Verhaal 8 - Week #2 – General ward

De tweede (werk)week is alweer voorbij!! Het gaat hier snel…We waren deze week te vinden op de General Ward, hopend op een iets beter vermaak en iets meer werk dan op de Emergency Room.
Het begon maandagochtend 7 uur.. nouja, we dachten dat we om 7 uur moesten beginnen. Om zeven uur was er nog geen kip te bekennen, alleen de mensen van de nachtdienst. We sloten ons maar bij hen aan en gingen mee de afdeling op medicijnen delen. Eerst de female ward… daar werden we door zo’n 10 dames goodmorning gewenst. Één daarvan begon meteen tegen me te praten.. dat begint leuk dacht ik. Ze zei dat ik zoveel op haar dochter leek! HUH?! Ik lijkend op een neger? Ik, met mijn smalle snoetje, wipneus, sproetjes? Kan me haast niet voorstellen.. maar toen werd er wat gesmoest in hun streektaal (Twi) en gelachen.. waarna ze me zeiden: ‘’yeah, she’s affraid of food!!” En bedankt, zie ik er zo ongezond uit? Ik geloof dat ik nog aardig op gewicht blijf hier. Hmm.. maarja, gewoon een beetje dom meelachen, geen idee wat ze verder nog aan het smoesen waren…

Na de medicijnronde had de nachtdienst ook niet meer wat te doen en toen kregen we de opdracht om ramen te lappen. En dan niet een paar raampjes.. alle raampjes van de hele afdeling! We hebben het toen maar gelaten bij de vrouwenafdeling, de mannenafdeling komt wel een andere keer als we ons enorm vervelen. Dit was ook gelijk de laatste dag dat we om 7 uur begonnen… de verpleegkundigen van de dagdienst kwamen namelijk om 8 uur binnendruppelen, mooi, dus wij ook in vervolg.

Onze doorsnee werkdag op general ward bestond uit een paar dingen: assisteren bij wounddressing, meelopen met de artsenronde, wat rapportage en het bekende ‘zitten’.
Het assisteren bij wounddressings ... de wondverzorging... Nee mensen, ik ga nu niet meer van mijn stokje :) als het me te veel wordt loop ik nu gerust even weg. Voor de wondverzorging wordt een steriele tafel gemaakt om alle steriele benodigdheden op te leggen en steriel te houden. Deze steriele tafel is vanaf begin af aan al niet steriel omdat hij gedekt wordt door iemand met normale (en dus geen steriele) handschoenen aan.. argh.. misstap nr.1. Deze tafel gaat over de hele afdeling, alle wonden worden met 1 en dezelfde (on)steriele tafel verzorgd…wat het allemaal niet echt sterieler maakt. Je boft dus een beetje als patiënt, wanneer je als eerste aan de beurt bent met de wondverzorging.. Er zijn veel mensen op de general ward die wondverzorging nodig hebben. Veel mensen hebben cellulitis. Niet dat ze heel dik zijn en poffertjes op hun dijen kunnen bakken, maar dat je een ontsteking van de huid hebt die op verschillende plekken kan zitten en die veroorzaakt wordt door een bepaalde bacterie. Het zijn vaak grote wonden met veel dood weefsel. Dit moet eerst operatief verwijderd worden en hierdoor worden de wonden nog groter en dieper. Zo groot en diep dat je pezen en botten kunt zien zitten. Na de operatie begint voor de verpleegkundigen de wondverzorging, de wond goed schoonmaken en daarna zo steriel mogelijk te verbinden. Proberen steriel te verbinden.. Sommigen doen echt wel hun best en proberen het goed te doen, maar sommigen ook echt niet! Een paar keer deze week kon ik niet aan zien hoe er gehandeld werd. Ik werd echt boos op die domme manier van werken met steriliteit. AH! Steriel werken, voorkomen van infecties en kruisinfecties, is juist zooo belangrijk bij deze mensen met zulke grote wonden! Een paar keer hebben we geprobeerd wat te zeggen over het steriel werken, maar elke keer werd er domweg gezegd dat alles helemaal steriel was of dat het niet uitmaakte. Florence, een afdelingsassistent, had donderdag tegen Danielle gezegd dat wij vrijdag de wondverzorging zouden gaan doen. Ik was donderdag niet op stage, dus Danielle kwam thuis met het nieuws over de wondverzorging. Maar mij leek dat niet zo’n goed idee, omdat ik niet achter de werkwijze kan staan. Ik wil niet op deze manier werken met wonden, ik wil niet verantwoordelijk zijn voor infecties. Dit is niet hoe ik het geleerd heb en hoe ik zelf behandeld zou willen worden. Uiteindelijk heeft Danielle ook besloten geen wondverzorging te doen.

Verder hebben we met de artsenrondes meegelopen. Dr.Davies is de arts van de afdeling. Hij is een enorme knappe man, ik dacht altijd dat ik niet op negers viel, maar van dr.Davies ging mijn hartje deze week toch echt wat sneller kloppen. George Clooney noemen Danielle en ik hem. Perfect chocoladebruin, lang.. maar helaas, hij heeft trouwplannen in oktober.

Dr. Davies gaf veel uitleg over de verschillende ziektebeelden op de afdeling en hoe ze behandeld werden. Wat er deze week voorbij kwam was onder andere buiktyfus, diabetes, hartklachten, astmatische bronchitis en niet te vergeten de cellulitis. Bij één patiënt op de eerste werkdag deed dr.Davies een beetje geheimzinnig over zijn gezondheidstoestand. ‘A chronic condition’.. ik vroeg naar meer uitleg, een chronische ziekte, maar welke? Waarop hij mij wenkte mee te lopen naar de volgende patient. Hallo, ik vroeg wat! Zie je me niet staan? Vijf minuten later liepen we naar de zusterpost en daar kwam hij terug op die ene patiënt met dat geheimzinnige ziektebeeld ‘chronic condition’... ..’HIV’ zei hij zachtjes. Hij legde uit dat er op de afdeling over deze ziekte gezwegen wordt, dat woorden HIV of AIDS niet wordt gebruikt in verband met privacy. Dit was op de eerste dag. Op tweede dag lag er op de mannenafdeling een nieuwe patiënt in bed nr. 10, een 23 jarige jongeman. Hij lag een beetje versuft in bed, maar zag er verder goed uit. Niet dun, maar goed gespierd. Ik was benieuwd wat er met hem aan de hand was en vroeg dat aan dr. Davies. Dr. Davies vroeg wat aan de patiënt in het Twi (de streektaal). En hij vroeg het nog eens, en nog eens… en uiteindelijk kwam er reactie: daar gingen de lakens naar beneden. Hij had een flink ulcerend (zwerend) mannelijk ledemaat. De wond bedekte de helft van het gehele oppervlak. Ik schrok er van. Wat een pijn moest die jongen wel niet hebben?! En oeps.. is het gebruikelijk dat een vrouw hierbij kan blijven staan?! Niemand keek me raar aan dus ben maar bij dr. Davies blijven staan. Dr. Davies vroeg heel relaxt aan mij: “What would you do?”. Well my friends..I would yell..die pijn...ARRGGHH!! Ik borrelde van binnen, ik wilde actie, ik probeerde in mijn allerbeste Engels te vertellen dat ik zou gaan testen wat voor SOA deze jongen had, of hij koorts had, hem gelijk aan de sterkste antibiotica zetten om sepsis te voorkomen.. ‘Ok, ok..’ probeerde dr. Davies mij te sussen. Vond hij dat teveel actie? Net alsof het overdreven is hem op een antibiotica kuur te zetten, net alsof het suf uitziende koppie en zijn trage reactie niks zeggen. De SOA-test was al gedaan. Hij had syfilis.. en verder.. was hij ook nog positief getest op de chronic condition. Deze jongeman in het bed had dus syfilis en was HIV-positief. Wat nu? Dr. Davies delegeerde iemand het ledemaat te verzorgen. ‘Please wear gloves’ zei hij erachteraan.. goed idee. Want dat doen ze hier niet altijd… ik geloof dat hij ook nog met een antibioticakuur is gestart. Maar dat weet ik niet zeker.. de volgende dag (woensdag) wou ik dat gaan nakijken, maar toen zag ik dat bed nr. 10 leeg was… WHAT?!!! Dus ik pakte het overdrachtschriftje van de verpleegkundigen er snel bij en zocht zijn naam.. ja, daar stond zijn naam, met daarop volgend een korte beschrijving. Dat zijn toestand verslechterde, nog suffer werd, en waarschijnlijk een sepsis had (bacteriën in de bloedbaan) en daar onder….helemaal onderaan, stond de afkorting R.I.P. Zijn laatste adem uitgeblazen op 23-jarige leeftijd op een gewone dinsdagavond. Ik was er echt een paar minuten stil van. Dr. Davies kwam binnenlopen en ik vroeg of hij het al gehoord had. Nee, hij wist het nog niet. Hij schrok ook, had het niet verwacht. Zo snel gaat het hier dus soms, zonder dat er toeters en bellen afgaan. Nee, ze gaan gewoon. En niemand maakt zich er ook druk om, niemand gaat wat harder lopen. Frustratie.

Gelukkig ben ik hier niet de enige gefrustreerde. En daarom uitten Daan en ik onze frustraties lekker samen. Niemand verder die in het ziekenhuis Nederlands spreekt, gelukkig, want wij gooien er hier en daar aardig wat frustraties uit. Heerlijk om dat te kunnen doen zonder dat iemand het door heeft.

Trouwens de eerste sociale contacten zijn hier een beetje gelegd. Achter ons woont een jongen Fidel ‘the becoming a doctor in the Oekraine’. Er is voor hem een volledige geneeskunde opleiding betaald door een Nederlander. Heel erg fijn! En waarom hij nu een beetje contact met ons heeft is omdat hij wil weten hoe studeren is en hoe het werken in de zorg is. Wij denken dat het dus niet daar om gaat, maar omdat contact met 2 Nederlandse meiden wel erg spannend is.. Ook komt er zo nu en dan een perfect Engels (zonder accent) sprekende jongen aan ons hek, om te vragen hoe het met ons gaat. Hij studeert in Accra en is tot nu toe een van de leukste mensen om mee te praten. Niks vervelends en niet het gevoel dat er wat achter zit. Erg relaxte gast.
En owja, vorige week droomde ik dat er hier in de buurt twee Nederlandse jongens zaten. En ik vroeg die volgende ochtend aan Daan of zij daar misschien iets van gehoord had of dat het echt een domme droom was. Maar nee, het was een domme droom. Daan wist van niets. De dag erna kwamen we de drie meiden uit utrecht tegen en die hadden het er over dat ze 2 Nederlandse jongens hadden leren kennen in Sunyani. Hahaha! Wat een grap. Niet alle dromen zijn bedrog. Zij hadden afgesproken om vrijdag met hen uit te gaan en ze vroegen ons ook mee. Gezellig!

Vrijdagavond zouden we dus voor het eerst hier in Ghana uitgaan! We zouden naar Tyco in Sunyani gaan, een groot gebouw met verschillende mogelijkheden, een fitnesscentrum, zwembad, restaurant, bar en disco. Maar helaas zijn de plannen voor het dansen in het water gevallen, de onweersbuien overheersten en wij bange kipjes bleven liever veilig thuis. De grote hevige onweersbuien wennen hier niet. De spinnen wel. Ik heb nu drie spinnen in mijn slaapkamer wonen, waarmee ik nu in harmonie samenleef. Ik heb ze eerst nog proberen te vermoorden, maar ze liepen steeds te hard weg. Daarom heb ik een deal met ze gesloten dat ze rustig mogen zitten waar ze zitten en dat ze niet in mijn klamboe gaan kruipen! De eerste zit altijd bij mijn schoenen, de tweede in een hoekje bij mijn klerenkast en de derde achter mijn bed. Omdat ze er nu al zo vaak zitten is het gewoon gek als ze er somses niet zitten..

Niet alleen met de spinnen, maar ook met de rest van Ghana leer ik in harmonie te wonen. De keuken wordt steeds uitgebreider. We breiden onze menukaart zelfs uit met eten dat gemaakt is op de markt en dat we lekker thuis opeten. Het is natuurlijk een gokje, hoe zal het vallen, maar het valt tot nu toe goed. Dus dat doen we vaker. Net een boord rijst met planteen op. Planteen is een hele grote uit de kluiten gewassen banaan die iets minder zoet is dan de gemiddelde normale banaan. Die is heerlijk voor ons gefrituurd. Groente en iets te hete saus erbij en smullen maar. En dat voor 40 pesuaas.. is 25 eurocent. We hebben ook zelf iets nieuws ontdekt in de Ghanese keuken om zelf te bereiden!! Ponah! Ponah is een Yam-soort. Yam is een hele grote langwerpige knol die gekookt en gebakken veel lijkt op onze vertrouwde aardappel. En onze keuken heeft zich ook met een nieuw snufje uitgebreid.. melkpoeder van Nestlé!! En brown-nuts zijn mijn nieuwe snack! Soort van geroosterde zoutige pinda’s! Tot nu toe hebben we nergens chips of lekkere snoepjes kunnen vinden.. dus ja, de pinda’s zijn echt een traktatie. Misschien eet ik hier wel zoveel pinda’s dat ik nog in een aapje verander. Of was ik dat al?

Met mij persoonlijk gaat het hier verder goed. Voel me happy hier en mijn diarree is voorbij. Maar nu ben ik enorm snotverkouden...gemiddeld is het hier zo’n dertig graden en ik loop met een rood snotneusje rond. Raar, maar waar.

Aankomend weekend gaan we het iets rustiger aan doen.. we gaan naar Kumasi en zondag gaan we thuis hangen en voor school bezig.. yeah!! Ik heb er zin in!