Verhaal 9 – Weekend #3 – Kumasi

Weekend numero 3 alweer. Het gaat hier snel en nu ik dit schrijf is het weekend al weer bijna om… zaterdag zijn we naar Kumasi geweest. Na ons goed verdiept te hebben in onze Bradt Travel Guide vertrokken Daan en ik richting Kumasi om daar het een en ander te zien en bewonderen... Kumasi is de tweede stad van Ghana, maar is veel drukker dan Accra. Het heeft zo’n anderhalf miljoen inwoners, is een van de meest hectische steden in Afrika en volgens Bradt een must-see. Oke, daar gaan we dan. Gestoken in een lange broek en een t-shirt met korte mouwen (want het was fris..), liepen we naar het trotro station in Duayaw. De eerste trotro die we tegen kwamen had nog plek voor ons en wel voorin! Hadden we nog nooit gezeten, heerlijk, wat een ruimte. Anderhalf uur de mooie natuur tussen Duayaw en Kumasi bekijken op de eerste rang :) aan de driver naast me vroeg ik of hij ons bij het cultural centre kon droppen, maar hij snapte er niks van. Sprak geen woord Engels.. uiteindelijk met wat hulp van de bank achter ons kwamen we toch aan waar we wilden.

Het cultural centre is voor mij eigenlijk nog steeds een raadsel. Ik dacht dat we daar wat over de geschiedenis van Kumasi zouden horen en dat er te gekke souveniers zouden zijn. Maar nee, het winkeltje dat er was heeft mijn hart voor mooie spulletjes niet kunnen raken. Naast het winkeltje was eigenlijk niet veel anders te doen. Alleen was er nog een of andere bijeenkomst. Danielle liep half naar binnen en werd daar door een vrouw aan de arm meegesleurd naar binnen. Door naïeve Daan zaten we bijna vast aan een paar uur durende kerkdienst, waar een bups priesters beëdigd zouden worden!! No way, dus ik sleurde Daan aan haar andere arm mee naar buiten, want ja, we hadden toch echt nog andere dingen te doen. Ik vertelde de mevrouw dat we nog wat andere afspraken hadden staan…

De eerste afspraak die we hadden staan was met de Kejetia markt. Viktor, een iets te vriendelijke passant, leidde ons er heen, maar Viktor wilde meer. Namelijk mijn adres, want hij wilde mijn vriend zijn. Het spijt me Viktor, maar ik denk dat de afstand niet gaat werken. Na nog een lange discussie met Viktor gevoerd te hebben, over eventuele uitbreiding van mijn vriendengroep, kwamen we eindelijk bij de markt aan. De Kejetia markt is elke zaterdag. Het is de grootste markt van West-Afrika en het beslaat zo’n 12 hectare en telt zo’n 10.000 koopmannen. Jaja, daar kan de markt in Oldebroek nog een puntje aan zuigen. Het is een ware doolhof en ‘getting lost is part of the fun’ zoals Bradt Travel Guide ons voorspelde. Kleur, geur, drukte en warmte. Hopelijk lukt het om een foto om mijn fotosite te zetten van de Kejetiamarkt. Het was leuk om er even rond te dolen, maar na een half uurtje had ik het ook helemaal gehad. Naast het feit dat ik zo ongeveer aan het verdampen was, werden we ook de hele tijd aangesproken, nageroepen en veel mensen moesten ons gewoon even aanraken. De eerste keer is dat grappig. Maar de volgende keren denk je echt van… zout op! En sommigen durven je zelfs vast te pakken en niet los te laten. Dat is echt vervelend als je in een stroom mensen loopt, het veroorzaakt ook nog eens opstoppingen, valpartijen en al zo meer. Dus wanneer iemand mij beet pakte aan mijn arm, gaf ik een enorme ruk en schreeuwde LET GOOOOOO…DON’TT TOUCH ME!!!! Zo de verbazing op die gezichten..

Hup weg uit die menigte, weg uit de drukte. We zijn een supermarkt ingevlucht!! Daar hebben we ons vergrepen aan de in Nederland (en ook door ons) zeer gewilde chocolate chip cookies.. 2 pakken staan nu in onze voorraad.. dit is goed! Ook hebben we hier ons eerste Ghanese ijsje gekocht. Fanmilk heet het. Een soort softijs. In Nederland hou ik daar helemaal niet van, maar hier….hier is het heerlijk.

Vanaf de supermarkt zijn we langs ford Kumasi gelopen. Hierna door naar Vic Baboo’s, het laatste plekje in Kumasi dat we perse aan wilden doen. Vic Baboo’s is een restaurantje waar veel reizigers komen. We hebben nog nooit zoveel blanken gezien! Er zat een Engelsman te eten, twee blanke meisjes waar we hun afkomst niet van weten en twee meiden die ook uit Nederland kwamen. Later kwamen de drie meiden uit Utrecht ook nog naar Vic Baboo’s.. apart om zoveel blank bij elkaar te zien. Alle blanken kijken elkaar ook echt aan van ‘wat doe jij hier?!’.. wel geinig. We hebben hier een overheerlijke pizza gegeten… echt enorm van genoten. Net toen we hem op hadden kwamen de meiden uit utrecht binnen en kwamen nog even wat drinken. Lekkere meidenklets over uiterlijk, leuke goedkope souveniertjes en mannen. Anniek, een van de utrechtse meiden, vroeg aan mij of het klopte dat ik een neuspiercing had, ja die had ik… HAD, want ik ben hem na anderhalve week kwijtgeraakt… (anne of marjon? Voelt iemand zich geroepen om er 1 op te sturen? Mijn neuspiercings zitten in dat poezenbakje in mijn kastje) maar oke, waarom vroeg ze dat? Nou, ze had een jongen van de apotheek in het ziekenhuis gesproken die ‘the blonde girl with nosepiercing ’ wel zag zitten..hij had mij gezien en ben zelfs aan hem voorgesteld. Maar ik kan echt niet meer bedenken wie dat dan geweest was.. hij is gelukkig niet altijd in het ziekenhuis hier in Duayaw Nkwanta want hij werkt meestal in Kumasi.. fjieuw.. maar stiekem wil ik nog wel even zien wie deze mysterieuze aanbidder is..

Onze wegen scheidden weer, Daan en ik gingen nog even souveniers kijken. Even kijken zat er helaas niet in. Je wordt door 5 mensen tegelijk belaagd met hun waren. Goed moment om afdingen te oefenen en ik moet zeggen dat we er al aardig goed in worden :) op de achtergrond klonk voetbalgeschreeuw, ghana moest voetballen, 2-1 was de stand en ik was getuige van een stel gek geworden Ghanezen die een rondje om huis hun huis renden. Ja ja, het is hier net als in Nederland.

Met wat souveniertjes op zak gingen we op zoek naar een trotro naar huis. Dit keer was het een wat ruimere trotro, waar dan natuurlijk ook meer mensen in worden geperst. 24 personen in een volkswagenbusje, zwetend tegen elkaar aan plakkend. Het maakt niet uit want vies waren we toch al wel van deze dag. Van de uitlaatgassen, de handen die zich aan ons vastklampten en niet te vergeten ons eigen zweet… ik kan het zweet zelfs op mijn huid zien liggen. Mijn haar plakte in mijn gezicht en nek. Maar verstand op 0 blik op oneindig (toch mam?) en gaan met die banaan (sas!). Al die viezigheid heeft ook wel weer wat. Hier in Afrika vooral. Ik geniet er gewoon een beetje van. Maar in Nederland zal ik het heerlijk vinden als ik weer echt helemaal schoon ben hoor (wees niet bang!) en dat ik niet meer stink en dat niet alles smotsig, viezig, grauwig is..

Maar tis mooi mensen, met 24 mensen opgepropt de zonsondergang tegemoet rijden met links en rechts naast je mooie natuur. En dan ook nog eens, wanneer de zon onder is, de sfeerverlichting aan (dat betekent: 6 lichtjes, in de kleuren blauw geel en rood). Erg gezellig! Lovely.

Het was een mooie dag. Het weekend is bijna voorbij en morgen begint onze derde stageweek alweer. We gaan een weekje orthopedic ward doen. Ben benieuwd wat ons nu weer zal raken, wat ons zal verrassen en niet te vergeten, wat we er gaan leren ;)

Dag lieve mensen…