Verhaal 12 – Week 4 – Childrens ward

Ja, mensen, het is waar. Mijn belevenissen van week 4 staan nu al op internet!! Te gek. De reden is dat ik volgende week niet op internet zal zitten omdat ik een week op safari ben :)

Maar oke, eerst even vertellen over deze week.. we liepen stage op childrens ward.. een levendige afdeling met veel schattige koppies. De kindjes worden hier in het ziekenhuis vaak in mooie kleding gestoken. Mooi kanten jurkjes en wijze pakjes. Het schoeisel is meestal te groot. Mijn maatje slipper, maat 39, voor een kindje van 4.. hmm, hoezo op de groei gekocht?
Op de afdeling liggen veel kindjes met malaria, anemie en astma aanvallen. Eén jongetje heeft HIV. Echt het beeld dat je op tv ziet. Een uitgemergeld superdun jongetje.

Helaas is de knappe dokter Davies er vandoor met zijn vrouw en is er plaats gemaakt voor een nieuwe dokter. Hij heeft al verschillende bijnamen, die ik overigens niet zal noemen. Hij is namelijk een kwal. De nieuwe dokter gaf ons onder de artsenronde de uitleg dat hij hier niet lang wilde werken, dat dit vrijwilligerswerk was en dat hij zo snel mogelijk een baan in Accra zou nemen. Want daar zijn de patiënten wat slimmer. Lekker dan. Hij vindt hier de gemiddelde patiënt te dom… en niet goed genoeg om mee te werken zeg maar.

Op de kinderafdeling kunnen we zeer weinig nuttig bezig zijn. De medicatie mogen wij niet doen. Er is weinig wondverzorging. Het enige wat we doen is mee met de artsenronde en vragen stellen aan de kwal.

Naast het feit dat de week op de kinderafdeling aardig saai was, was het leven eromheen wat spannender. Ten eerste heb ik een levende kakkerlak verwijderd uit Daans kamer. Hij was bijna dood, maar spartelde nog met zijn pootjes. Met een plastic heb ik het ongedierte kunnen pakken en zocht zo snel mogelijk het hazenpad richting container. Helaas werd mijn snelle pas onderbroken door Fidel. Hij hield me staande en daar stond ik dan, met een gore kakkerlak in mijn hand… la la la. Gelukkig lukte het me het gesprek af te kappen en legde ik de laatste meters naar de container wanhopig af, waar ik de gorigheid kon dumpen.

Slechts drie dagen heb ik deze week gewerkt. Dat kwam omdat er wat mensen, waaronder ikzelf, ziek waren. Janneke, een student uit Utrecht, werd maandagmiddag opeens erg ziek. Overgeven, diarree, koorts, rillingen.. niet zo mooi. Aangezien de symptomen van malaria hier op lijken. Omdat Janneke alleen thuis was, vroeg ze of wij even langs wilden komen. Wij er heen. En ze zag er echt beroerd uit.. Jan is geen pieperd, maar moest gewoon echt huilen van hoe slecht ze zich voelde. Het leek ons slim om haar bloed te testen op malaria en aangezien Jan het niet zo zag zitten om geprikt te worden door tangen van zusters, werd ik de aangewezen persoon om Jan te pijnigen. Prima, komt mijn 10 weken ervaring op het priklab ook weer van pas. Alleen gaat het hier wat anders dan in Nederland. Niet een mooi vacuümsysteem, die, wanneer je de naald in de ader hebt zitten, zelf het bloed opzuigt. Maar een naald met een spuit. Je moet dus zelf het bloed oogsten door het bloed op te trekken. Zoals ze het vroeger deden. Deze manier is wat complexer en er kan wat meer verkeerd gaan. Helemaal omdat ik het nog nooit op deze manier heb gedaan…
Maar met een beetje zelfvertrouwen moet ik toch ver komen.. de adrenaline klotste door mijn lichaam, hopelijk bij Janneke ook, dan zouden haar vaten in ieder geval mooi open staan! Na wat gehannes met de stuwband (dat is hier een rubberen touwtje waar je een knup in moet leggen) en het ontsmetten van de prikplek lukte het me toch in 1 keer om genoeg bloed op te zuigen, YEAH! En het deed geen eens pijn.

Haar bloed werd getest op malaria en de nieuwe dokter wilde haar graag even zien. De malariatest was negatief, maar de nieuwe dokter vertelde dat het alsnog wel malaria zou kunnen zijn. Nadat hij ons vroeg wat Jan gegeten had, waarschuwde hij ons voor het eten op de markt. Daarvan konden haar klachten ook komen…
Ze kreeg een infuus en ik moest haar de injecties geven met een pijnstiller/koortsverlager en een anti-malaria middel uit voorzorg. Hierna werd ze gelukkig al gauw wat helderder!

We hebben ons ’s avonds nog aardig vermaakt met de nieuwe dokter. We vroegen waarom hij hier dan wel was, aangezien hij niet voor de patiënten kwam. En toen gooide hij alles er uit… dat hij liever een bouwvakker was geworden…al dat gepraat met mensen vond ie maar niks en ’s nachts uit je bed worden gehaald voor een spoedgeval vond ie helemaal een drama. Geneeskunde was een ‘moetje’ van zijn ouders… Lekker voor Jan, staat er een dokter aan je bed die toch liever bouwvakker was geworden.
De nieuwe dokter werd weggeroepen voor een noodgeval en zijn stoel zag er toch wel heel verleidelijk uit op de late avond. Plof.. een mega lompe dikke leren bureaustoel voorzien van alle gemakken. De rest van de kamer is armoedig en schraal ingericht. Lekker contrast. Beetje onder uit zakken op de stoel, voetjes op het bureau! Brownnuts en een blikje sprite erbij.. it is nice..

Jan mocht mee naar huis, nadat er 4 liter vocht via het infuus naar binnen was gepompt. Het was erg laat dat we maandagavond naar huis gingen en we besloten de volgende dag uit te rusten en om de beurt voor Jan te zorgen. En toen, net toen we thuis waren, begon Daan te overgeven… patiënt nummer 2. En deze patiënt was dinsdag, de volgende dag, jarig! In de hoop dat ze zich een beetje jarig zou voelen had ik dinsdagochtend een ontbijttafel gemaakt, met toast en ananas…hm! Zelfs de bloemen ontbraken niet. Maar Daan kon er iets minder van genieten.. nadat ze een halve ananas had gegeten, en deze er gelijk weer had uitgegooid, ging ze maar weer naar bed.

Janneke had dinsdag nog steeds diarree en moest ook nog steeds overgeven. Ik werd opgetrommeld om weer bloed af te nemen. Ze had ook nog een injectie nodig tegen de misselijkheid. Ik mocht die niet geven van de zuster. Was ze te trots om het over te dragen aan mij, de blanke? Huppakee, bats, spuit erin, en binnen een oogwenk zat de vloeistof in Janneke’s bovenbeenspier. Zo’n pijn dat het deed, ze moest er zelfs van huilen. Volgende keer ruk ik die spuit uit de handen van de zuster en doe ik het persé, op een menselijkere manier.

Jan en Daan zijn inmiddels weer bijna beter! Daan kan weer lachen, dansen, zingen en gek doen en boeren laten. Jan doet het wat rustiger aan en rust nog veel uit op bed. Mijn maag en darmen waren woensdag even van streek. Maar een Coca-Cola, een vleesspies van de straat en een fanmilk-ijsje later was ik weer helemaal de oude. Het is raar, maar waar.

Dat was het wel over deze week. Beetje ziek en een beetje saai. Maar volgende week zal het in ieder geval niet saai zijn!! En ziek hopelijk ook niet. Vrijdagmiddag vertrekken Daan en ik richting noorden. We gaan eerst naar Bui national park, gevolgd door een bezoek aan de hippo’s in Wa en Wechiau.. daar gaan we overigens ook in een boomhut onder de blote sterrenhemel slapen! Vanaf daar reizen we naar Larabanga en Mole National park voor de olifanten en we besluiten onze trip met een bezoekje aan Tamale!

Over twee weken zal ik mijn nieuwe verhaaltjes weer posten! Wil je weten hoe het met me gaat, kun je me altijd tussendoor even bellen!