Verhaal 11 – Weekend #4 – Bobiri Forest, Ejisu, Besease Shrine & Lake Bosumtwi

Zaterdagochtend vroeg begon het avontuur voor ons tweetjes. We werden vanuit Duayaw Nkwanta snel opgepikt door een tro-tro die naar Kumasi ging. Dit keer niet met een geweldig uitzicht voorin zitten, maar achterin, met mijn hoofd tegen het plafond gedrukt. De eerste bult op mijn hoofd zat er al na enkele ogenblikken. Al gauw werd het me te heet onder de voeten. Niet dat ik me uit de voeten moest maken om wat voor reden dan ook. Maar het werd me letterlijk te heet onder de voeten. Mijn tenen verkleurden van babyroze naar donkerrood, richting paars (net als sommige familieleden deze verkleuringen regelmatig ondervinden), en mijn Teva’s smolten vast aan de bodem van de gestripte trotro! Argh! De gestripte bodem was achterin namelijk barstens heet! Geen idee waarom, jullie?

Voor mij zat een oude man in traditionele Ghaneze kleding. Hij was op weg naar een begrafenis, want hij had zwarte doeken met rode accenten om. De gehele 2-uur durende reis heeft deze man bellend doorgebracht. Ik moest er gewoon even stiekem een foto van maken. Te geinig om zo’n oude Afrikaanse man met de moderne communicatiewegen om te zien gaan. Ik zeg wel zo mooi dat hij echt 2 uur zat te bellen, maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen, ik heb namelijk al kwijlend op de lage rugleuning van deze man geslapen. Geslapen onder het genot van Goose op maximaal volume. Zo hoorde ik niet zo veel van de vooroorlogse krakende autoradio met irritante schreeuwende Ghanese stemmen.

Aangekomen in Kumasi moesten we overstappen op een trotro naar Kubease. Bradt Travel Guide raadt reizen met trotro’s af, omdat trotro’s te vol zitten en soms enorme barrels zijn. Wij doen niet anders dan reizen met trotro’s, maar deze trotro was echt een gevaar voor het leven.. de schuifdeur aan de zijkant kon niet dicht. En waar zat ik? Natuurlijk, bij die deuropening.. maar gelukkig is het gelukt te blijven zitten in de trotro en werden we in Kubease eruit gekickt. Vanaf daar moesten we nog een fijne 4 km in de brandende zon lopen om het Bobiri Forest te bereiken. De weg ernaartoe alleen al was een hele belevenis, alle soorten, maten en kleuren van het diersoort ‘vlinders’ kwam voorbij fladderen. Rob, mijn zwager, alias vogelaar/vlinderaar, had dit echt niet getrokken, was doorgedraaid, geflipt en had uiteindelijk in het Bobiri Forest asiel aangevraagd, denk ik. Het valt trouwens tegen om de vlinders op de foto te zetten, vooral de grotere. Ze vliegen net zo hard als de wat kleinere vogel. Na de interessante 4 km kwamen we aan bij een paar huisjes. In een daarvan werden we neergezet, om te wachten op de gids. Het was een mooi houten hutje op palen. Daar hebben we lekker gechilled onder het genot van irritante kleine fruitvliegjes. Ze hielden zich vooral op rond mijn voorhoofd, mijn oksels en rug. Hmm.. wat hadden die 3 plekken gemeen?! ZWEET! De zweetplek op mijn rug liep vanaf mijn nek tot aan mijn kont… haha.. lekker vies. En de kleine vliegjes beaamden het: ik stonk.

De gids verloste ons van de fruitvliegjes en ging voorop bewapend met kapmes het regenwoud in. Dat word gezellig dacht ik. Een neger met kapmes in het regenwoud samen met 2 mooie blanke dames? Maar hup, gewoon gaan. Gelukkig ging Hope de zwarte schapenherdershond mee, misschien dat hij ons nog kon beschermen als de gids andere plannen had dan boompjes en diertjes kijken? Het regenwoud was mooi. De wandeling was een avontuur. Het had die nacht ervoor heel erg geregend dus het was 1 grote glijpartij! Gelukkig wist mijn evenwichtsorgaan me op de been te houden en kreeg ik geen kleikont. Het woud had een hele reeks aan aparte hoge bomen met lianen. Bomen die gebruikt worden als communicatiemiddel. Ze geven een heel hol geluid en als je er hard met je kapmes op slaat horen en ze het een paar kilometer verderop nog. Onder het lopen werd er zelfs naar ons geseind. Hup, onze gids ging even kijken wat er aan de hand was want er kon wat ernstigs zijn.. op een draf ging hij op het geluid af en wij stonden eenzaam en alleen in het regenwoud, zelfs de hond was hem gepeerd. LOST! Gelukkig kwam de gids precies een fotoshoot later terug en konden we onze trip hervatten. Het waren oude omaatjes die seinden. Ze wonen ergens in het woud en hadden brandhout nodig om te koken en aangezien ze dat niet zelf meer konden sprokkelen worden zorgzame omstanders gevraagd. De bomen worden trouwens ook gebruikt voor behandeling voor de meest aparte ziektes, zoals de gids ons wilde doen geloven, behalve HIV/AIDS dan (maar nee! Je meent het). Met 1 boom sta ik nog op de foto, haha, wie had dat gedacht. De boom heet ‘three sisters’.. drie bomen die uit 1 komen, toch wel heel mooi :)

Wat ook heel mooi was, was dat we met een bewoner van het Bobiri Forest mee konden rijden naar Kubease. Mooi een gratis taxi. Van Kubease naar Ejisu namen we een shared taxi, waarin een zwetende bierbuik tegen mijn linkerarm zat vastgeplakt. Te vies. Mijn eigen zweet heb ik kunnen accepteren, maar die van een oude naar alcohol stinkende man met bierbuik?? No way.
In Ejisu zochten we een hotel op en dumpten daar onze spullen, om zo lekker onbepakt een Fanta orange op een terrasje te drinken. In Ejisu waren geen restaurantjes, dus gingen we maar weer van de straat eten. Voor 40 cent had ik een heerlijke maaltijd in een plastic zakje bestaande uit rijst, pittig sausje, gekookte planteen, hardgekookt eitje, bruine bonen en salade. Hmm! Maar dan is de vraag: hoe eet je dat? Nou simpel. Gaatje in het zakje en het zakje leegdrukken in je mond. Nee, zo gaat het hier wel, maar zo doen wij het natuurlijk niet. We zijn nog wel ietwat Hollands gebleven en wilden een bord en minimaal een lepel. Bij het hotel werd de servieskast losgetrokken en daar verschenen de kerstborden met sneeuwpoppen erop.

Na de heerlijke maaltijd heerlijk koud gedoucht met deur open. Gezellig. Want het licht in de douche deed het niet, dus dan maar douchen met open deur. Hierna, opgetut en wel, onderweg naar een cafeetje in Ejisu om het Heinikenbier van Ghana te proeven: Starbier! De Rastabar leek ons wel een geschikte tent en we streken neer op het rustige terras. Daan bestelde bij de rasta achter de bar, die zelfs Rasta genoemd werd, 2 starbier en kwam terug met enorme flessen.. oeps. Maar dit kan ik niet aan! Normaal raken mijn benen al verdoofde van 2 wijntjes. Wat te denken van vijf glazen bier?!
Op het terras werden we vergezeld door 2 mannen. De ene stomdronken en heel irritant, de ander een sociale jongen en broertje van Rasta. Gelukkig begon het te regenen en moesten we ons verplaatsen naar binnen. De stomdronken man had niet eens door dat het regende en bleef gelukkig netjes buiten zitten. En toen stonden we in een bar van 3 bij 5 meter. De enige vrouwen en natuurlijk de enige blanken. Het was immens druk en alle voeten stonden naar ons gericht. Dat betekent, iedereen is in ons geïnteresseerd en dat lieten ze weten, ze schaamden zich er niet voor om stuk voor stuk door de knie te gaan en de vraag te stellen. Sorry mannen, maar we zijn al getrouwd en hebben thuis 4 kinderen zitten. Door de drukte, warmte en te weinig beschikbare vrouwen ontstonden er een paar ruzietjes.. niet echt leuk om dan in een volgepropte bar te staan.. maar daar was mijn held: KEN. Een ietwat vadsig maar toch leuk uitziende student. Hij zou ons beschermen. Fijn! Het werd ons iets te gezellig met Ken en daarom besloten om naar het hotel te vluchten. Het regende nog steeds keihard maarja, nog langer blijven wilden we echt niet. Dus door de regen, al glijend en bijna vallend. Ow, en wie kwam achter ons aan? Ken met nog een vriendje, ja, of die ons thuis mocht brengen. Welja. En wat we zondag gingen doen? Volgens de planning gingen we naar Lake Bosumtwi. En of Ken en zijn vriendje dan mee mochten? We probeerden wat redenen op te noemen waarom we het zo leuk vonden om met zijn tweetjes naar het meer te gaan.. maar Ken bleef voet bij stuk houden en stond er op om mee te gaan. Well.. 10 uur ’s ochtends hadden we de afspraak staan bij de ingang van het hotel.

Met een dubbel gevoel en een flinke hoofdpijn ging ik het hotel binnen.. Onze hotelkamer was alles behalve fris. Maar dat kan ook eigenlijk niet anders voor 2 euro per persoon per nacht. De muren waren ooit babyblauw. Nu babyblauw met donkere en lichtere strepen, vegen en spetters. Jammie! Het bed had een gezellige kuil en een voelbare lattenbodem. Het peertje van het licht hing boven de ventilator. Dat gaf een te gek effect: flikkerlicht! Ondanks de kamer heb ik toch heerlijk geslapen, een paar keer werd ik wakker toen ik tegen de besmeurde muur aanlag. Ah! En gedroomd dat ik door iemand ten huwelijk werd gevraagd. Hmm, hoe kan ik daar nou toch over dromen..
Mijn goede nachtrust zorgde ervoor dat ik verder geen kater meer had en rond 9 uur vertrokken Daan en ik uit het hotel. Ken hebben we op deze manier gedumpt. Niet helemaal netjes van ons, maar elke andere manier zou gefaald hebben.

Met een taxi gingen we eerst nog even langs de shrine in Besaese. Een tempel waar nog steeds een priester woont, die je zwanger kan maken als het niet één twee drie lukt. Even een geitje offeren en als alles meezit ben je dan toch echt zwanger. We mochten geen foto’s maken en de shrine was niet bijster interessant, daarom namen we gauw dezelfde taxi weer terug naar Ejisu waar we een trotro richting lake gingen zoeken.

De trotro bracht ons halverwege richting lake Bosumtwi. De rest zouden we met taxi moeten afleggen. Deze taxirit eindigde onderaan Lake Bosumtwi en eindigde ook in een groot misverstand. De taxichauffeur wou niet 3 cedi zien, maar 30. Hij had in de oude munteenheid een deal met ons gesloten en wij dachten dat het om de nieuwe munteenheid ging… ruzie! Erg vervelend. Want we wisten ook gewoon heel zeker dat hij teveel oude cedi’s vroeg.. een half uur later en wat bemoeienis van omwonenden hadden we uiteindelijk de deal gesloten van 15 cedi (inclusief terugreis..) dus we waren tevreden. We hebben lekker een uur gechilled bij en in het water. We hadden een heel relaxt stukjestrand opgezocht, een echte private beach met palmbomen!

De plekjes die we wilden zien, hebben we gezien. En dat betekende voor ons dat ons weekend er bijna op zat. Op de terugreis zijn we via Kumasi gereist en daar voor het eerst geverfde kippen gezien. Mooie roze! In Kumasi heb ik mijn 2e kaartje verstuurd en kwamen we 3 Nederlandse studenten tegen. We waren allemaal hard op zoek naar een restaurant dat op zondag open was en daarom gingen we maar met zijn vijven op jacht. Uiteindelijk heerlijk fried rice met kip en salade gegeten. Na ons buikje rond gegeten te hebben en onze enorme dorst te hebben gelest, gingen we met de trotro naar huis. Voor het eerst had ik het hier koud in Ghana. Kippenvel op mijn armen en benen! Voor het eerst een shirtje me lange mouwen aan. Jullie daar in Nederland al aan de dikke truien?! :P

Het was heerlijk om weer vertrouwd in ons huisje te zitten. Het is toch al wel een beetje ons thuis geworden. Reizen en hotelletjes regelen kunnen we nu dus ook met zijn tweetjes. Mooi! Want we zijn nog veel dingen van plan! Een week naar Mole National Park, weekendje naar Cape coast/Elmina/Kakum en meerdere weekenden richting kust om te relaxen en te surfen..

Well. That was it. Het weekend is voorbij en het werk in het St. John of God Hospital staat weer op ons te wachten..

Au revoir.