Verhaal 14 – Week # 6 – Maternity Ward

Baby’s!!! Deze week hebben Daan en ik veel kersverse, net opgedroogde, baby’s bewonderd.. Opborrelende moedergevoelens, klepperende eierstokken… en… weer heel veel op onze gat zitten. Dit keer niet wachten totdat het etenspauze zou zijn, maar nu was het wachten totdat iemand zou gaan bevallen.
Meestal waren twee van de drie baartafels bezet door puffende uitgeputte vrouwen. Over de baartafels zou ik een heel blog vol kunnen schrijven.. ten eerste vies... Ten tweede veel te smal.. ik had er met zo’n buik al lang naast gelegen. Het resultaat na 1 week baby’s kijken, rondjes lopen, bedden verschonen, medicijnen delen en met de nieuwe dokter (Nomen Nescio, nog steeds) de artsenronde doen: 1 halve natuurlijke bevalling en 1 keizersnee.

Omdat we op ons werk nog steeds veel stilzitten, is onze enige beweging naar het ziekenhuis lopen en weer naar huis. En van de bank, naar de keuken of naar de wc. We vonden het maar eens tijd om naar een sportschool te gaan.

Tyco, een club-restaurant-supermarkt-pompstation-zwembad-en-sportschool in een, werd aangeraden door onze Utrechtse medestagiaires. Donderdag hebben we ons er voor het eerst in het zweet gewerkt. Een kwartier op maximale snelheid gefietst! Zo dat was wennen.. En onder begeleiding van Joseph de sportman heb ik mijn buikspieren flink mishandeld. Zo voelt het in ieder geval. Nog even op de trilplaat, om mijn vet weg te laten trillen. Maar gelukkig vonden ze dat ik er niet lang op hoefde te staan. Mooi, uit dat ding, ik kon mijn maaginhoud al bijna niet meer binnenhouden.. toen klom 1 van de 2 gespierde gorilla’s op de plaat en lichtte toe dat hij de lijntjes van zijn 6pack iets wou uitdiepen..yeah yeah.. na ons een uurtje in het zweet gewerkt te hebben sprongen we in het heerlijk koele zwembad. Voor herhaling vatbaar. En dat is maar goed ook, want we hebben een maandabonnement!

Nergens, maar dan ook nergens in Ghana kun je iets in de trant van diepvriesmaaltijden kopen. Ook niet zo gek natuurlijk. Maar omdat wij niet elke dag zin hebben om te koken of om onze warme hap op de markt te halen. Hebben we deze diepvriesmaaltijden zelf maar geproduceerd: 4x Nederlandse gehaktschotel, 3x kip kerrie, 3x nasi, 4x chili con carne.. hmm!! Onder het koken, konden we vanuit onze keuken de schilders te werk zien bij onze buren. Aangezien de schilder bij ons in huis de kleuren op de muur had bekeken, was voor mij 1 en 1 twee. Spaans benauwd kreeg ik het, dat hij ook even ons huisje wilde doen.. ondertussen heeft hij zich al op onze binnenplaats weten te infiltreren!! Hij is over ons hek heen geklommen en heeft er alvast wat verfspullen neergezet. Ah… no way.

Vrijdag kwam Charles Mensah naar ons toe met een serieuze blik in zijn ogen. Hij meldde ons dat we uit ons huisje moesten. De reden dat we weg moesten was niet eens dat de schilder zijn ding moest doen. De reden was dat twee Nederlandse chirurgen (waarvan 1 inclusief gezin) een onderdak nodig hadden. Het ene gezin kon in het net geschilderde buurhuis, de chirurg die alleen was moest in ons huis. Met hebben en houden (van kledingkasten uitruimen tot het slopen van onze mooie kaartenmuur) zouden we naar het huisje van de drie Utrechtse meiden moeten verhuizen. Zij zijn namelijk al op weg naar Nederland… Daan en ik hadden al eerder tegen elkaar gezegd dat we om geen enkele reden ons huisje zouden verlaten. We voelen ons er net zo lekker thuis.. dit zeggende tegen Charles en kijkend met mijn Ally McBeal pruilgezicht kregen we het gedaan. We mochten blijven, maar dan zou Daan bij mij in bed moeten en de zoon van de ene chirurg in Daans bed.

Ok, vooruit met de geit. Daan bij mij in bed. Hoe dat gelukt is weet ik ook niet. want ik pas al niet eens in mijn eigen bed. Ik lig altijd dwars ’s nachts. Ongemak. Maar ja. Die jongen zal er waarschijnlijk ook niet om staan te springen om met ons onder 1 dak te wonen.. want ja, Daan en ik zijn allebei deze week ongesteld en we hebben het de hele dag over de vorm van onze ontlasting.

Daan en ik zijn van vrijdagmiddag tot zaterdagavond laat continue giebelig geweest over het feit dat er aankomende week een blanke 25-jarige jongen in zijn handdoekje over onze binnenplaats naar de douche zal lopen. We verzinnen dure dubbele namen, gokken naar een accent, schatten hoe lang hij is. Hoe desperite zijn we nou.. we zijn zes en een halve week uit Nederland en zijn nu al helemaal over onze toeren nu we uitzicht hebben op blanke Nederlandse mannelijkheid. Mannen in Nederland, jullie zijn gewaarschuwd met kerst!

Zaterdagochtend, voordat de chirurgen aankwamen, zijn we nog even ons buurhuis binnengeslopen dat van een nieuw likje verf was voorzien. Niet alleen de verf, maar ook het zeil was vernieuwd, een mand vol boodschappen stond op tafel en een krat STAR-bier.. Toen wij hier kwamen: niks van dat alles! Verwende chirurgen..

Zaterdagavond hadden we geen zin om te koken, zelfs niet om eten op te warmen! We worden echt te lui hier. Dus op naar de markt om eten te halen. Onderweg kwamen we enorme vrolijkheid tegen op straat, enorme hordes mensen, parades, getrommel.. borrel in mijn buik: dit is Afrika! Zelfs onze postbode Alex Ossei Bouison was in traditionele kleren gewaad. Ik herkende hem gelukkig net op tijd, net voor het moment dat het rare situaties zou opleveren. Ik bewonderde zijn kleding en vroeg wat er aan de hand was. De burgemeester zat 40 jaar op zijn stoel! Wow! Wat lang.. te lang!
We haastten ons uit de opslokkende menigte, omdat ons eten aan het afkoelen was.. ik had rijst met saus (saus uit een pan, waar ook vissenkoppen en gekookte eieren in lagen..goh.. je hebt soms last van diarree?! Maarnee…) en ik had planteen, gebakken banaan, sla en bruine bonen. Owja.. ik had ook nog kip… had kip. Maar heb die na 1 hap met afschuw de vuilnisbak ingemieterd. Net toen ik met een enorme drang naar vlees mijn tanden in het stukje overheerlijkheid zette, zag ik er een of ander insect op mijn kip zitten die dezelfde vleesdrang had.

Nog meer vieze beestjes zaten er in de douche die avond.. een dikke grote spin! Hm.. op zich is het me gelukt om in complete harmonie te leven met mijn slaapkamerspinnen, maar een spin in de douche.. wordt me toch iets te krap. Maar goed, deze keer kon hij in het hoekje blijven zitten toekijken. Halverwege mijn douchebeurt kwam er opeens een kakkerlak uit het gordijntje gekropen.. gatver hoorde ik mezelf hardop zeggen. De rillingen over mijn rug. Snel de kraan dichtgedraaid. En toen ik me omdraaide om mijn handdoekje te pakken… voelde ik voelsprieten op mijn rug… AAAAAHHHH!!!

We wilden allebei één ding.. uit deze ruimte!! En aangezien de kakkerlak niet het geduld had om te wachten tot ik eindelijk de deur van de haak kon krijgen, ging die maar rondjes vliegen en tegen me aanbeuken met zijn vieze lichaam.. mijn geschreeuw en gegil was ongeveer in heel West-Afrika te horen en Daan kreeg zowat een hartverzakking. Daan en ik besloten: alle beesten die we deze week tegenkomen zijn voor onze mannelijke landgenoot.

Tegen alle verwachtingen in, kwam niet de zoon, maar de chirurg bij ons in huis wonen. Weg avontuur. Deze chirurg heeft zich twee nachten in ons huis doorgebracht zonder zich voor te stellen. Wat een rare.. en wat nog gekker was, was dat hij zich na een douchebeurt heeft afgedroogd met onze keukenhanddoek. Oke, je handdoekje vergeten en dan onze keukenhanddoek met kippenprint gebruiken, prima! Maar dan net doen alsof je neus bloed? We hebben dat ding maar uitgekookt. De handdoek is nu van rood naar roze gegaan..

De zoon vroegen we zondag nog mee te zwemmen, maar hij had zijn afspraken al staan. Wij onze sociale plicht ook weer gedaan en met zijn tweeen vertrokken we richting Tyco. Bij Tyco aangekomen werd ons eerst de toegang geweigerd omdat er een feest was.. ja, maar wat is een feest zou zonder twee blanke dames? Dus wij mochten alsnog naar binnen. Te gek! Dansende Afrikanen aan de rand van het zwembad, dansende Afrikanen in het zwembad. De volumeknop op 10 of 11. Echt knetterhard! Maar we hebben heerlijk in het water gedreven en heerlijk gerelaxt op de luie stoelen. De zon werd me alleen een beetje te veel voor mijn hoofd.. hoofdpijn! En mijn ongesteldheid hielp daar ook nog eens een handje bij mee: om 20.00 uur lag ik in bed. Maandagochtend was het 07.30 dat ik mijn bed uitkwam, zonder hoofdpijn.

Aankomende week zijn er dus twee chirurgen aan het werk met bijzondere gevallen. Er staan 45 patienten op de operatielijst. Druk druk! Wij lopen mee op de afdeling fysiotherapie en zullen dinsdag en woensdag op outreach gaan naar dorpjes.

Well, mensen, dit was het weer. Volgende keer meer…

Liefs, Yaa-Laura Sarah


Ps. Yaa is mijn nieuwe voorste voornaam. Hier in Ghana is het gebruik om kinderen te vernoemen naar de dag dat ze geboren zijn. En aangezien ik op een mooie donderdag in augustus ’87 uit de buik van mijn moeder kwam heet ik Yaa. Jaa! En dan willen jullie ook vast weten wat jullie voorste voornaam zou zijn als jullie in Ghana waren geboren…

De eerste naam is vrouwelijk, de tweede is de mannelijke vorm:
Maandag: Aduoa, Kwaduro
Dinsdag: Abenas, Kwabena
Woensdag: Akua, Kwaku
Donderdag: Yaa, Yaw
Vrijdag: Afia, Kofi
Zaterdag: Amma, Kwame
Zondag: Akosua, Akwasi

En Sarah.. Laura Sarah noemden ze me in Mole. Ik vind het wel mooi.

Ps. Nog 2 weken kunnen jullie kaartjes naar me sturen.. want over zo’n 4,5 week vertrek ik uit dit huisje richting kust!