Verhaal 15 – Week 7 – Fysiotherapie, outreach, Nederlandse chirurgen en zwetende gespierde mannen op onze binnenplaats..

De titel zegt het al, een drukke gevarieerde en spannende week! Maandagochtend half negen ’s ochtends begon onze stageweek door middel van een bijeenkomst in een klaslokaal op de afdeling fysiotherapie. Charles Mensah, die deze buitenlandstage mogelijk heeft gemaakt, opende de week met een gebed in de streektaal Twi, waarop ik goedgelovig amen zei. Charles is hoofd fysiotherapie en las in een recordtijd de status van de patiënten van de orthopedische afdeling op. Vijfenveertig patiënten stonden deze week op de operatielijst en dus ook vijfenveertig nieuwe patiënten op de afdeling fysiotherapie, die na de operatie behandeling en begeleiding nodig hebben.

Na de bijeenkomst waren alle fysiotherapeuten en leerling fysiotherapeuten vrij om te gaan waar ze wilden. En wij? Wij ook. We moesten maar ergens achteraan hobbelen. Justice ving mij op. Hij kon vorige week moeilijk afscheid nemen van Heleen, een meisje uit Utrecht, en probeert nu dus troost bij ons te zoeken… Natuurlijk ben ik al verloofd Justice.. maar vrienden worden, tuurlijk, waarom niet. Justice liet ons zien wat er op de afdeling fysiotherapie te doen was. ’s Ochtends een inloopspreekuur in de gymzaal. Daar komen de patiënten binnendruppelen en gaan ze onder begeleiding van een (leerling)fysiotherapeut oefeningen doen. Er is een ruimte voor elektrotherapie om spieren en gewrichten te verwarmen en te masseren. Ook is er voor kinderen een speciaal hoekje. Daar worden kinderen met aangeboren afwijkingen behandeld en kindjes die om wat voor reden niet kunnen of niet hebben leren lopen, wordt dat geleerd. Na het inloopspreekuur gaan de fysiotherapeuten naar de afdelingen in het ziekenhuis. Daar geven ze op de afdelingen behandeling. En wanneer ze klaar zijn gaan ze naar huis. De ene keer om 1 uur ’s middags, de andere keer om 7 uur ’s avonds. Dat noemen ze hier in Afrika flexibele werktijden.

Maandag was ook de heuglijke dag dat Daan weer naar haar eigen bedje vertrok, zodat ik niet meer halve nachten op de doorgezakte bank hoefde door te brengen. Het bed was namelijk echt te klein voor ons tweetjes.. de chirurg die in Daans bed sliep is naar ons buurhuisje verhuist. Mooi. We dachten dat onze geheimzinnige ex-huischirurg geen tong had. Maar maandagavond kwam daar enigszins verandering in. Maandagavond ging ik bij dr. Rumpa en dr. Napoleon op de koffie. Daan had een moeheidaanval en zou een saai bezoek aan 2 orthopedisch chirurgen niet overleven. De koffie was heerlijk. En de daaropvolgende wandeling met dokter Rumpa was gezellig. Hij is besmet met het Afrika-virus, zoals hij het zelf omschrijft. Ah! Ik ben gewaarschuwd.

Zo’n tweeënhalf uur was ik heb ik doorgebracht met dr. Rumpa. Danielle werd ongerust en stuurde heel lief een smsje of ik nog leefde en of ik nog het plan had om naar huis te komen. Dat was maar beter ja, want het was laat. En dinsdag moesten we fris en fruitig zijn voor de outreach!

Om half negen ’s ochtends vertrokken we samen met Stella (Interpol zat de hele dag in mijn hoofd) en Julliet richting Susuaho. De volgepropte Unicef-tas en de veerunster werden in de laadbak van de jeep geslingerd en gaan met die banaan. Langs de kant van de weg installeerden we twee tafels met materialen en we hingen de weegschaal in de boom. Rijen moeders met kinderen en baby’s op de arm kwamen aangelopen. Daan en ik konden ons erg nuttig maken met het wegen van de kindjes en het invullen van groeidiagrammen. En het was niet alleen nuttig. Het was ook enorm gezellig met Stella en Julliet. Stella heeft zelfs beloofd een keer voor ons te koken. Maar dan niet diezelfde avond.. want dat zou een feestje van Daan en mij worden. We zaten dinsdag precies op de helft van onze tijd in Ghana en dat feit was een feestmaal waardig. Het diner bestond uit een superdunne McDonaldssmaakachtige hamburger met patat (yam) en een groenteprutje van tomaten, paprika en een uitje! Jammie!

We sloten de dag af met het uitzoeken van onze kleren en spullen, die we wel of niet terug naar huis wilden nemen. Ik heb drie dingen van Daan overgenomen.. gratis shoppen hier. Besef me dat ik geen eens tijd heb om iets degelijks voor kerst te kopen. En schoenen.. ik heb helemaal geen winterschoenen meer. Kom ik de koude kerst door met mijn ballerina’s? Of moet ik dan toch die oude Uggs met bont uit de kast trekken?

Misschien wel.. want Daantje was woensdag al voor de tweede keer snotverkouden in het warme Ghana. Daan in bed en ik boodschappen op de markt doen, de was ophalen, de postbode stalken en voor school aan de slag. Wat een werk. Ik was niet de enige die het er warm van kreeg. Op onze binnenplaats waren gespierde zwetende negers hard aan het werk, ze kwamen rechtstreeks uit de Coca-Cola reclame: de schilders, wat een mannen! Het wordt met de week erger hier.. Daan en ik werden vorige week giebelig van een 25-jarige Nederlandse jongen.. deze week sloeg de giebeligheid over in kriebels voor de schilder..

Aangezien de schilders veel vocht verloren, geen druppel water bij zich hadden en ik geen zin had in nog meer ziekte, zwakte of misselijkheid in mijn huis, bood ik ze regelmatig een zakje ijskoud water, peperdure appels en gesneden ananas aan. Ze lustten er wel pap van.
De donderdag was spannender. We keken met operaties mee van de Nederlandse chirurgen. Wat een gekraak van botten en pezen!! Net een horrorfilm. De operaties die wij meekeken, ging het om krom staande voetjes. En die moesten recht worden gezet. Dus een enorm geruk en getrek.

Toen dr. Rumpa daar zo stond te opereren, met zijn mondkapje voor, hoofdkapje op.. dikke witte borstelige wenkbrauwen die uitstaken, toen pas.. toen pas zag ik het! Waar ik maandagavond niet op kon komen… hij leek op iemand.. Sinterklaas! Dus Sinterklaas verzorgd niet alleen cadeaus op 5 december, maar opereert ook scheve pootjes in Ghana! Achter mijn mondkapje verscheen een brede glimlach. Maar die verdween weer toen ik mij bedacht dat ik nog een gedicht moet schrijven voor thuis.. JEK.

Mijn hoofd staat er gewoon nog niet naar. Ook niet gek met een weekendje Cape Coast in het vooruitzicht.. we gaan naar Cape coast, Elmina, Kakum National Park en parkeren onze kont vast nog wel even aan de kust…