Verhaal 7 – Weekend No.2 – Techiman, Nkoranza, Boabeng Fiema & Kintampo

Na een week werken op de Emergency Room brak het weekend aan! Ons tweede weekend in Afrika.. we hadden samen met de drie studenten (Anniek, Heleen en Janneke) uit Utrecht plannen gemaakt om met zijn vijven verschillende dingen te bezoeken. Op zaterdag het Hand-in-Hand project in Nkoranza en het monkey sanctuary in Boabeng Fiema, en op zondag de watervallen van Kintampo.

Vrijdagavond rond 18.00 uur hadden we afgesproken om te vertrekken. Bepakt en bezakt (en een beetje zenuwachtig, want dit was onze eerste reis verder dan Sunyani, de stad waar we altijd gaan internetten) liepen we naar het huisje van de andere meiden. De Nederlandse meiden stonden natuurlijk klaar, zoals Nederlanders dat vaker doen dan de gemiddelde Afrikaan. So…Here we go!!! Klaar voor avontuur..

Na wat onderhandelen met taxi- en trotrochauffeuren hadden we een goede deal gesloten met een taxichauffeur, die ons naar Sunyani zou brengen. In Sunyani vonden we na iets langer gezeur een chauffeur die na wat afdingen eindelijk een redelijke prijs vroeg voor de taxirit naar Techiman, waar wij ons weekend zouden verblijven. De rit naar Sunyani was voor ons een bekende route, een goede weg zonder al te veel gevaarlijke dingen. De rit van Sunyani naar Techiman was iets avontuurlijker.. het was pikkedonker, de lichten van de auto leken qua sterke op stadslichten en de weg was bochtig, kronkelig en heuvelig. We zagen steeds maar niet waar de weg heen leidde, de taxichauffeur ook niet, vooral niet wanneer we een tegenligger tegenkwamen! Maar we reden wel mooi zo’n 100km/uur. Het gilgehalte was door al deze factoren aardig hoog. Het hele tafereel was goed vergelijkbaar met een 1 uur durende achtbaanrit in het donker.. AAHHH! Maar goed, we arriveerden heelhuids bij een goedkoop hotel in Techiman. Echt een redelijke kamer: eigen badkamer waarvan het plafond lekte, een ventilator (die alleen op stand 4 werkte..) een aardig bed met een kuil in het matras die nog te doen was en een profesorisch in elkaar getimmerd kluisje zodat we een veilig gevoel zouden hebben over onze waardevolle spullen. Te gek. We gingen nog even een hapje eten in het hotel naast ons en daarna hebben we na de vermoeiende reis ons bedje opgezocht..

De ventilator op stand 4 maakte onze nacht koud. Uiteindelijk had ik maar mijn badlaken om me heen gewikkeld om zo geen kou te vatten. Zaterdagochtend brak aan en ik moest rennen naar de wc… diarree!! Het was al vrijdagmiddag begonnen, maar ik wou niet thuis blijven, ik wou avontuur. Normaliter spoel je het toilet door na zo’n vieze bedoening.. kloenkkloenk. Geen water!! NEE! Niet nu ik net heel vies heb zitten diarreeëren. Danielle kon er gelukkig wel om lachen. Fjieuw. Toen we klaar waren voor het ontbijt liepen we naar de hotelbaas toe en vroegen of we konden plaats nemen in de woonkamer. Maar wat een grap, de man die het ontbijt altijd verzorgde of bracht was niet op komen dagen. De reden hiervan wisten we toen nog niet.. daar zouden we later zelf nog achterkomen…! Dus wij bezochten maar weer eens het buurhotel, nu voor een ontbijtje. Vanaf dat hotel vertrokken we richting Techiman-centrum om op het taxi/trotro-station een taxi of trotro te scoren richting Nkoranza. We liepen in een blanke paradestoet de heuvel van de hotelletjes af, Techiman-centrum ligt wat lager. Halverwege onze wandeling kwam er een jeep al toeterend ons achterop. Hij stopte en we konden met zijn vijven achterin de kleine laadbak (zo’n 2 bij 2,5m) gaan zitten, hij zou ons in het centrum van Techiman wel droppen. Wat aardig! Nouja, elke Afrikaan wil wel 5 blanke meiden in zijn laadbak, alleen al omdat het machtig interessant staat. Maar goed, daar gingen we. Na een paar honderd meter rijden stonden we ineens stil, file! Wat raar, file bij zo’n klein stadje, maar ineens zagen we HET. De weg was overstroomd door de grote regenval van de nacht ervoor. Er stond zo’n 80 cm water over 10 strekkende meters weg, knetters! En het was niet zomaar alleen een weg, er lag ook nog een afgrond naast waar de stroming heen leidde... Wij blij dat die jeep ons had opgepikt! En niet alleen wij profiteerden van deze handige wagen, maar ook nog eens zo’n 20 andere mensen. Toen wij stilstonden in de file om het water over te steken, klommen van alle kanten mensen in de laadbak…aarghhh.. neger in mijn nek, negertje op schoot, big mamma tegen me aangepropt. Dat de weg overstroomd was, was dus ook de reden dat onze ontbijtneger ons ontbijtje niet kwam afleveren.

Met droge pootjes kwamen we de overstroming over! Helaas heb ik het niet kunnen fotograveren, omdat we iets te veel aan het shaken waren achterin die jeep. Wel heeft Danielle wat kunnen filmen geloof ik!

In Techiman-centrum vonden we een taxi die ons naar het Hand in Hand project in Nkoranza kon afleveren. Dit project is opgestart door een vrouwelijke arts uit Nederland die daar nog steeds woont en werkt, al 35 jaren!! Samen met haar joodse gekke man (die de hele tijd Engelse Laura-liedjes ging zingen voor mij..) wonen ze in een tamelijk mooi huisje. Het hele terrein is trouwens erg mooi. Het hand in hand project is een instelling voor verstandelijk gehandicapte kinderen en jongvolwassenen. Voor hen is het terrein echt een paradijsje. Veel mogelijkheden om te spelen, om te ontspannen en om te werken. Ze maken heel veel mooie gekleurde kettingen met glazen kralen die ze zelf gesmolten en gevormd hebben! Na een beetje rondgelopen te hebben, hebben we anderhalf uur daar gewacht op een hapje eten. Maar heerlijk dat het was! Rijst met een groentesausje. Op zich niet heel bijzonder, maar alles supervers! Hierna zijn we met een taxi naar Boabeng Fiema gegaan, the monkey sanctuary! Het dorpje ligt echt midden in de bushbush en is erg slecht te bereiken. In dat dorpje wonen de apen gewoon tussen de mensen… We hebben helaas maar twee apensoorten gespot, de Mona en de Black and White. Check de foto’s!

Na hier een uurtje te hebben rondgelopen gingen we met taxi weer terug naar Techiman-centrum, waar we een hapje wilden gaan eten. Deze rit was echt fantastisch. We werden namelijk verrast met een supermooie zonsondergang.. aangekomen bij het restaurantje Boomers in Techiman ploften we neer en bestelden snel wat eetbaars. Fried rice with chicken voor mij dan maar weer?! Daar kon ik aardig goed tegen voor mijn gevoel. En aangezien mijn darmen nog niet helemaal blij waren koos ik maar voor the save way. Na een kwartiertje kwam helaas de ober weer terug en zei dat er nog maar 1 chicken was en ook de salades waren op. Wat een restaurant. Maargoed, de andere opties die de ober voorstelde waren geitenvlees en vis. Geitenvlees, nooit niet! Vis… liever eigenlijk ook niet.. toch maar voor de vis gekozen omdat ik wel goed wilde eten. Een half uurtje later kwamen onze volle borden eraan.. en ik had vis. Wat had ik spijt. Een hele vis lag daar op mijn bord. Getver.. nog nooit zo zo’n hele vis gegeten en hier in Ghana moet het uitgerekend mijn eerste keer zijn? Na wat onverschillige blikken richting de vis liet Anniek mij zien hoe ik het moest eten. Kop eraf. Velletje er een beetje af en daar zag ik eetbaar witte vis. Grote verbazing, ik vond het heerlijk! Weer wat geleerd, dit ga ik hier vaker eten! Net toen ik mijn heerlijke visje met fried rice op had ging mijn telefoon af.. ‘HUIS’ belde mij :) na zo’n half uur gebeld te hebben toch maar een keer opgehangen en onze reis terug naar het hotel begon. Wat een reis, hemelsbreed zou het nog geen kilometer zijn, maar we moesten wel het overstroomde stuk weg nog over! Daarom hielden we maar weer een taxi aan. Een formaatje Suzuki alto! Daarmee door het water? ja hoor, geen probleem zei de chauffeur. En hup daar gingen we dan. Eerst nog even in de file staan en kijken hoe andere auto’s het er vanaf brachten. Sommige liepen vast, sommige vielen uit en wilden niet meer starten. Gelukkig was het water wat centimeter gezakt, ik denk dat het alsnog iets van 60-70 cm was, maar goed. Op hoop van zegen. Wij waren aan de beurt. Met een flinke vaart gingen we er doorheen, wat gehobbel en gebobbel en we waren er al door! Geen eens water in de auto!! Dus AnneSascha, je suzuki kan door 80 cm water, misschien fijn om te weten voor in de herfst, voor als er in Nederland ook veel regen valt of plots het waterpeil schrikbarend stijgt.

We waren weer bij ons hotel en voordat we hier naar binnen liepen viel ons de heldere sterrenhemel ons op. Zelfs het melkwegstelsel konden we zien. Echt mooi! Na een heerlijke koude douche en het eindelijk door kunnen spoelen van het vieze toilet was er dan nog even tijd voor yathzee! Daarna snel gaan slapen want we waren echt heel erg moe. Deze nacht kozen we er voor om niet weer weggeblazen te worden en hadden we geen ventilator aan, dan maar het iets te warm hebben. Uiteindelijk heb ik het eigenlijk helemaal niet warm gehad die nacht en heb ik heerlijk geslapen. Zondagochtend bij het aankleden en op opfrissen enzo, deden we even de ventilator aan op de kamer omdat we het toch wel weer wat warm kregen… toen we klaar waren voor het ontbijt gooide Daan de deur van onze kamer open en de gordijnen begonnen enorm te wapperen, eentje ervan wapperde in de ventilator! KdENGklingbazzzzz. Kapoet!! Oeps.. ventilator krom, gordijn van de rails gerukt. Ehja.. niks gaat hier normaal.. toen zijn we maar gaan ontbijten. Weer was de meneer er niet en we stonden bijna op het punt om weer naar het buurhotel te lopen toen de hotelbaas voorstelde dat we zelf ontbijt mochten maken.. yeah, hij zou wel even wat eitjes gaan halen. Anniek en Heleen hebben heerlijke scrumbled eggs voor ons gemaakt in de karige keuken met gaten in de vloer, ze hebben er nu zelfs nog blauw plekken van. Na 2 broodjes verorberd te hebben liepen we richting Techiman-centrum om een taxi richting de Kintampo watervallen te nemen. Weer moesten we het water oversteken.. dit keer werden we niet door een jeep opgepikt maar door een schoolbus die kerkgangers vervoerde naar verschillende kerken :) Het water was gelukkig al wat gezakt en daardoor bereikte ook deze grote bus de droge overkant.

De reis van Techiman naar Kintampo was lang, of het leek lang. Ik weet het geen eens hoe lang het was, maar zoals we het hele weekend al doen, zitten we met vijf meiden en een taxichauffeur opgepropt in de taxi. Dat zorgt vaak voor slapende voeten en benen, spierpijn, blauwe plakken en al zo meer.. die blauwe plekken komen trouwens doordat we erg slingeren over de weg, zo ontwijkt de taxi de 10 centimeter diepe gaten in de weg. Onze taxichauffeur was daar aardig goed in, moet ook wel, want anders sta je zo met een lekke band langs de weg, zoals veel vrachtwagens hier staan. We hebben wel 15 vrachtwagens geteld die een lekke band hadden en die een beetje stonden te klungelen met het opzetten van een nieuwe. Op de teller stonden ook nog een stukje of 10 vrachtwagens die wat anders mankeerden… denk weer (net als in eerdere verhalen) aan: omgekanteld, doorgezakt, half hangend in een afgrond… dit alles omdat er van die diepe gaten in het wegdek zitten en ze zo de macht over het stuur verliezen, omdat de ladingen scheef op de vrachtwagens zitten (menig keer was ik blij dat we een scheefgelade tegenligger voorbij waren, wat als die vracht op de suzuki alto zou vallen??!!), de ladingen te zwaar te zijn (de ladingen worden zo hoog opgestapeld dat de vrachtwagens hoger zijn dan dat ze lang zijn.

De Kintampo Falls waren mooi! Er waren 3 watervalletjes waarvan de laatste alleen een beetje noemenswaardig was.. echt heel gaaf om even onder aan de waterval te staan en even betoverd te worden door die enorme waterkracht en het mooie geluid, gelukkig waren we van te voren nog even naar het toilet geweest. De natuur om de waterval heen was echt amazing! We moesten een 156 treden tellende trap af, wilden we bij de laatste waterval komen en daardoor stonden we ook echt helemaal middenin de enormhoge bushbush. Het was echt enorm mooi, het hele weekend trouwens.. Ik wil jullie allemaal zo graag meenemen op mijn rug en Afrika laten zien! Het is zo mooi! Misschien begin ik wel een klein beetje verliefd te worden op Afrika.. :) ik geniet hier!

Week nummer 2 ga ik stage lopen op de general ward, algemene afdeling. En ook gaan we beginnen met de opdrachten van school…. Yeah…

Dag lieve mensen! Volgende week schrijf ik jullie weer :)

Ps. Er kan hier niks normaal gaan, alles hier gaat niet zoals je verwacht, alles is een avontuur.

Ps. Geloven jullie dat ik dit meemaak? Ik ook niet.

Ps. Mijn 1e kaartje is binnen!