeelte van zijn glorietijd door de Nederlanders werd bestuurd. In de veilingkamer kon je slaven uitkiezen en op ze bieden. Na een lang verblijf in de kerkers gingen ze naar de ‘room with no return’. Vanaf daar werden de negers op de boot gezet richting verschillende oorden. Naast deze grote gruweldaad werden de slaven ook nog eens extreem slecht behandeld. Met zijn honderdvijftigen in een te kleine ruimte, zonder licht, zonder toilet, zonder stromend water.. en daarnaast nog het feit dat de Nederlanders hun handen niet van de vrouwen konden houden. Wat heb ik mij geschaamd voor het gedrag van onze voorouders. Wie heeft ooit met zijn stomme hoofd bedacht dat ze mensen konden verhandelen?

In de kerkers ontmoetten we nog 2 Engelse meiden en 1 Amerikaanse. Zij werken in Accra voor een Aids-project en beschikten over een privé-trotro van dat project. Aangezien ook zijn in Sammo’s Guesthouse verbleven, konden wij gratis meerijden!

Omdat onze maaltijd de vorige avond zo goed had gesmaakt, klommen Daan, ik en de mannen weer op het dak om kip met patat te eten. Ik leerde ze ginnen, zij leerden mij een kaartspel dat verdacht veel op klaverjassen leek. De meiden nodigden ons uit om met de gratis trotro nog even ergens wat te gaan drinken en dansen. Daan en ik keken elkaar met een schuin oog aan, en we wisten gelijk dat we niet al te lang wilden uitgaan. We spraken af om gewoon even een uurtje er te spenderen.

De trotro bracht ons naar La Hacienda. Een grote partytent met links en rechts tafels en stoelen. In het midden een gangpad, dat ook als dansvloer werd gebruikt.. Omdat Daan en ik geen uitgaanskleding bij ons hadden, gingen we maar in ons toeristische kloffie. Lange broek, slippers, hemdje en een band in mijn haar. Geen idee hoe de uitgaande dames hier gekleed zijn.
Ik weet nog steeds niet hoe uitgaande dames er hier uitzien. We waren namelijk de enige vrouwen op de dansvloer. Op slippers zweette ik net zo hard mee als de mannen. Mijn kleren waren doorweekt. Mijn lichtpaarse hemdje was donkerpaars, mijn haar was kleddernat en mijn broek plakte aan alle kanten. Het dansen was geweldig. Dansen met mannen met een enorm gevoel voor ritme. De ene danst nog gekker dan de ander.. Echt een te gekke ervaring om zo tussen al die energie te staan..eh… ik bedoel dansen.

Op de dansvloer werden we door een vriendelijke man gewaarschuwd voor zakkenrollers. Daan en ik hadden allebei ons mobiel in onze broekzak en Daan gaat altijd over het geld, dus Daan had daar haar andere broekzak mee gevuld. Na deze waarschuwing heb ik zowaar drie keer iemand betrapt die mijn mobiel probeerde te jatten. Maar omdat mijn broek aardig plakkerig aan mijn been zat vastgeplakt voelde ik dus heel goed wie zijn handen niet thuis kon houden. Waaháá! Karatekick in zijn face. Neil, onze Engelsman had er geen erg in dat hij door een neger werd betast en was dus zijn telefoon kwijt!

We lieten ons door deze domper niet van de wijs brengen en dansten vrolijk verder. Om drie uur ’s nachts lag ik dan toch eindelijk in bed. Nog even snel gedoucht en toen bij Daan in bed gekropen.. zij lag al uitgebreid dwars slapend in bed, en daar moest ik me nog maar eens naast zien te wurmen. Met wat elleboogwerk lag Daan op de ene helft en ik aan de andere. Woelend van linkerzij, naar rechterzij, van foetushouding naar mijn buik.. geen één houding liet mij lekker inslapen. Niet kunnen slapen, en dan nog harder denken dat je echt heel graag wilt slapen. Wat er altijd voor zorgt dat je hele nacht geen oog dicht doet. Te druk. Net als wanneer ik een bruiloft heb gehad, of een ander groot feest.. hoeveel verdovende middelen je me dan ook geeft: ik slaap gewoon NIET die nacht.

Met een brak hoofd stapte ik om acht uur uit bed, want om half negen zouden we als afscheid ontbijten met de mannen op het dak. Maar toen we net onze kamer op slot deden, kwamen ze al aangelopen.. Ze hadden geen geld genoeg meer om te ontbijten.. ze hadden nog zo’n 10 cedi, 6 euro, om vanaf Cape Coast naar Ho te reizen.. zo’n 300 kilometer verderop. Na het aanbieden van wat geld zijn we toen maar met zijn tweetjes het dak opgeklommen en de pannenkoeken naar binnen gewerkt. Het was weer verrukkelijk! Onze tas pakten we in en hup, op naar het strand! Na een frisse duik in het wilde water genomen te hebben, klommen we op een barkruk van het Oasis Beach Resort. Hier hebben we nog een uurtje gezeten om te genieten van het uitzicht en natuurlijk om mensen te kijken.

Onder dat mensen kijken moest ik gewoon van 1 iemand een foto maken. niet dat het om die ene iemand ging, nee, het ging om zijn shirt! Hij had een brulshirt aan! Ze hebben hier in Ghana wel vaker lachwekkende shirts aan, waarvan zij meestal geen idee hebben wat het betekend. Zoals een man met een shirt van de Orange County Choppers.. voor zo ver ik weet zijn dat een stelletje Amerikaanse motormuizen.. deze beste man kon zich denk ik een motor niet veroorloven. Een onschuldig meisje met een Lonsdale-shirt, als zij eens wist wat dat betekende... Big mama’s gehuld in het bekende skate-merk Dickies. En de wasman gehuld in het uniform van de stadwacht Eindhoven. Eindhoven de gekste!! Maar dat snapte de wasman niet.

Na een geweldig leuk weekend begonnen we aan onze terugreis van 6 uur. Normaliter kun je vanuit de trotro een hele boel eten van de straat kopen. Maar op het trotro-station in Cape Coast was er geen één vrouwtje te bekennen die mij een overheerlijk meatpie vanaf haar hoofd wilde verkopen.. Na het ontbijt leefde ik op 3 appels en uiteindelijk om 6 uur ’s avonds stopte de trotro bij een tolhuisje en kon ik de meatpie van iemands hoofd af kopen. De ondertussen ontwikkelde hoofdpijn trok weg. In de trotro zaten mijn benen ongeveer ingevlochten en mijn linkerbil had al mijn gewicht en het zuurstoftekort bijna niet overleefd. De hele tijd kwamen Ghanese hits in me op die de vorige avond op de dansvloer voorbijkwamen. Ik moet toegeven dat ik het nog niet eens heel vervelend vind.. begin de liedjes leuk te vinden.. AH.

Het was echt een te gek weekend! De kust heeft ons betoverd met haar zoute zeelucht en feestsferen. Het heeft onze reisplannen zelfs overhoop gehaald. We gaan de laatste twee weken fulltime langs de kust reizen. Onze eerdere plannen waren om het oosten te bezoeken, maar dit gaan we waarschijnlijk in een lang weekend doen. We gaan dan in Ho gelijk onze vrijwillige-Chinees Michael opzoeken!

Helaas eindigde onze trip wat minder leuk.. toen we thuiskwamen stond het hek open van ons binnenplein.. hmm..raar..want de schilder trekt meestal het hek wel achter zijn kont dicht. Voorzichtig inspecteerden de ruimtes die niet afgesloten konden worden, de keuken en de wc.. De keuken was een grote bende! Alles overhoop gehaald en al wat eetbaar was: meegenomen… zelfs onze zelfgekookte diepvriesmaaltijden!!! Werk je als vrijwilliger hier in het ziekenhuis, betaal je je eigen onderhoud en zelfs huur voor je huis… word je ook nog eens even beroofd. Lekker dan.

Gelukkig zijn het (naast de tampons, maandverband, vochtige toiletdoekjes en toiletpapier) alleen de etenswaren. En dus is alles vervangbaar en opnieuw te kopen. Ownee.. niet alles! De tampons niet..die verkopen en gebruiken ze in Ghana gewoonweg niet. AH! Nouja, dat overleven we ook wel weer.

Ik ben benieuwd hoe dit gedoe volgende week af zal lopen. Of dit muisje nog een staartje zal krijgen. Ben benieuwd of we nog iets te weten komen over wie, wat, waar en wanneer.. misschien waren het de schilders die wij compleet vertrouwden.. of de tot-vervelends-toe-aandachtvragende-buurkinderen… We gaan morgen in alle vroegte op zoek naar Charles Mensah om dit te melden en om onze lijst van vermissingen door te geven, maar nu eerst: slapen! Zzz. Dat lukt nu vast wel na een te korte nacht en een te lange terugreis. Welterusten.