Verhaal 13 – week # 5 – Up north, op safari!

Na vier weken werken werden we beloond met een weekje vrij! Deze buitenkans lieten Daan en ik niet liggen en planden een rondreis door het hoge noorden. Niet het hoge noorden Europa, maar het noorden van Ghana! Na onze travel guide te hebben doorgespit, er over gedagdroomd te hebben en met mensen erover gepraat te hebben hadden we dan toch uiteindelijk een planning voor ons. Want Laura ‘controlfreak’ wilde tijdens de week vol nieuwe dingen, zich toch graag aan 1 zekerheid kunnen vasthouden.

Vrijdagmiddag vertrokken we, met planning op zak en een zo licht mogelijke rugtas op onze rug. Een zo licht mogelijke tas betekent: geen scheermes, niet genoeg schone handdoeken, te weinig onderbroeken, 1 korte broek waar ik negen dagen in moest lopen, geen haarlak… ik had dus het vooruitzicht dat ik zou stinken en er niet uit zou zien. Maar wat maakt het uit. Ik ga niet naar het noorden om een man aan de haak te slaan! Owja, en om niet te provoceren had ik geen hemdjes mee.. deze schijnen in het noorden niet echt gepast te zijn..

Mijn man, een jongeman die op het trotrostation van Duayaw Nkwanta werkt en mij zijn vrouw noemt, zwaaide ons uit en we vertrokken naar Wenchi via Sunyani. De weg naar Wenchi was een stukje hetzelfde als de weg naar Techiman (zie verhaal 7): een achtbaanrit! Maar dit keer bij daglicht. In Wenchi kochten we onze Ghanese warme hap op de markt en regelden ons eerste hotel. Het Baah-hotel bood ons onderdak voor een mooie twee euro vijftig per nacht. Die twee euro vijftig was goed voor een douche, met afvoer naar buiten. Een enorme stink wc en maar liefst twee bedden met overduidelijke lattenbodem. Niet wetend dat we nog wel beroerder zouden huizen, met volle maag en na een telefoongesprek met lieve sas, viel ik al gauw in slaap. Vanuit Wenchi, onze slaapplaats, was Bui National Park goed te bereiken. Nouja, 3 uur hobbelen verderop.. en dat met een kindje onder de uitslag tegen me aan gedrukt, half liggend op mijn schoot en kietelend aan mijn witte kuiten. Drie uur en een slaapkont verder kwamen we in Bui National Park aan. Eigenlijk wilden we hier de kanotocht doen om nijlpaarden te zien, maar aangezien we dan misschien vast kwamen te zitten in het gat omdat we de laatste trotro terug dan niet zouden halen, gingen we alleen de berg beklimmen. Vanaf deze berg heb je uitzicht over het park en kun je Côte d’Ivoir (Ivoorkust) zien! De wandeling naar de top was een heel avontuur, door 2 meter hoog rietgras een weg banen en opgegeten door de bushbugs. Dat zijn kleine zwarte vliegjes die op je bloed azen en, wanneer je 10 jaar onbeschermd door ze geprikt wordt, word je blind. Gelukkig zijn we in Ghana maar drie maanden. Op de berg hebben we een halfuurtje genoten van het uitzicht en keerden toen weer terug. Na een potje wildplassen in de bush-bush en met echt bronwater, opgepompt door kinderen uit de buurt, gingen we weer op weg, op zoek naar een trotro die ons naar Wenchi kon vervoeren. Een ritje trotro werd het niet, maar wel een zitplek in de cabine van een oude lompe DAF vrachtwagen uit Nederland (aangezien alle waarschuwingsbordjes die in de cabine hingen in het Nederlands waren). Een gratis ritje. Alleen nóg meer hobbelen dan in de trotro. Een vrachtwagen heeft natuurlijk meer wielen die door de gaten in de weg moeten. Gelukkig had de vrachtwagen geen lading en dus minder kans op ongelukken en pech.

Terug in het hotel in Wenchi bevrijdde ik het halve woud uit mijn broek en sprong ik onder de douche. Helaas was er geen stroom en dus geen licht. Daarom werd ik door Daan met de knijpkat begluurd en bijgeschenen. Toen ik schoon was werd er op de deur geklopt en een andere gast uit het hotel nodigde ons uit om een hapje mee te eten. Vooruit met de geit, weer een avontuur. We hebben Banku geproeft. Gekookte mais, vermalen tot een bal, die je moet dippen in een saus met daarin drijvend een ruggengraat van een onbekend wezen met hier en daar wat vlees er aan. Niet te doen. Alleen de maïsbal was nog een beetje neutraal van smaak. Na een goed gesprek met de drie wijze mannen keerden we terug naar onze kamer. De volgende ochtend reisden we van Wenchi naar Wa. Op een te krappe achterbank (met mijn kont tegen de rugleuning en knieën in de rugleuning van mijn voorbuurman geperst) heb ik het 8 uur lang uitgehouden. Ik voelde voor het eerst wat menig bovengemiddeld lang persoon menigmaal meemaakt in het openbaar vervoer (denk aan: Aad, Matthijs, Rob..). Mijn rugtas werd achterin de bus gepropt. Wat ik verschrikkelijk vond, geen overzicht over mijn spulletjes!! De muziek stond veel te hard en de speaker hing ook nog eens boven mijn hoofd. Na drie keer dezelfde Ghanese worship-cd aangehoord te hebben en te beseffen dat ik nog 3 uur zo moest blijven zitten werd ik een beetje sippig. En daarnaast voelde ik me echt heel vies. Zandvlagen werden door de trotro geblazen en dat in combinatie met overmatig zweten, was ik niet meer blank maar roodhuidig. Maar oude muziek van Westlife, wat hier enorm populair is, pepte me op. Celine Dion probeerde daar verandering in te brengen maar Elton John wisselde haar gelukkig snel af.

Net voordat ik een trombosebeen zou krijgen van mijn beknelde zithouding, kwamen we in Wa aan. We regelden een hotel , bekeken het stadje en bezochten het oude en nieuwe Wa-Na Palace. Het gemeentehuis als het ware. Op zoek naar lekker avondeten struinden we veel kraampjes af, en uiteindelijk aten we bij kraampje nr. 1. Overheerlijke fried rice met 2 stukjes kip, een gekookt ei, salade, witte bonen in tomatensaus, mayonaise en ketchup.. smullen! Na deze overheerlijkheid gedoucht met een emmertje, omdat er geen stromend water was. Primitiever werd het met de dag. Want in Wechiau, waar we maandag heen gingen om nijlpaarden te spotten, was er geen stromend, geen elektriciteit en geen telefonisch bereik! De weg van Wa naar Wechiau legden we af met een jeep, zittend met nog 10 negers in een traliekooi. Deze reis weer eens wat nieuws geproefd: Cola. En dan niet coca cola. Maar cola van de colaboom. Een stukje hout waar ze op kauwen in plaats van op kauwgom. En het is ook nog eens goed voor je maagzweer. Ik verwachtte een frisse smaaksensatie in mijn mond, maar het tegenovergestelde bleek. Bitter! Vanaf de touristoffice in Wechiau werden we per jeep afgevoerd naar een letterlijke uithoek van Ghana. Onze slaapplek, een boomhut, keek uit over buurland Burkina Faso! Dit buurland heb ik zelfs kunnen aanraken, vanuit de boot waarin we zaten toen we die middag een kanosafari deden op de rivier Black Volta. Op deze kanosafari hebben we veel vogels en vlinders gezien, maar helaas niet de verwachtte nijlpaarden.. too bad. Onze persoonlijke gids voor het verblijf in Wechiau ging niet alleen mee op kanosafari, maar kookte ook voor ons en maakte onze bedden in de boomhut op! Te gek zo’n mannetje. Na het eten, zo rond half acht, klommen we al in de boom omdat het al aardedonker was. Het was een geweldige ervaring om onder de blote sterrenhemel te liggen en in slaap te vallen! Halverwege onze nacht begon het helaas erg hard te waaien en zat er regen aan te komen. Dus huppatee, spulletje pakken, uit de boom klimmen en naar onze schuilplek annex noodopvang rennen. Dit was een muf stoffig hok, met drie stenen bedden en een rondvliegend beest. Maar geen licht, dus een raadsel wat het was. Al gauw vielen we weer in slaap en nog sneller werd ik weer wakker. Kotsmisselijk en enorme buikkrampen.. ik durfde niet alleen naar de wc te gaan en maakte Daan wakker. Gelukkig was ze aanspreekbaar en ging gehoorzaam mee. Ook Daan voelde zich niet helemaal lekker. De wc durfden we ’s nachts niet te betreden en daarom gingen we allebei gehurkt achter het toiletgebouwtje. Twee diarree-hoopjes lieten we achter. De volgende ochtend voelden we ons echt zwaar ziek. Allebei enorme diarree die we bij daglicht wel durfden te lozen in het toilet dat bestond uit een gat in de vloer met daaronder een enorme wensput. PLONS! Hm.. wat zou de oorzaak zijn geweest van deze reactie van ons maagdarmstelsel? De 250 milliliter olie die onze gids/kok had gebruikt in de pastasaus? We zijn hier in Ghana zo gewend om vetarm te eten dat onze darmen de vette bedoening echt niet trokken.

De dinsdag begon dus niet zo lekker. Onze terugreis naar Wa ging gepaard met buikkrampen en misselijkheid. In Wa moest ik echt zo snel mogelijk een wc bezoeken en dat was het toilet op het trotrostation. Alleen het mannentoilet was beschikbaar. Weer een gat in de grond, waar je maar een beetje boven moest hangen zonder je ergens aan vast te kunnen houden. Zelfs de muur was geen optie om je aan vast te houden… de gehele 2 meter hoge muur zat vol met poep en plas en ondefinieerbare substanties. Maar ja, als je moet, dan moet je. We zijn niet doorgereist naar Larabanga, zoals het in mijn strakke planning stond ingecalculeerd. Door het ziek zijn, liep mijn planning in het water en mijn zekerheid viel weg. AH! We zijn in Wa weer naar hetzelfde hotel gegaan, om uit te zieken (oftewel: alles uit te poepen). Omdat we de volgende dag toch naar Mole National Park wilden gaan, ging ik nog even in mijn eentje op weg naar het busstation om de vertrektijden te vragen. Het busstation zou niet ver zijn volgens menig Ghanees die ik tegen kwam. Maar schijn bedriegt. Twee kilometer lopen met enorme diarree-aandrang, zweetaanvallen en kokhalsneigingen, geen pretje. Op de terugweg kwamen twee mannen naast me lopen. Niks vervelends hoor. Het enige vervelende was dat ze dachten dat ik een vijftienjarige Japanner was.

De bus vertrok vroeg. Als we 5.00 uur bij de bus zouden zijn, zouden we vroeg genoeg zijn om een kaartje te kunnen bemachtigen.. maar 4.50 uur waren alle kaartjes uitgekocht! Nee.. niet nog een dag in het gat Wa. We stelden de buschauffeur zelfs al voor om 6 uur lang in het gangpad of in de laadruimte te zitten. We waren onze wanhoop nabij, tranen in mijn ogen, toen onze redding kwam! Een luxueuze jeep reed voor en liet ons instappen. Wat een zegen! Echt.. Daan en ik waren onvoorstelbaar blij. Deze jeep deed ons al om 8.30 arriveren in Larabanga, het dorpje voor Mole. Met gehuurde fietsen, waar mijn ketting natuurlijk afviel, legden we de laatste kilometers richting Mole af. Bij Daniel, de vriendelijke receptionist, regelden we onze kamer en doken we zo snel mogelijk in het zwembad met ongelofelijk mooi uitzicht! Een vallei met twee meren waarin olifanten aan het zwemmen waren!! Op het uitkijkpunt over de vallei heb ik zo’n uur van het uitzicht genoten, terwijl Daan aan het slapen was op onze kamer. Djimah, een van de gidsen van het Mole Park, gaf me op het uitkijkpunt de uitleg dat wanneer het droge seizoen meer zijn intrede had gedaan, er ook meer olifanten naar deze twee meren zouden komen. Omdat deze één van de weinige meren in Mole zijn die niet opdroogt in het droge seizoen. Chris uit Australië met enorm accent kwam er bij zitten en liet mij jaloers zijn op zijn Nikon spiegelreflexcamera. Daniel kwam er ook nog even bijzitten en vroeg of ik kon zwemmen. Maar natuurlijk! Hij niet. ‘Waarom heb je dat niet als kind geleerd?’ was mijn vraag. ‘Omdat, waar ik op ben gegroeid, geen water was’ antwoorde hij. Logisch. Dom, Laura. En of ik het hem kon leren. Ja hoor, maar eerst op wandelsafari door Mole Park!!
De safari was een geweldige wandeling door de bushbush, afgewisseld met savanneachtige beelden. De olifanten waren tijdens de safari helaas nergens te bekennen.. omdat er nog veel meertjes waren, waren de olifanten dus verspreid over het park en dus moeilijker te vinden. Daan, Chris en ik hebben veel zwijnen, apen en antilopen gezien. De apen hielden zich zelfs op voor de deur van onze kamer en de zwijnen lagen met zijn drieën onder een bosje bij de deur. Gezellige boel. Na de wandelsafari van een pittige 2 uur stevig doorlopen sprongen we lekker weer in het zwembad, om af te koelen. Met Daniel had ik afgesproken om na de wandelsafari, zwemles te geven. Maar geen Daniel te bekennen.. vast bang voor een afgang. Chris was alleen in Mole, dus boden we aan met zijn drieën een hapje te eten in het restaurant. Na jaloers zijn wereldreis-avonturen aangehoord te hebben gingen we terug naar onze kamer, waar ik nog een koud bad nam en mijn verbrande huid begon te voelen. Alleen mijn voorkant was verbrand en is nu als enige kant dus bruin. Mijn billen en rug zijn nog net zo wit als de stranden van Ghana…

Donderdag begon erg vroeg. Om 3 uur ’s nachts werden we gewekt en om vier uur zaten we in de bus richting Tamale. Chris had ons voorbereid op het grootste potje hobbelen dat we ooit zouden meemaken. Maar dat viel alles mee, vonden wij, we zijn inmiddels aardig gewend aan de minimale wegen hier. Halverwege de reis stopten we ineens. Wat was er aan de hand? Toch geen lekke band? Toch niet vast komen te zitten in een of ander primitief gat?! Ik hoorde geschreeuw achter me.. zoef, alle hoofden voor mij draaiden zich om. Waarop ik volgde. Een groepje mannen gooiden woorden en beledigingen en al zo meer naar elkaar toe in het Twi. Geen idee wat ze zeiden, maar ze werden er alleen maar bozer en agressiever op. Er viel een klap, de bus reed een klein stukje verder, en de mishandelaar werd bij de plaatselijke politie eruit gezet. Opgeruimd staat netjes. En verder gingen we. Onderweg kocht Chris vage deegballetjes en liet ons proeven: Oliebollen! Alleen dan zonder rozijntjes of krentjes.. normaliter houd ik niet zo van oliebollen, maar hier is al het voedsel wat maar enig westerse overeenkomsten vertoond mijn favoriet.


Zes uur later (10 uur ’s ochtends), in Tamale aangekomen, namen we afscheid van onze Australiër en wisselden we facebook-gegevens uit, zodat we nog wat foto’s kunnen uitwisselen. We zochten naar een hotel en kwamen uit bij de TICCS (Tamele Institute of Cross Cultural Studies). Een paradijsje, liggend in het bos, tropische bomen en bloemen, een Jungle Bar, een schommel en de beste bedden van de hele week. Na twee uurtjes geslapen te hebben was het nog maar 1 uur ‘s middags. Op naar het centrum, de markt, de grote moskee en de leather factory wijk. Bij de laatste hebben we slippers op maat besteld en deze worden, als het goed is, gestuurd naar Sunyani. Ben benieuwd of ze daar ooit aankomen.

Aangezien Daan zich nog steeds erg belabberd voelde, gingen we weer gauw terug naar onze kamer en heb ik een heerlijke ananas geslacht en geschommeld onder de tropische bomen. Toen Daan weer een beetje bijkwam hebben we pizza gegeten, wat gedronken met twee Ghanezen en toen ze onze telefoonnummers vroegen namen we snel de benen. Het perfect zachte bed heeft mij een geweldige nachtrust geleverd, zodat ik de volgende dag op en top was voor een 7 uur durende reis naar huis.

De terugreis van Tamale naar Techiman zaten we in een te slome trotro, maar ik zat nu wel op een plek met meer dan voldoende beenruimte, gelukkig. Voor mij zat een man met 2 cm lange nagels. Bibbers, wat een engerd. Vanaf Techiman naar Sunyani zat ik naast deze engerd, eerst herkende ik hem niet. Een beetje laat kwam ik er achter dat hij het was. En ja, toen reed de trotro al. Geen weg terug. Ik zou een uur naast deze man moeten zitten. Wat een giller. Hij begon tegen me te praten. Hij was doordeweeks leraar in Walewale. En in het weekend reist hij af naar het weeshuis in Duayaw Nkwanta, dat hij en nog een paar mannen had opgericht. Laura met haar eeuwige vooroordelen. Wat een geweldige man met een nog mooier hart. De vieze lelijke nagels zag ik al bijna niet meer.

Anderhalf uur later haalde ik het slot van ons hek, gooide mijn rugtas af en plofte op de bank. Thuis. Heerlijk. Wat een week! Wat hebben we veel gezien, gedaan en ervaren…

Het resultaat van 1 week reizen in het noorden van Ghana: Honderdnegenenzeventig foto’s. Spierpijn in mijn billen van het trotro-zitten. Lekgeprikt door de muggen, in totaal zo’n 80 beten. Mijn benen zien er door de muggenbulten dus niet meer uit. Maar ook door de safari: krassen en schaven. Maar ik moet niet zeuren. Daan heeft de grootste oorlogswond. Opgelopen na een val in het riool in Wa. Heb me gevoeld als de koningin. Wat een aandacht. Heb het overleefd om van mijn planning af te wijken en de isolatie in Wechiau heb ik ook doorstaan. Gelukkig was dit maar voor 1 nachtje.

Het weekend thuis hebben we heerlijk rustig aan gedaan! Lekker veel geslapen en we waren te lui om de was zelf te doen. Dus zaterdag hebben we geprobeerd onze was bij de wasman in te leveren. En deze lieve man wilde onze enorm vuile stinkende was maar al te graag doen. Toen ik de schone was op kwam halen stond de wasman nog even mijn onderbroeken te strijken en op te vouwen.. ietwat ongemakkelijk gaf ik toe dat die van mij waren. Alles rook weer naar Omo! Zelfs mijn lakenzak was weer stralend wit. Was ook wel nodig, na 6 weken erin te hebben liggen stinken! Stinken doen we dus eventjes niet, maar dat zal vast wel weer komen met deze tropische temperaturen hier.

Onze zesde week in Ghana is alweer aangebroken en we gaan stagelopen op de maternity ward, een afdeling met zwangere vrouwen! Ik ben benieuwd wat we gaan tegenkomen… het leerdoel dat ik in ieder geval heb staan is dat ik wil leren hoe ze hun kind op hun rug knopen en hoe ze een baby-draagzak maken..

Tot volgende week lieve mensen.

Ps. Al 13 kaartjes binnen!!
Ps. We zijn er achter waarom alle kippen in Ghana die op straat lopen geverfd zijn! Zo weet men van wie, welke kip is.. we hebben inmiddels alle kleuren van de regenboog gezien! Van roze stippeltjes tot geheel groen. Heel vrolijk.